Wieki temu zagrywałem się w The Settlers i The Settlers 2. Niemieckie strategie skupiające się na budowaniu i produkcji zamiast na walce jak Dune 2 czy Warcraft. Wolniejsze tempo rozgrywki nie przeszkadzało w czerpaniu frajdy z serii gier o pociesznych ludkach osadzających się w nowym świecie. Kolejne odsłony cyklu jakoś mnie nie porwały i prawie zapomniałem o tych gierkach. Teraz miałem okazję zagrać w Townsmen - A Kingdom Rebuilt i na moment powróciły wspomnienia z minionych lat. Jednak czy to dobrze?

Świat gierek ciągle zatacza kręgi. Prawie 10 lat temu zagrałem na Wii w całkiem przyjemną, prostą grę strategiczną. Teraz ten sam tytuł powraca na kolejna konsolę Nintendo. Tylko czy Swords & Soldiers na Nintendo Switch jest coś warte?

Pewne gry kojarzą się z konsolami a inne z pecetami. Przynajmniej tak jest w moim przypadku i jak myślę o JRPG automatycznym skojarzeniem jest konsola podczas gdy RTS pasuje mi tylko do PC. Oczywiście to pozostałość dawnej epoki, gdy oba rynki gier były oddzielone jakimś polem minowym i samo przedarcie się z jednej strony na drugą było zbrodnią. Teraz jest na szczęście inaczej i każdy może się we wszystko zagrywać. Dlatego też postanowiłem sprawdzić jak pecetowa produkcja typu sim wypada na konsolce Sony. Czy Project Highrise: Architect’s Edition buduje czy też rujnuje wrażenie, że można teraz na wszystkim grac we wszystko?

Druga Wojna Światowa i okultyzm idą całkiem w parze. W literaturze, filmie a nawet grach stosunkowo często pojawia się wątek nazistów opanowanych żądzą wykorzystania sił nadnaturalnych. Wszystko to ma podstawę w udokumentowanych wydarzeniach dziejących się przed i w trakcie najokropniejszego konfliktu w dziejach naszej planety. Dlatego możemy założyć, ze gdyby Cthulhu był prawdziwym potworem to Hitler i spółka staraliby się go przywołać i przeciągnąć na swoją stronę. Achtung! Cthulhu Tactics podejmuje się właśnie tej tematyki i serwuje nam historię typu co by było gdyby?

Bycie nauczycielem nie jest prostą robotą. Osobiście mam mocno ograniczone doświadczenia bo pracowałem głowinie z osobami starszymi jak studenci i i licealiści. Od znajomych słyszę jednak, że zgodnie ze starym  przekleństwem  uczenie cudzych dzieci nie jest dobrą robotą. Mimo wszystko gierka o uczeniu młodych poszukiwaczy przygód  wydała mi się czymś wartym zainteresowania i poświęcenia czasu. Tylko czy Valthirian Arc: Hero School Story nie okaże się kolejnym przykładem na to, że uczenie innych to strata czasu?

Po latach grania w różne produkcje zorientowałem się, że zupełnie nie zależy mi na wysokim poziomie trudności, kręcę też nosem, jeśli fabuła jest szczątkowa. Frostpunk jest grą wymagającą, a opowiedziana w niej historia to taki luźny szkic świata dotkniętego globalnym zlodowaceniem. Zatem nie jest to gra dla mnie. Coś mnie jednak przyciągało do nowego dzieła 11 bit studios i dałem się skusić na pudełko z prześlicznym artbookiem w zestawie. Po kilkunastu godzinach jestem pewien, że to była słuszna decyzja. Frostpunk jest bardzo, ale to bardzo dobry!

Gry tej nie da się wepchnąć do wora gromadzącego jeden tylko gatunek. Gdybym musiał, hasłem przewodnim byłoby "strategia". Ale Frostpunk jest też grą w przetrwanie, ale na poziomie społecznym. Jest to gra w budowanie miasta. Jest swego rodzaju to symulator grupowych zachowań i test dla przywódczych uwarunkowań gracza. No i najważniejsze - jest to produkcja na tyle oryginalna i dobrze zrobiona, że może przekonać do siebie także gracza nastawionego głównie na intensywne, filmowe przygody. Czyli mnie.

Czarny Wilk kilkanaście dni temu słusznie zauważył, że wśród graczy na bieżąco śledzących wydarzenia w branży panują głównie grobowe nastroje. Jak jednak może być inaczej, skoro kolejni producenci i wydawcy, nawet ci do tej pory zazwyczaj solidni i rzetelni, robią wszystko, by zaufanie fanów utracić? Jak zwodzić i zawodzić graczy pokazali w minionych miesiącach ludzie z Creative Assembly, twórcy uwielbianej przez miliony serii Total War. Oto opowieść w sześciu aktach o rozczarowaniach, bugach, nieprzemyślanych działaniach i sprzedawaniu bubli. 

W zamierzchłych czasach, kiedy całe gry mieściły się na płytach CD, Europejscy gracze nie mieli łatwego życia. Większość gier pojawiała się na Starym kontynencie sporo po premierach w Stanach i Japonii. Masa gier dostępnych w USA była poza naszym zasięgiem bo konsole posiadały blokady regionalne. Dodatkowo japońskie produkcje rzadko były tłumaczone na zrozumiały język i pozostawało nam czytanie opinii wybrańców rozumiejących kanji. Kiedy na swoim PS Vita widzę tytuł taki jak Tokyo Tattoo Girls, wiem że przez ostatnie 23 lata poczyniliśmy niezłe postępy.  

Rynek gier z gatunku grand strategy od lat jest zdominowany od lat przez Szwedów z Paradox Interactive. Kolejne odsłony Europy Universalis, Crusader Kings, Victoria, Stellaris czy pomniejsze tytuły zdają się nie mieć rywali na swoim polu. Jak na ich tle wypadło dzieło debiutującego w gatunku katowickiego studia Jujubee? Moim zdaniem całkiem nieźle.

Romance of the Three Kingdoms XIII: Fame and Strategy Expansion Pack to najważniejsza ze strategii, w które nie zagrasz. Kupno Dynasty Warriors 5 zmieniło mnie jako gracza. Najpierw trochę pośmiałem się z formuły, ale potem chodzona bijatyka w 60 klatkach, z masami postaci i ładnymi bohaterami (tak, lubię ładne postaci w grach) kupiła moje serce. Zasłuchiwałem się w muzykę, zagrywałem się w misje, ściągałem tapety i wreszcie chwyciłem po książkę źródłową dla fabuły serii - Romans Trzech Królestw/Opowieści o Trzech Królestwach (chiń. upr.: 三国演义; chiń. trad.: 三國演義; pinyin: Sānguó Yǎnyì).