Koniec roku to dla wielu z nas czas podsumowań, postanowień noworocznych, a także okres Świąt Bożego Narodzenia. Dla mnie to przede wszystkim miesiąc, w którym przypomniałem sobie o nieco zakurzonej PS Vicie. Sony zapowiedziało, że pod koniec miesiąca zamyka serwery z dwóch tytułach, które zawsze chciałem sprawdzić. Pierwszym z nich jest postapokaliptyczne Freedom Wars, przy którym bawiłem się wybornie w pierwszym tygodniu ostatniego miesiąca tego roku. Drugą produkcją pod tytułem Soul Sacrifice zajmę się w dzisiejszym wpisie.

China, China, China, China, China, jak to mawia mój ulubiony, memowy prezydent Stanów Zjednoczonych. Wszystko kręci się wokół Chin, bo to „ichniejsze” partyjne korporacja przejmują biznesy na potęgę. Ja jednak nie będę bawił się tym razem w politykę. Zamiast tego napiszę trochę o Xuan Yuan Sword 7, które niedawno pojawiło się na konsolach.

Nie zdawałem sobie sprawy z tego jak popularne musi być Rune Factory. Ten spin-off pomysłów z Harvest Moon połączył ze sobą sielankowe życie na farmie z grą action role playing, tworząc coś wybitnego. Teraz czekamy na kolejną odsłonę Rune Factory i w międzyczasie pojawia się sporo naśladowców. Kitaria Fables jest jednym z nich. Tylko czy wstawienie do gry słodkich zwierzaków sprawia, że tytuł z automatu jest godny zainteresowania?

Akcja Biomutant rozgrywa się w świecie, gdzie doszło to kataklizmu ekologicznego. W efekcie tragedii na ziemi pozostały jedynie tytułowe biologiczne mutanty, które swoim wyglądem przypominają krzyżówkę królików, szopów, kotów czy niedźwiedzi. Te stworzonka zbudowały własną plemienną cywilizację, kulturę i mają swój język. My wcielamy się w bohatera, który ma za zadanie obronić drzewo życia. By to zrobić, musimy zjednoczyć, podbić lub zniszczyć wszystkie plemienia i stanąć do walki z potworami zagrażającymi korzeniom drzewa.

Inwestowanie w gry to super sprawa!

Nie jestem osobą, która śledzi często kampanie na takich stronach, jak „Kickstarter”, czy „Wspieram.to”.

Jednak, gdy już mam ku temu sposobność to dorzucam się do projektów komiksów, gier planszowych, projektów społecznych oraz gier komputerowych.

Muszę przyznać, że jestem dosyć zadowolony z obecnej sytuacji w branży gier wideo. Jasne dzieje się wiele niedobrych rzeczy i jest sporo problemów z grami, ich twórcami, wydawcami, dziennikarzami i samymi graczami. Jednak większość negatywów dotyka mnie jedynie w minimalnym stopniu i jeśli przymknę oko na to co dzieje się w mediach społecznościowych i na YouTube to nie zauważę większości problemów. Bycie fanem niszowych produkcji i japońskich gierek ma swoje pozytywy. W każdym razie przeciwwagą dla wszystkiego złego są świetne gierki, często od niezależnych twórców, które pojawiają się praktycznie znikąd. Jeszcze dwa tygodnie temu nie miałem pojęcia, że coś takiego jak Killsquad istnieje a teraz zagrywam się w ten tytuł. Czy to oznacza, że szykuje się kolejny świetny indyk?

Niedawno firma EA podzieliła się reliktem z przeszłości - czymś w rodzaju wersji demonstracyjnej Mass Effect: Andromeda. Dobry ruch, choć nieco spóźniony. Wielu z Was grę albo już przeszło, albo wyrobiło sobie zdanie na tyle silne, że nie mają ochoty dema sprawdzać. Tak się złożyło, że zakupiona na premierę gra została przeze mnie ukończona zaledwie kilka dni temu, zatem chętnie się podzielę opinią wyważoną i niemal na czasie.

Mass Effect: Andromeda to duża gra. Największy objętościowo odcinek serii, który zapewnił mi sporo zabawy na ponad 50 godzin (dla porównania, każdą część trylogii ukończyłem* w czasie poniżej 40 godzin) i w przeważającej większości był to czas bardzo dobrze spędzony. Ale skoro MEA jest długa, to moja recenzja będzie na przekór - krótka i konkretna.

Valkyria Chronicles to jedna z najciekawszych gier wydanych na konsole poprzedniej generacji. Świetna taktyczna gra role playing nie odniosła zbyt wielkiego sukcesu. Z tego powodu kontynuacje pojawiły tylko na PlayStation Portable. Wszyscy myśleli, że oznaczyło to koniec cyklu. Jednak niespodziewany sukces portu oryginalnej gry na Steam sprawił, że Valkyria nabrała wiatru w żagle. Sukces tamtego portu/remastera był impulsem do powstania Valkyria Revolution. Czy oznacza to, że fani serii w końcu otrzymali długo wyczekiwaną kontynuację genialnej gry SRPG?

Gdy w 2011 roku na rynku ukazał się Deus Ex: Bunt Ludzkości, potraktowałem go jako znakomitą okazję do zaznajomienia się z serią, której nieogrania zawsze żałowałem. Do tamtego momentu jedynie liznąłem „jedynkę”, grając w nią prawdopodobnie poniżej dwóch godzin. Pomimo tego, Human Revolution kupił mnie totalnie. W moim odczuciu należał do ścisłej czołówki produkcji z 2011 roku. Siłą rzeczy, kolejnej gry w uniwersum Deus Ex wyczekiwałem mocno, więc gdy po pięciu długich latach Rozłam Ludzkości miał wreszcie ujrzeć światło dzienne, kupiłem go w pre-orderze. Tuż po premierze niemożliwy do przewidzenia splot okoliczności sprawił, że jakąkolwiek zabawę musiałem sobie na dłuższy czas odpuścić i Rozłam ukończyłem dopiero w tym roku. Jak Mankind Divided poradziło sobie z wybujałymi oczekiwaniami? To wciąż bardzo dobra gra, ale w porównaniu ze swym wielkim poprzednikiem wypada mniej okazale.

Wydanie tak świetnego prequela, jakim okazał się być Bunt ludzkości, może być dla twórców błogosławieństwem i przekleństwem. Wszyscy oczekiwać będą, że kolejna część serii będzie przynajmniej tak samo dobra. Deus Ex: Rozłam ludzkości stara się, jak może, ale w ostatecznym rozrachunku poprzednika nie przeskakuje. Wszystko niby jest na swoim miejscu, ale widać tu pewne braki, na które uwagę zwróci nawet najbardziej pobłażliwy gracz.

Ocenę, jaką nowemu Deusowi wystawiłem, widać z boku, zatem jasne jest, że Rozłam ludzkości mimo wszystko bardzo mi się podobał. Ale chyba po prostu oczekiwałem gry roku, więc lekki zawód pozostaje. Tegoroczny DX kontynuuje historię obdarzonego niskim głosem, zblazowanego człowieka od zadań specjalnych, Adama Jensena, który z ochroniarza stał się agentem (i to podwójnym!), a jego zadaniem znowu będzie wyśledzenie konspiracji Iluminatów zagrażającej pokojowej koegzystencji ludzi z wszczepami i tych bez usprawnień.