Żyjącym w norach bez okien lub tym z was, którzy jeszcze dobrze nie przebudzili się po piątkowej imprezie przypominam – mamy sobotę, ostatni dzień sierpnia. Dzisiaj nikomu nie chce czytać się długich tekstów, a w Internecie spędzamy mniej czasu niż w ciągu całego tygodnia. W związku z tym staram się wprowadzić nowy sobotni zwyczaj: krótkie notki okraszone fajnymi galeriami. Żebyście mieli na co popatrzeć i mogli dorzucić od siebie trzy grosze. 7 dni temu oglądaliśmy customowe kontrolery. W tym tygodniu na tapetę idą pokoje graczy. Zastanówmy się, co powinno znajdować się w idealnym lokum, w którym pecet albo konsola są jednym z najważniejszych elementów.

Otrzymaliśmy właśnie prze krótkofalówkę wyraźnie jednoznaczne ostrzeżenie, że zostaniemy zabici, jeżeli zdecydujemy się kontynuować marsz. Docieramy do skraju kamienistej wyspy rzecznej gdzieś pośrodku Amazonii. Wrzucam moją dmuchaną tratwę do płytkiej, brunatnej wody i ściągam ciężką torbę z zesztywniałych, brudnych pleców. Wrzucam ją do gumowej łodzi. – Uważaj, za tobą – mówi Cho spokojnie. Odwracam się i widzę pięć szybko zbliżających się dłubanek pełnych rdzennych Indian. Wielu z nich stoi w swych wąskich łodziach, łuki napięte, strzały wycelowane prosto w nas. Reszta siedzi i zaciekle wiosłuje wielkimi, drewnianymi wiosłami.

Mądrzy blogerzy mówią, że sobotnie popołudnie to beznadziejna pora na wrzucanie nowych tekstów. Dlatego zamiast zamęczać was moimi wypocinami zapraszam do obejrzenia galerii ciekawych customowych padów, które wyszperałem w Internecie. Z racji tego, że sam jestem posiadaczem Xboksa, znajdziecie tu głównie zdjęcia kontrolerów do konsoli Microsoftu, ale nie tylko. Niektóre z nich są małymi dziełami sztuki i z chęcią wymieniłbym swoje standardowe czarnulki na któryś z nich. Enjoy!

Humble Bundle, wyprzedaże na Steamie, upolowane perełki na allegro, CD-Action i pożyczanie gier od kolegów – to wszystko sprawiło, że w mojej bibliotece pojawiło się rekordowo dużo tytułów, których nawet jeszcze nie odpaliłem. Do tego dochodzą gry ukończone gdzieś do połowy i regularny plan wydawniczy, a w nim dużo produkcji, obok których nie można przejść obojętnie. 29 nienapoczętych tytułów, 12 chwilowo odstawionych na półkę i tylko jeden, który ostatnio regularnie uruchamiam na konsoli. Brzmi znajomo?

We Wrocławiu od wczoraj czuć, że idzie jesień. Jest szaro i ponuro, co jakiś czas pada deszcz. Typowo brytyjska aura sprzyja siedzeniu w domu. Nic tylko zaszyć się w pokoju i obejrzeć kolejny odcinek ulubionego serialu. Jeżeli macie ochotę na coś nowego, to ja z czystym sumieniem mogę polecić Broadchurch. Idealnie wpasowujący się w nastrój chłodniejszych sierpniowych dni brytyjski dramat to prawdziwy majstersztyk pod wieloma względami. Już sam jego pilot był dobry, a historia przedstawiona we wszystkich ośmiu epizodach stawia go w czołówce moich ulubionych cykli telewizyjnych.

Filmy i gry z zombie w roli głównej wyrastają ostatnio jak grzyby po deszczu. Jeśli chodzi o seriale, to mamy tylko The Walking Dead*, który osobiście odpuściłem sobie w połowie drugiego sezonu. Bo był nudny. Bo bohaterowie mnie wkurzali. Podobno potem znowu wrócił do formy, ale nigdy nie dałem mu drugiej szansy.

In The Flesh w przeciwieństwie do produkcji telewizji AMC prezentuje zgoła odmienne podejście do tematu. To nie kolejna opowieść o przetrwaniu, ale prawdziwy dramat. Tutaj śmierdziele stanowią tylko tło. Brytyjski mini-serial w trzech odcinkach opowiada historię o tolerancji, wykluczeniu społecznym i problemach, z jakimi spotykają się ludzie, którzy jeszcze niedawno pełzali po ulicach przeżuwając fragmenty ludzkich mózgów.

Nie wiem jak wy, ale ja mam tak, że moje nastawienie i oczekiwania przed seansem bardzo wpływają na odbiór filmu. Przehajpowany Pacific Rim był moim zdaniem zaledwie dobry, a spodziewałem się czegoś, co wgniecie mnie w kinowy fotel. Tymczasem pierwsze recenzje Elizjum nie napawały mnie optymizmem, ale kiedy Filmweb powiadomił mnie o pokazie przedpremierowym we Wrocławskim bezpopcornowym DCF-ie, to już nie mogłem sobie odpuścić. Nie spodziewałem się kina SF wysokich lotów i go nie dostałem. Mimo tego bawiłem się świetnie, bo jeśli przymknąć oko na płytkie postacie, kiepski scenariusz i banalne przesłanie, to Elizjum jest dobrze nakręconym kinem rozrywkowym ze świetnym klimatem przyszłości.

Ten wpis miał powstać już dawno, bo za odrestaurowanie moich kontrolerów zabierałem się dobry rok. W końcu usłyszałem zdanie „Buja, ale ty masz zjechane pady” o jeden raz za dużo i wybrałem się na spacer po gumki. Bynajmniej nie do apteki, ale do pierwszego lepszego serwisu konsol we Wrocławiu. No i tak naprawdę nie był pierwszy lepszy, bo dobrze wiedziałem, że na Placu Staszica 12 znajduje się lokal prowadzony przez współlokatora mojej dziewczyny. Dlatego jeżeli coś dolega Waszej konsoli albo potrzebujecie akcesoriów – śmiało tam uderzajcie. Chłopak kiepsko się odżywia i jeśli biznes zacznie lepiej się kręcić, to może przerzuci się na snobistyczne zdrowe jedzenie zaprzestając smażenia schabowych w godzinach późnowieczornych. Oczywiście mogłem usługę zrealizować na miejscu i byłby to koniec wpisu, ale mam w sobie coś z majsterkowicza i całą operację postanowiłem wykonać samodzielnie w zaciszu mojego ponurego mieszkania. Teraz jestem specem i poprowadzę was za rękę w tej krótkiej fotograficznej instrukcji z gatunku „i ty możesz zostać bohaterem w swoim domu”.

Czasami warto śledzić na facebooku profile developerów i nadchodzących gier. Wczoraj na fanpage’u Might & Magic pojawiła się informacja o rozpoczęciu konkursu na design lochu od początku tworzonego przez graczy, który zostanie zaimplementowany w finalnej wersji gry. Lokacja będzie powiązana z questem również wyłonionym spośród historii napisanych przez graczy. Społeczność wybrała także tileset i rodzaj przeciwników mających zamieszkać w siedlisku. Jednak obok konkursu na historię ten obecny daje największe pole do popisu naszej kreatywności, a takie wszyscy lubimy najbardziej. Teoretycznie nie ma tu żadnej nagrody, ale jeśli zaprojektujemy coś naprawdę dobrego, to potem każdy gracz Might & Magic X: Legacy będzie stąpał po kamiennych płytach rozwiązując zagadki zrodzone w naszych głowach.