Dziś na Music to the People unboxing niezwykły. Dlaczego? Ponieważ poprzednie teksty z tej serii (a trochę ich powstało) skupiały się na kolekcjonerskich wydaniach albumów muzycznych. Tym razem postanowiłem jednak odpakować specjalną edycję gry. Mowa jest oczywiście o The Sims 4, którą to moja siostra nabyła kilka dni temu. Wiedziała, że robię taką serię, więc prosiła, prosiła i wymęczyła. Oto unboxing pudła The Sims 4 Edycja kolekcjonerska.

Są rzeczy, do których trzeba odpowiednio długo docierać, by nabrały one sensu. Tak jest na przykład z różnymi pasjami oraz ich rozwijaniem. Pasje początkowo są śmiesznie tanie. Na przykład muzyka. Bo ile kosztuje jedna zwyczajna płyta? 20 zł? 30 góra. Potem pasjonat zaczyna zagłębiać się w temat. Kupuje nowsze i lepsze rzeczy, a te stare go śmieszą. A potem znów przechodzi na następny level i zaczyna kupować edycje specjalne i wydania rocznicowe różnych płyt. Wreszcie, gdy dla świata jest już stracony, zaczyna sięgać po doskonałe edycje japońskie, tyleż świetne, co drogie. Ale od jakiegoś czasu ta droga w kupowaniu płyt CD się nie kończy, bo powstało coś jeszcze bardziej ekskluzywnego i coś jeszcze droższego – płyty Platinum SHM-CD, które warte są ok. 200 zł. Zapraszam na zapoznanie się z kilkoma ciekawymi wydawnictwami z tej niezwykłej serii!

Nagość zawsze sprzedawała się dobrze. Nie bez powodu najwięcej stron w internecie stanowią strony z pornografią, nie bez powodu obecne gwiazdy, jak Lady Gaga czy Miley Cyrus pokazują swe ciało w teledyskach i na okładkach płyt. Ale gdzie był tego początek? Czy zawsze chodziło o szok i chamskie wyciągnięcie pieniędzy, czy też obok wyciągania kasy było miejsce na coś jeszcze? Zapraszam na długą podróż przez nagość w muzyce, od lat 40. do czasów współczesnych.

Z okazji małego jubileuszu, czyli 10 odsłony cyklu "Recenzje", chciałbym przedstawić wyjątkową płytę, która w odróżnieniu od 9 poprzednich, nie ukazała się w 2013 roku, lecz jeszcze w latach 70. Mowa tu o soundtracku do filmu Children of Sanchez, autorstwa Chucka Mangione. Dlaczego uważam tę płytę za wyjątkową i dlaczego warto wydać prawie 90 zł na zwykłą edycję CD tego albumu? Zapraszam do przeczytania recenzji! 

Rok 1982. PRL. Od roku ludzie mogą „podziwiać” czołgi i wojsko na ulicach. Po karnawale Solidarności partia dokręciła śruby, a cenzura na nowo zaczęła szaleć. W takich warunkach, w warszawskim klubie Stodoła, wyjątkowy koncert dała wyjątkowa grupa – Perfect. Rok później zapis z tego koncertu ukazał się na winylu, a pod koniec 2013 roku(czyli dokładnie 30 lat później) wydawnictwo to ukazało się po raz pierwszy na CD. Zapraszam na wspólną podróż do czasów stanu wojennego, lat świetności polskiego rocka i Solidarności walczącej z PZPR-em.  

Audio Show to wystawa, która umożliwia ludziom ją odwiedzającym zobaczenie, dotknięcie i przede wszystkim posłuchanie sprzętu audio wysokiej klasy. Jako że świat high-fi i high-endu powoli wychodzi z kosmicznie hermetycznej niszy, w jakiej był w naszym kraju(przykładem niech będzie wzrastające zainteresowanie tą imprezą okazywane przez telewizję), warto się o tej wystawie czegoś dowiedzieć, ponieważ jest ona z roku na rok co raz większa i co raz ciekawsza. Zapraszam na krótką relację z Audio Show 2013!

Po niezwykle przyjemnym zaskoczeniu, jakim była wysoka jakość ostatniego albumu od Lany Del Rey z ciekawości poszukałem czy jej płyta nie wyszła przypadkiem na winylu. Okazało się, że dostępna jest nie tylko wersja winylowa, ale także kolekcjonerskie pudło. Nie zastanawiając się bardzo długo nabyłem to wydanie ciesząc się, że będzie w moim posiadaniu i że będę miał kolejną ciekawą rzecz do pokazania w serii Unboxing. A zatem prezentuję Wam Ultraviolence Super Deluxe Limited Box.

Gdy w 1995 roku Black Sabbath wydało fatalną płytę Forbidden nikt chyba nie przypuszczał, że panowie są w stanie wydać ponownie cos sensownego. Grupa, która swój pierwszy album opublikowała w 1970 roku wydawała się wypalona, zmęczona i przede wszystkim słaba. Spojrzenie na tę grupę zmienia się jednak po odsłuchaniu ich najnowszego albumu, 13. Bo Black Sabbath nadal jest w formie – i to jakiej!

