Samotny chłopczyk na ciemnej ścieżce nie miał za dużo do powiedzenia. Ciche organy oraz regularne uderzenia w plemienne bębny wcale nie poprawiały mu nastroju – szedł jednak i szedł, aż zaczął biec, popędzany przez trzaski i dzwony. Tylko wyczekiwał momentu, w którym zostanie złapany i uprowadzony, pobity i pozbawiony życia. Nie spodziewał się, że uda mu się uciec – biegł jednak i biegł, aż zaczął latać. A kiedy zaczął latać, wszystko ucichło i straciło znaczenie w szaroburej przestrzeni. Chłopiec upadł.

Dzisiaj mija trzydzieści lat, od kiedy świat „metalheadów” przywitał jeden z najlepszych heavy-metalowych albumów w historii - „Powerslave” wydany we wrześniu 1984 roku przez zespół, który już wtedy miał potencjał, aby zostać legendą. Iron Maiden. Należy im się chyba ode mnie kilka słów z tego tytułu, czyż nie?

Rok. Czyli 365 dni (a czasami nawet więcej). Dużo może się zmienić przez ten czas, prawda? Prawie rok temu, bo 4 września 2013 roku, opublikowałem swój pierwszy wpis na Gameplay’u. A co się przez te miesiące zmieniło?

Kupiłem sobie niedawno gramofon. Moje własne, prywatne analogowe źródło dźwięku. Uznałem, że to dobra okazja, by odświeżyć sobie soundtrack z gry Bioshock, który został wydany na winylu w edycji kolekcjonerskiej Bioshocka 2. Słuchając tego (średniego, dodajmy) dzieła zacząłem myśleć o tym jak wydawane są soundtracki z gier. W końcu te z filmów wielokrotnie zaskakiwały świetnymi edycjami, wspaniałymi czarnymi płytami czy innymi czaderskimi dodatkami. Jak zaś jest w sferze OST z gier komputerowych? Jak się okazuje trochę gorzej.

Choć termin „grunge” bardzo się z czasem rozjechał, ewoluował w wielu kierunkach, których pewnie nikt by się nie spodziewał, to o Soundgarden należy mówić jako o jednym z tych zespołów, które podłożyły fundament pod ten powstający w stanie Waszyngton gatunek rocka alternatywnego. Wielka Czwórka z Seattle jest dla mnie grupą, do której podchodzę niezwykle sentymentalnie i chyba nigdy jakakolwiek muzyka łączona wspólną ideą nie przekonywała mnie aż tak bezwzględnie. Musicie więc wiedzieć, że najbliższe kilka godzin skrobania tegoż artykułu o Soundgarden będzie dla mnie wielką przyjemnością i mam nadzieję, że taką samą sprawi Wam jego czytanie.

Zanim przejdę do sedna dzisiejszego artykułu, a więc przybliżenia Wam sylwetek moich ulubionych rockowych supergrup, warto byłoby chyba najpierw wyjaśnić, czym takie formacje właściwie są. Można powiedzieć, że rodzą się one z przecięcia się w muzyce ścieżek artystów o ugruntowanej renomie, którzy są chętni do współpracy nad nowym materiałem. Problemem przy takich zebraniach gwiazd zazwyczaj staje się ich ego, bowiem każdy chciałby poprowadzić kapelę w swoim kierunku, wszyscy posiadają również charyzmę, normalnie pozwalającą na zdominowanie niemal jakiegokolwiek składu. Nie jednak tego, który wypełniony jest muzykami równie bezkompromisowymi.

Nadszedł czas na kolejne wydanie „Newsów” tym razem zupełnie wyjątkowe…

14.08.2014 – 20.08.2014

W ostatnim tygodniu Newsów zabrakło – dlatego to wydanie będzie wydaniem podwójnym. A w nim: premiery i zapowiedzi edycji specjalnych, nowości wydawnicze, a także nowy album Metalliki (niestety tylko ze zdjęciami).

1.08.2014 – 13.08.2014

Megadeth to zespół, który zawsze w pewnym sensie pozostawał w cieniu Metalliki. Dave Mustaine został w końcu z niej lata temu wykopany, a jego własny zespół nigdy nie osiągnął takiego sukcesu jak jego koledzy z Mety. Megadeth to jednak wciąż kawał naprawdę bardzo dobrego grania, a liczba sprzedanych albumów podchodząca już pod 40 milionów, nie wzięła się znikąd. Jednym z najważniejszych albumów w dorobku Dave’a i reszty jest ich drugi album zatytułowany Peace Sells… But Who’s Buying?, który przez wielu uważany jest równocześnie za jeden z najlepszych w dorobku thrashowego giganta z USA. Na 25-lecie wydania tego krążka Megadeth przygotował fanom coś specjalnego – edycję kolekcjonerską tego albumu z wieloma naprawdę ciekawymi gadżetami i dodatkami. I na Unboxing tej edycji chciałbym właśnie wszystkich zaprosić.

O nie! Znowu artykuł o muzyce z Strażników Galaktyki? Spokojnie. Poniedziałkowy tekst poświęcony był recenzji OST do tego filmu. Ten artykuł jest czymś zupełnie innym. Oglądając Strażników… nie da się nie zauważyć (chyba, że ktoś połowę tego filmu spędził poza salą kinową) tego, jak ważna jest muzyka oraz sprzęt ją odtwarzający dla Star-Lorda. Ten walkman, pomarańczowe słuchawki, oldschoolowa kaseta oraz odtwarzacz magnetofonowy (absolutnie obłędny, z świetnymi wskaźnikami wychyłowymi i stylistyką lat 70., którą tak świetnie oddaje np. sprzęt Accuphase’a). Tak; Star-Lord ceni sobie muzykę i swój sprzęt hi-fi. I właśnie o tym będzie dzisiejszy artykuł – o muzyczno-sprzętowym aspekcie w filmach (chociaż Straznicy… są bezpośrednią inspiracją, to nie są jedynym filmem zmagającym się z tym zjawiskiem).