Na pewno znane jest wam zjawisko kolekcjonowania gier, w które zamierzacie zagrać w niedalekiej przyszłości. Nie tak dawno, bo w piątek zakupiłem w przyjemnej cenie (13 Euro) 4 gry od Ubisoftu, które w sumie dają jakieś 40-50h rozrywki na (mam nadzieję) wysokim poziomie. Skąd wziąć czas na takie tytuły jak Assassin's Creed czy Far Cry 2, podczas gdy na dysku kurzą się smakołyki pokroju Dragon Age: Origins czy seria Penumbra? Tu już nie ma miejsca na oszukanie biologii, bo organizm prędzej czy później wykituje od nawału pikseli. A na piwo trzeba wyjść, przynajmniej raz w tygodniu.
Analiza publicznie dostępnych statystyk serwisu Steam może doprowadzić do zaskakujących wniosków, zwłaszcza jeśli pod lupę weźmiemy pecetowe strzelaniny. Okazuje się bowiem, że w czasach gdy gry akcji poddaje się ciągłej krytyce za ich długość (a właściwie krótkość), spora grupa posiadaczy blaszaków, która zakupiła poszczególne tytuły, w ogóle ich nie kończy! Zaskoczeni? Ja jestem, nawet bardzo.
W poszukiwaniu kolejnego tematu dla tego cyklu zwiedzam różne zakątki Internetu. Tym razem padło na Steam, poświęciłem kilka minut żeby znaleźć grę kosztującą około pięciu euro i oferującą prostą, nieprzekombinowaną zabawę. Ważący coś koło czterdziestu mega Super Laser Racer okazał się strzałem w dziesiątkę.
Płatne DLC to obecnie najgroźniejsza choroba trawiąca rynek gier, a przede wszystkim kieszenie klientów. Są naturalnie wyjątki, które są warte włożonej do sakwy producentów kasy, ale w lwiej części jakość tych dodatków mieści się gdzieś między obciachem, a dramatem. Zastanawiam się od dłuższego czasu, czemu twórcy nie starają się zachęcać do zakupu tych rarytasów w trochę inny sposób. Model biznesowy na dziś wygląda mniej więcej tak, iż DLC reklamuje się jako coś genialnego i WARTEGO kilka euro, po czym następuje rozczarowanie ze strony graczy i zamknięcie tematu.
Robienie w balona tysięcy użytkowników przestało być śmieszne już dawno temu. Zbroja dla konia w Oblivionie miała być tylko banalnym przykładem "złego DLC" za nierozsądne pieniądze. Niestety, zwierzęcy pancerz stał się przez lata normą. Odcinam się w tym momencie od mikrotranzakcji w MMO, gdzie można zaopatrzyć się w itemy przypominające różowe buty czy orczycę z biustem jak Dolly Parton. Skupiam się na grach sezonowych, których żywot wydłużony o kilka miesięcy od dnia premiery stanowi sukces.
Serdecznie witamy w siódmym odcinku wspólnego podcastu serwisów gameplay.pl i GRYOnline.pl. Nie było nas dwa tygodnie, dzięki czemu zebrało się więcej ciekawych spraw godnych omówienia. W dzisiejszym naGRAniu dyskutujemy w kolejności o:
Na koncie Steam mam ponad 30 gier. Mogę śmiało napisać, że kupowanie hiciorów w wersji cyfrowej mam opanowane jak jazdę na rowerze w wieku smyka. Powodów, dla których przerzucam się powoli na elektroniczny "deal" jest kilka, ale zacznę może od tego, który niekoniecznie widzi się Polakom jako zaleta. Chodzi o cenę. Żeby nie szukać daleko weźmy przykład Splinter Cell: Conviction. Wystarczy przejść się do pierwszego lepszego sklepu i porównać ceny. Wychodząc z Media Marktu jestem lżejszy o 99 zł. Korzystając ze Steama staje się biedniejszy w przypadku tego samego tytułu o blisko 190 zł. Różnica jak w mordę strzelił. To rezulat wstąpienia do Unii Europejskiej. Jesteśmy traktowani na równi z Brytyjczykami, Niemcami i Austriakami, mimo, że zarabiamy od nich znacznie mniej.
Załóżmy jednak, że producent po kilku tygodniach przecenił swoje gry na Steamie o 50% - to dość częste zjawisko dla tej platformy. W tej sytuacji cyfrowa dystrybucja jak najbardziej zachęca mnie po sięgnięcie do kieszeni. Promocje są bardzo zachęcające i w 95% przypadków dzięki nim decyduję się na zakup danej pozycji w katalogu. Po drugie - czas. Jako człowiek zafrasowany robotą i obowiązkami nie mogę sobie pozwolić na wypad po grę, ot tak (kupując w sklepie internetowym muszę dopłacić circa 20 zł za przesyłkę). Posiadając konto na Steamie mogę tego dokonać w dowolnym momencie, wystarczy kilka kliknięć (bardzo przydatna opcja w programie Valve to możliwość zapisania ustawień kupującego) i cierpliwie poczekać, aż gra ściągnie się na dysk. Inaczej to wygląda przy popularnych tytułach, na które czyha tysiące klientów. Serwery wówczas mogą nie nadążyć za potrzebami graczy i zamiast grę ściągnąć w jedno popołudnie, otrzymuję ją po 2-3 dniach. To już jest dość żałosne, ale w granicach akceptacji. Na ratunek przychodzi forma preloadu zawartości na dysk, ale to przywilej tylko niektórych gier.
W miniony weekend postanowiłem przypomnieć sobie grę Quake II, najbardziej udaną odsłonę legendarnego cyklu, która oferuje znakomity tryb multiplayer i świetnie zrealizowaną kampanię dla wielbicieli samotnej rozgrywki. Na potyczki w sieci ochotę miałem co prawda marną, ale perspektywa unicestwienia armii Stroggów była kusząca jak diabli – czym prędzej zabrałem się więc do poszukiwania pudełka z grą.
