Nie wiem czy tylko ja tak mam, ale wszystkie gierki z mon jako końcówką tytułu kojarzą mi się z pewną serią o kieszonkowych potworkach. Często mam rację, ale czasem trafi się produkcja odrobinę podobna ale w gruncie rzeczy inna jak Kadomon: Hyper Auto Battlers.

Nalezę do pokolenia osób wychowanych na kasetach VHS. Mój świętej pamięci wujek Benek miał setki jeśli nie tysiące filmów w swojej kolekcji, która zajmowała pół mieszkania. Dzięki temu miałem okazję zobaczyć wiele klasyków, stać się fanem kina klasy B, a także zapoznać się z masą produkcji kopanych. Sporo azjatyckich filmów o sztukach walki, które widziałem przyczyniło się do mojego zainteresowania tamtą częścią globu. Wspominam o tym, bo gdy zobaczyłem Son of the Dragon King od razu przypomniały mi się stare VHS i te dawne filmy.

Złota epoka gier niezależnych wciąż trwa. Co chwilę na rynek trafia kolejna perełka, wybitna produkcja lub rewelacyjny pomysł. Jest to cudowne, zwłaszcza przy stagnacji produkcji AAA i wszystkich tragicznych mechanik i systemów wpychanych w pogoni za wyciąganiem kasy. Indyki mają w sobie to, co sprawiło, ze pokochałem gry wideo. Dzisiaj na tapecie kolejna perełka, która sprawiła, że moje wyniszczone serce zabiło szybciej. Mowa o niezwykle klimatycznym Children of the Sun.