Zacząłem czytać książkę Jerzego Stuhra, „Tak sobie myślę”. Pisał ją jeżdżąc po szpitalach i jest to swojego rodzaju dzienniczek. Nie wiem do końca czego się spodziewałem kupując ją lecz teraz wiem, że było warto. Wbrew moim wyobrażeniom o tej książce, choroba nie jest tematem pierwszo ani nawet drugo planowym. Można ją nazwać raczej dziennikiem, w którym Pan Stuhr spisywał na bieżąco swoje przemyślenia, które temat choroby raczej omijają, a poruszają sytuację wokół – politykę, społeczeństwo oraz scenę teatralno-filmową (tak postanowiłem nazwać wątki dotyczące aktorów, krytyków, reżyserów itp.). Po za poleceniem tej książki, chciałbym podzielić się przemyśleniami jakie ona wywołała.

W okresie świąt, dania na co dzień spożywane znacząco tracą na zainteresowaniu. Weźmy takie parówki. Charakteryzuje się je jako potrawy powszednie, o wątpliwych wartościach odżywczych oraz smakowych. Jednym słowem, nie godne świąt Wielkanocnych ani żadnych innych. Odrzucając ten tok myślenia, niczym Białoszewski nad łyżką, pochyliłem się by doświadczyć parówek w całej ich okazałości. Dlatego poniżej zamieszczam ich recenzję.

Wiedźmin 3 został zapowiedziany. To jest prawda. Prawdą jest również to, że towarzyszyła temu obietnica: mapa ma być o 20% większa od Skyrima (co jakoś nie przemawia mi do wyobraźni) bez uszczerbku na jakości. Oby ten plan się ziścił. Twórcy zadeklarowali w wywiadach cały szereg wspaniałych rozwiązań, które być może okażą się prawdą albo i nie. To co znajdziecie poniżej nie ma nic wspólnego z prawdą ponieważ znajdują się tam moje przemyślenia na temat rzeczy (gry Wiedźmin3), której jeszcze nie ma więc trudno mówić o jakiś prawdach. Jeśli jednak ktoś lubi spekulować (a ja lubię) to zapraszam do czytania.

Miałem tutaj wstęp traktujący o tym jak bardzo szkoła jest zła. Że kreatywność dusi,  do myślenia zniechęca i nawet wyspać się nie da. Wstęp ten jednak w całości wykasowałem ponieważ znalazłem wyjątek od tych uciążliwości. Imię tego wyjątku brzmi "Liga debatancka" czyli debaty w stylu oksfordzkim. Choć nie można nazwać tego projektu ideałem to znajduje się w nim wszystko co trzeba,  a więc miejsce na kreatywność i myślenie.

Zasady są dość proste. W każdej szkole zbiera się kilkunasto osobowy zespół, który po trzech dniach warsztatów ma za zadanie przygotować się do debaty, w której zmierzy w słownej potyczce z inną szkołą. Wszystko odbywa się możliwie uczciwie, a ingerencja nauczycieli jest ograniczona do minimum. Aby zachować logiczną strukturę tekstu oraz mając na celu rzetelne przekazanie czytelnikowi informacji niezbędnych do zrozumienia czym są debaty i w jaki sposób, opiszę wszystko po kolei, tak jak się działo w moim przypadku.

Dorwałem ostatnio (a właściwie dostałem) biografię Steva Jobsa z podtytułem "człowiek, który myślał inaczej". Na samym początku zostałem poinformowany, że biografia jest nieautoryzowana przez Apple. Wzruszyłem więc ramionami bo cóż mi to przeszkadza? Dla wyjaśnień powiem, że jest tylko jedna "autoryzowana" biografia twarzy Apple, napisana przez Waltera Isaacson'a, który stworzył ją z udziałem Steva Jobsa. Książka, która wpadła w moje ręce została napisana przez Karen Blumenthal, a Steve Jobs nie miał z nią nic wspólnego. Nie przeszkodziło mi to jednak pochłonąć jej w ciągu jednej nocy.

