Kolejne klipy z Resident Evil: Afterlife
Dwa nowe clipy z Resident Evil: Afterlife
W co gracie w weekend? #393: Astro’s Playroom, Resident Evil i Gears of War 3
W co gracie w weekend? #366: Gears 5 (Sezon 8.), Umineko (odc.8), GTAV i Resident Evil Code Veronica X HD
W co gracie w weekend? #365: Resident Evil 4 HD – Survival horror, który zmienił oblicze gatunku TPP
W co gracie w weekend? #352: RE3 2020, Steins;Gate Linear Bounded Phenogram, Gears 5, GoW4 i Gradius V
Przejścia otwierane po włożeniu kilku emblematów w prostokątną płytę lub zagraniu konkretnej melodii na fortepianie. Dostęp do schowka uzyskiwany po wciśnięciu przycisków pod obrazami w ustalonej kolejności. Części posterunku zamknięte na cztery, różnokolorowe klucze, ukryte w przedziwnych miejscach. Zagadki z oryginalnej trylogii Resident Evil na PS1 bez wątpienia stanowią jeden z elementów charakterystycznych sagi. Wielu z nas uważa je za budulec tożsamości cyklu. Dla twórców były jednak bardziej wymuszonym kompromisem i pewnym ciężarem, z którym trzeba było sobie poradzić.
Milla Jovovich powraca na srebrny ekran, jako Alice w nowym filmie z serii „Resident Evil”. Osobiście czekałem na ten film, ale po wyjściu z sali kinowej mam kilka uwag. Pewnie wielu z was po przeczytaniu tego tekstu zrozumie, dlaczego nie warto iść na tę produkcję.
Prawdziwe targi gier wideo, przypominające zachodnie eventy, a nie typowy konwent, czy zlot miłośników elektronicznej rozrywki. Tak można najprościej podsumować Warsaw Games Week.
I w końcu się doczekaliśmy. Capcom zapowiedział kolejną odsłonę legendarnej serii niegdyś survival-horrorów, a ostatnio gier akcji. Resident Evil trafi na konsole już na początku 2017 roku i będzie dość mocno różnił się od poprzednich odsłon serii. Czy obrany przez japońskich twórców kierunek zmian jest dobry? Na pewno dyskusyjny.
W dniach gdy pod moim 20 calowym kineskopowym telewizorem leżał szaraczek Resident Evil było wspaniałe. Teraz gdy w domach mamy płaskie telewizory i super konsole Biohazard jest raczej traktowane niczym kino klasy b. Seria jakoś tam sobie radzi ale do czasów RE4 nie ma startu. Premiera Resident Evil HD Remaster sprawia, że zaczynam się martwić o przyszłość cyklu. Obawiam się że ten odgrzewany kotlecik to tylko dowód, że cykl o zombiakach jest już tylko stęchłym kawałkiem mięsa.
Dziś swe dwudzieste urodziny obchodzi seria Resident Evil. Cykl, który nie tylko jest prawdopodobnie najsłynniejszą serią survival horrorów w historii gier wideo, ale też jedną z bardzo nielicznych produkcji, które z powodzeniem udało się przeszczepić na grunt kinowy. Tam cykl od lat radzi sobie doskonale i zdołał wyrobić własną rozpoznawalność w oderwaniu od materiału źródłowego. W artykule tym jednak nie zamierzam śledzić burzliwych losów serii oraz jej kilkudziesięciu spin-offów ani przyglądać się bliżej temu, jak przez lata coraz mniej w niej było horroru, a więcej akcji. Nie poświęcę też czasu analogicznej drodze, jaką przeszły filmy z Millą Jovovich. Zamiast tego chciałbym zwrócić Waszą uwagę, drodzy czytelnicy, na to, jak Capcom, japoński moloch posiadający prawa do tego cyklu, jak mało kto wyspecjalizował się w gatunku interaktywnych horrorów, tworząc obok swej flagowej sagi całą gamę innych straszaków – i na to, jak seria Resident Evil zainspirowała kilka innych, równie kultowych serii tego wydawcy, samemu od czasu do czasu również pożyczając od bratnich produkcji to i owo.
Nigdy nie ukrywałem, że cykl Resident Evil jest bliski mojemu sercu. Od czasów szaraka zabijanie zombiaków jest dość ważną częścią mojego „ graczowego cv”. Dlatego też z otwartymi ramionami przyjmuję każdą kolejną grę z kultowej serii. Czasem trafiaja się zakalce pokroju Resident Evil 6. Innym razem dostajemy perełki jak RE: Revelations. Jestem ciekaw do której z tych dwóch kategorii należy Resident Evil Zero HD Remaster?
Jeśli mieliście kiedyś (nie)przyjemność zaplątać się w zakątki internetu opanowane przez tak zwane nazifeministki (i nazifeministów, bo nie brak również mężczyzn hołdujących ich opiniom), czytając ich mógł ukazać się Wam obraz świata, w którym Hollywood zostało opanowane przez wiernych patriarchatowi szowinistów i rola kobiet we wszystkich filmach sprowadzona została do obiektu seksualnego, damy w opałach i/lub narzędzia mającego zapewnić motywację głównemu, obowiązkowo męskiemu bohaterowi. Tymczasem, jak każda skrajność, jest to opinia ekstremalnie przesadzona, w rzeczywistości bowiem w filmach nie brakuje zarówno interesujących i wiarygodnych kreacji kobiecych, jak i twardzielek mających charakterologiczne cojones nie mniejsze niż Schwarzenegger i Stallone razem wzięci. Jak zdradza tytuł tego tekstu, tematem dzisiejszej „lekcji” będzie ta druga kategoria. Zapraszam do przeglądu największych żeńskich „badassów” kina akcji.
Hollywood już jakiś czas temu upatrzył sobie gry komputerowe jako źródło materiałów doskonale nadających się do przerobienia na filmy. Efektem tego są dwa, trzy obrazy wyświetlane w kinach rocznie nawiązujące do najpopularniejszych gier komputerowych. Zazwyczaj poziom tych produkcji jest niski, góra przeciętny. Mimo złych recenzji, kojarzone z sesji przy komputerze bądź konsoli nazwy stanowią doskonały wabik na widzów, sprawiając, że wątpliwe walory rozrywkowe nie przeszkadzają filmom tego typu sprzedawać się całkiem nieźle, zachęcając tym samym studia filmowego do dalszego inwestowania w kolejne podobne projekty.
Nie jestem fanem survival horrorów. Doceniam je i uważam w wielu przypadkach za znakomite i dopracowane produkcje, ale po prostu nie lubię się bać. Po kolejnym dniu pracy nie szukam okazji, by się przerazić i zestresować. Czasami jednak trzeba stawić czoła swoim lękom, tak? Po latach przerwy wróciłem więc do gatunku, w który gra mnie się najtrudniej. Padło na wydane w 2005 roku na PlayStation 2 Haunting Ground od ekspertów z Capcom.