Deep Purple nigdy nie byli w centrum mojej muzycznej uwagi. Zawsze byli „kolesiami od Smoke on the Water”,  z gitarowo-klawiszowego grania zdecydowanie wolę Rainbow, z rocka wolę setkę innych zespołów, które moim zdaniem oferują zwyczajnie więcej. Ich ostatni album, Now What?!, dostawał jednak znakomite recenzje, więc i ja postanowiłem się z nim zaznajomić. Czy zmienił moje podejście do tej cenionej przez wielu ludzi grupie?

Ci, którzy z muzyką mają do czynienia trochę dłużej, często mówią, że do niektórych albumów, zespołów czy wreszcie – gatunków – trzeba dojrzeć muzycznie i jako człowiek. Bez wątpienia takim gatunkiem jest muzyka klasyczna, a jeszcze bardziej – jazz. Do tego pierwszego udało mi się już dotrzeć, do jazzu zaś jeszcze nie. Są jednak płyty, które są tak wybitne, że nie ma znaczenia, że nie słucham jazzu na co dzień, a taką płytą bez wątpienia jest Kind of Blue Milesa Davisa. W 2009 roku obchodziliśmy 50-lecie wydania tej genialnej płyty i dostaliśmy z tej okazji edycję kolekcjonerską, która… co tu dużo mówić – też jest wybitna.

Nie lubię polskiego kina historycznego. Po prostu. Uważam je za słabe, nadęte, nieumiejące sobie radzić z naszą historią, a nade wszystko nieposiadające odpowiedniego budżetu do sfilmowania ogromnych bitew itd. Kolejne produkcje tylko pogłębiają moje odczucia, a obecnie gdy w rozmowach dotyczących filmów słyszę „Katyń”, „Potop”, „1920. Bitwa warszawska” czy „Popiełuszko. Wolność jest w nas”, to włosy stają mi dęba. Na „Miasto 44” wybrałem się mając nadzieję, że tym razem będzie inaczej. Pieniądze na film się znalazły, reżyser (Jan Komasa) był młody i nieobciążony bezpośrednio dziedzictwem historii, także podejście do tematu (reklamowane przez hasło „Miłość w czasach apokalipsy”) obiecywało coś wyjątkowego. A wszyło…

Dzisiejszy unboxing będzie nietypowy, ponieważ nie pokażę tutaj jednego pudła, które wszyło w tym i w tym roku, za taką i taką cenę, w takim i takim sklepie. Z racji tego, że niedawno udało mi się skompletować całą dyskografię Queen i z racji faktu, że za niedługo ma wyjść nowa wersja ich płyt, wydana na Platinum SHM-CD(Super High Material – CD) pragnę przedstawić mój zbiór płyt Queen. Nie jest to jednak zwykła kolekcja zwyczajnych płyt, tylko zbiór płyt w wersji japońskiej, wydanych jako tzw. mini LP(mini longplay), schowanych w bardzo rzadkim kolekcjonerskim pudełku autorstwa firmy DISK UNION. O mini LP, pudłach, dyskografii Queen i nie tylko - w dzisiejszym unboxingu.

Mnóstwo jest piosenek, które zapadają nam w pamięć. Większość z nich pamiętamy, bo przypadają nam do gustu. Część, choć tego nie chcemy, pozostaje w naszym mózgu, ponieważ są zwyczajnie koszmarne. Jest jednak specjalna kategoria piosenek, które potrafią wwiercić się w naszą głowę z siłą i precyzją wiertarki udarowej – mówię o piosenkach, które są tak głupie, że najpierw oglądamy je, bo ktoś polecił nam je jako zabawną rzecz („Ej, stary. Rozkmiń jaka ta piosenka jest głupia!”). Następnie liczba naszych odsłuchów znacznie wzrasta, bo nie możemy uwierzyć, że ktoś nagrał coś takiego. A potem, zanim sobie zdamy z tego sprawę, taka piosenka zostaje już z nami na zawsze – i wtedy jest już po nas. Zapraszam na kolejny niedzielny wpis, w którym pokazuję swoją ulubioną piątkę piosenek, które z jakiegoś powodu są kosmicznie głupie, lecz również hipnotyzujące.

Historia Floydów, zespołu, który odmienił oblicze muzyki rockowej, a także całej popkultury, nie była nigdy historią banalną, bo i sam zespół banalny nigdy nie był. Nagrali oni 14 albumów studyjnych, wydali kolejne 3 koncertowe, a ich losy, choć czasami trudne do ogarnięcia, są szalenie ciekawe i bardzo zajmujące. Postanowiłem z tą historią się zmierzyć i dlatego serdecznie zapraszam do pierwszej części mojej nowej serii, która będzie dotyczyła właśnie historii Floydów.

Jakiś czas temu swoją premierę miała gra(bądź trochę szerzej – program), której celem jest nauka gry na gitarze elektrycznej, elektro-akustycznej bądź basowej. Rocksmith 2014, bo o tej grze mowa, to już druga odsłona serii, dzięki której masa ludzi mogła i może uwierzyć, że staną się mistrzami gitary. A jak z tym zostawaniem mistrzem gitary jest naprawdę? Zapraszam do przeczytania artykułu, w którym na podstawie własnych przeżyć z pierwszą częścią tej gry opiszę swoją naukę gry na gitarze elektrycznej.