O tym, że kupię Assassin's Creed III wiedziałem jeszcze zanim został zapowiedziany. Wszystko jedno gdzie miałaby miejsce  akcja i jak dużo mechanizmów zostałoby wprowadzonych - to jednak miłe, że twórcy nie zawiedli w żadnej kwestii choć niektóre elementy wymagają dopracowania. Jeszcze przed kupnem wiedziałem, że będę chciał napisać swoje wrażenia z rozgrywki i chciałem to zrobić jak najszybciej... niestety, zanim oderwałem się od nowego Assassyna to trochę mi zeszło... jakieś dwadzieścia pięć godzin cztery minuty i pięćdziesiąt cztery sekundy... Czas spędzony przy tej produkcji pozwolił mi poznać nie tylko wiele zalet ale i wad, których nie widać na pierwszy rzut oka.

Ogólnie

Przeczytałem ostatnio parę artykułów traktujących o graczach tudzież dziennikarzach piszących o grach. Mówię tu o "kim jesteś graczu" oraz "Dziesięć grzechów polskiego dziennikarstwa growego". I przemilczą już zwrot "dziennikarstwo growe", który moim zdaniem nie ma prawa istnieć zarówno przez wzgląd gramatyczny jak i estetyczny. Ja wiem, że taki zwrot funkcjonuje w "polskim" języku ale żeby wrzucać coś takiego w nagłówek... blee!

Pomimo braku jakiegoś wykształcenia w zakresie psychiki ludzkiej tudzież całych grup, chciałbym wypowiedzieć się (z pozycji obserwatora) na coraz bardziej rzucający się mi w oczy temat dotyczący skrajności, hipokryzji i "doktoryzowania się". Każdy oczywiście wie, że te cechy nie są pozytywne lecz jeśli się by zwrócić uwagę na otaczający świat to trudno nie natknąć się na jeden z tych problemów. Nie zamierzam poruszać kwestii szkoły czy kościoła - kto chciał ten już dawno na to ponarzekał. Czas  skupić się na internecie, który na skrajnościach stoi.

"Medal of Honor" - znana i ceniona marka. "Operacja Warfighter" - genialny według mnie chwyt marketingowy. Pomimo tego wahałem się nad kupnem nowej odsłony serii. W końcu namówił mnie kolega. Już w momencie składania zamówienia pomyślałem: "trzeba zagrać, a potem o tym napisać" i tak właśnie zrobiłem. Oto moja historia opowiedziana od początku do obecnego momentu, momentu, w którym mam za sobą całą kampanię dla pojedynczego gracza oraz parę rozgrywek sieciowych. Nadeszła chwila, w której poznałem grę w dostatecznym stopniu by o niej napisać, a jest o czym pisać... żałuję tylko, że nie wszytko jest na tyle pozytywne jak można było sądzić z zapowiedzi.

Śniło mi się, że włączam "Medal of Honor", a tam "Call of Duty". Potem było gorzej - okazało się, że to nie sen.

Odbiór gry nastąpił w jednym z wielu salonów Empik rozsianych po naszej pięknej ojczyźnie Polsce - kraju niezwykle pięknym, o bogatej historii, ciekawych tradycjach oraz... dobra, wróćmy do tematu. Odbiór ów nastąpił dzień przed premierą. Już wtedy mogłem zainstalować grę oraz nacieszyć oczy designerskim, aluminiowym pudełkiem. Wtedy jeszcze liczyłem, że gra będzie przynajmniej na poziomie owego pudełka (i częściowo jest). W dniu premiery odpaliłem nowego MoHa. Od tamtej pory moje opinia o nim zmieniała się jak w kalejdoskopie.

Korzystając ze zdobytej niedawno zniżki na "Civilization V" postanowiłem poddać próbie legendę syndromu jeszcze jednej tury. Niektórzy z pewnością o tym słyszeli. Tym., którzy spotykają się z tym pierwszy raz (o ile tacy istnieją) postaram się przybliżyć problematykę(!?) tematu.

A imię jego 44
Najstarszy spisany przekaz o syndromie jeszcze jednej tury

Boli mnie mózg!

Ofiara syndromu jeszcze jednej tury

Nikt nie spodziewa się Hiszpańskiej Inkwizycji!
Hiszpańska Inkwi... skąd tu się wzięła Hiszpańska Inkwizycja!?

Jeśli wierzyć ustnym przekazom legend, "syndrom jeszcze jednej tury" atakuje znienacka, niczego nieświadomych miłośników strategii turowych jak "Heroes" czy Cyvilization". Skutki ataku bywają różne. Najczęstsze z nich to bezsenność, zagięcie czaso-przestrzeni (człowiek gra zaledwie 5 min i nagle okazuje się, że to już święta). W krytycznych przypadkach doprowadza do rozpady związków tudzież kary na komputer.