Dziś nie ograniczę się do jednej gry, chcę za to skupić się na jednym z powszechnych, a bardzo tandetnych i psujących rozgrywkę zabiegów wykorzystywanych przez twórców cRPG-ów. Twórców, zaznaczmy, produkujących gry przeciętne lub wręcz słabe. Wybitne lub „tylko” bardzo dobre cRPG-i są zazwyczaj pozbawione tego typu bzdur.
Wiele osób nie potrafi do końca określić powodu swego rozczarowania jakąś grą. Było fajnie, znośnie, niektóre walki nużyły, inne zmuszały do myślenia i wysiłku, część dialogów była świetnych, a czasem fabuła jakoś tak nie styknęła, ale było ogólnie w porządku… I dopiero przy napisach końcowych nabrało się wrażenia, że wszystko to wyszło jakoś tak mdło, bez sensu i dziwnie. I jednym z bardzo ważnych powodów, dla których to następuje, a które ja dostrzegam, jest tendencja przeciętnych twórców do odbierania graczom ich postaci. Czasem głównego bohatera, czasem członków drużyny. Ogólnie sprawiania, że finał gry nie zależy aż tak mocno od naszych poprzednich decyzji.
Po tym jak Test Drive Unlimited 2 okazało się przeciętne a jej rewelacyjny poprzednik spotkał się z wyłączeniem serwerów, nastały ciężkie czasy dla kierowców MMO. Jako jeden z nich mogłem z przymrużeniem oczu kontynuować karierę w TDU2 i wytrwale czekać na godnego następcę serii. Po czterech latach najbliższą tego tytułu produkcją wydawało się być The Crew. O ile gra spełniała wszystkie wymogi stawiane przez weteranów Test Drive Unlimited, tak chwilę po premierze okazało się, że zapowiedzi wraz z ukazanymi w nich ideami odnoszą się do finalnego produktu tak samo jak karuzela do betoniarki. Owszem, podstawowe założenia są spełnione, lecz nie w tym rzecz.
Wyjazd integracyjny. Kac Wawa. Jak się pozbyć cellulitu. I wiele innych wesołych, wiele mówiących tytułów polskich komedii ostatnich lat. Zdaniem wielu krytyków polska komedia sięgnęła dna. Niski humor, brak ambicji, schlebianie prostym gustom. Tak jest, tak mówią krytycy, tak musi być. Ale czy na pewno?
W świecie komputerów jest kilka przypadków kiedy coś jest dobre, ale opinie o tym czymś są bardzo złe. Postanowiłem wyprostować kilka kwestii i obronić pewne marki oraz ich produkty, zdjąć przypinaną im od wielu lat krzywdzącą metkę. Mój wybór na pierwszą część jest oczywisty. To system Windows Vista. Nowy produkt Microsoftu debiutował na przełomie w czasach kiedy siódma generacja konsol się rozpędzała, gry szokowały coraz lepszą oprawą audiowizualną, a do naszych domów zawitał standard HD. Zatem wypadałoby aby Vista też była jakimś przełomem. I rzeczywiście była.
Fani Legacy of Kain wielokrotnie byli informowani o nowej odsłonie ich ukochanej marki. Niestety dobre wieści zamieniły się w pył, podczas gdy Square Enix ujawniło, że prace nad trybem jednoosobowym zostały anulowane. W zamian za to możemy liczyć jedynie na produkcję MMO w systemie F2P znajdujących się w tym uniwersum. Ja jako wierny fan sagi po uwzględnieniu wszystkich nowinek dotyczących najnowszej gry, postaram się wytknąć i doszczętnie zrównać z ziemią wyżej wymienionego wydawcę...
Te dwie frazy to najczęściej spotykane nazwy tematów na forach, w których gracze próbują w jakikolwiek sposób rozreklamować swoją działalność na portalu You Tube. Własne kanały stały się popularne kiedy okazało, że czołowi polscy „zagrajmerzy” zarabiają na robieniu materiałów z gier wraz ze swoim komentarzem. Na fali pojawiło się wielu młodych, zdolnych, kreatywnych ludzi pragnących łączyć pasje z zarabianiem kilku złoty z partnerstwa. Jak mi idzie i co z tego wyszło?
Pojawienie się na naszym kinowym poletku Układu zamkniętego jest wydarzeniem bez precedensu. Udało się bowiem zrobić i zareklamować w Polsce film z prywatnej kasy, bez wspomagania twórców dofinansowaniem z PISF. Nikt z Nas nie dorzucił się (przynajmniej bezpośrednio) do realizacji tego przedsięwzięcia, dlatego już na wstępie chciałbym ekipie Bugajskiego pogratulować. Przejście na model hollywoodzki w naszym kraju kojarzy się zazwyczaj z prawdopodobną katastrofą. Układ zamknięty na szczęście jest filmem całkiem udanym, profesjonalnie nakręconym i zagranym.
Każdy z nas miał w swojej kolekcji ulubione marki, na których potem wielokrotnie się zawiódł. I to do tego stopnia, iż przestał czekać na ich kolejne, coraz to słabsze odsłony. W związku z tym przedstawię wam 10 tytułów zdecydowanie niewartych uwagi. Oczywiście pominę tutaj te serie, które nie zdołały mnie nigdy wcześniej sobą zainteresować.
Coraz częściej przyłapuję świat na pewnej niepokojącej tendencji. Chodzi o rozbieżność, dalece idącą, między zdaniem odbiorcy, a zdaniem krytyków. Coraz mniejszym szacunkiem darzę wszelkiego rodzaju znawców, profesjonalistów, bo ich świat jest dla mnie coraz odleglejszy. Mniej uwagi zwracam na recenzje wysmarowywane finezyjnym piórem w renomowanych czasopismach, ewentualnie większych portalach, które stać na zatrudnianie krytyków z prawdziwego zdarzenia.
Częściej wchodzę na fora, blogi, pytam o zdanie znajomych, których gustom ufam. W razie wątpliwości przekonuję się sam. I szczerze mówiąc, zauważam, że powoli znika zależność między tym, co ja obiektywnie uznaję za dobre, albo chociaż niezłe (nawet jeżeli nie wpada w moje gusta), a opinią jaką próbuje mi się sprzedać jako tę jedynie prawdziwą, bo profesjonalną.
Wielu ludzi uważa zespół Criterion Games za mistrzów w swoim fachu, swoistych specjalistów w tworzeniu zręcznościowych ścigałek. Czy słusznie? I tak, i nie. Żeby nie było, sam lubię ich gry, ale od pewnego czasu zdołałem zaobserwować znaczny spadek formy tego brytyjskiego studia, dlatego też postanowiłem podsumować ich ostatnie, niezbyt chlubne dokonania.
