Premiera filmu Warcraft: Początek zbliża się wielkimi krokami, więc wytwórnie Legendary Pictures i Universal Pictures coraz częściej dostarczają nam rozmaite materiały i ciekawostki na temat pierwszej kinowej produkcji bazującej na uniwersum fantasy stworzonym przez firmę Blizzard Entertainment. Tym razem otrzymaliśmy do wglądu sześć plakatów z bohaterami (znajdziecie je w umieszczonej pod wiadomością galerii).
Hollywood już jakiś czas temu upatrzył sobie gry komputerowe jako źródło materiałów doskonale nadających się do przerobienia na filmy. Efektem tego są dwa, trzy obrazy wyświetlane w kinach rocznie nawiązujące do najpopularniejszych gier komputerowych. Zazwyczaj poziom tych produkcji jest niski, góra przeciętny. Mimo złych recenzji, kojarzone z sesji przy komputerze bądź konsoli nazwy stanowią doskonały wabik na widzów, sprawiając, że wątpliwe walory rozrywkowe nie przeszkadzają filmom tego typu sprzedawać się całkiem nieźle, zachęcając tym samym studia filmowego do dalszego inwestowania w kolejne podobne projekty.
Seria Hitman to miliony sprzedanych egzemplarzy, rzesza zadowolonych klientów, wysokie oceny i branżowe nagrody. To jedna z pierwszych nazw, jakie przychodzą graczom do głowy po usłyszeniu słowa "skradanka". W 2007 roku Hitman doczekał się ekranizacji z Timothym Olyphantem w tytułowej roli. Nie było to arcydzieło, narzekano głównie na zbyt dziecięcego i "uczuciowego" bohatera czy niepotrzebny wątek niemal-miłosny, choć reżyserowi udało się tu i ówdzie odtworzyć klimat serii. Teraz dostaliśmy nową filmową adaptację. Hitman: Agent 47 jest takim jakby restartem, posiada nową aktorską obsadę, nowego reżysera i (to ważne!) dokładnie tego samego scenarzystę. Jak myślicie, udało się?
Tomek Bagiński ogłosił rozpoczęcie prac nad kinowym Wiedźminem. A w sieci zawrzało i to konkretnie. Czy autor pracujący do tej pory nad kilkuminutowymi animacjami potrafi wykorzystać swój talent do zaistnienia w długim metrażu? Czy polscy, często zaszufladkowani aktorzy udźwigną na swoich barkach wymagające kreacje, dla których fundament położył Sapkowski? I wreszcie – czy pojawi się legendarny smok? Pytań rodzi się sporo i gdyby wykonać prostą ankietę z krótkim pytaniem „Czy wierzysz w projekt Bagińskiego?” - głosy rozłożyłyby się po połowie.
Sceptycyzm widzów powiązany jest nie tylko z poprzednią, żenującą ekranizacją przygód Geralta, ale także z ogólną świadomością jak kręci się u nas kino wysokobudżetowe. Ktoś napisał ostatnio, że Bagiński będzie się zmagać z problemami, aby zdobyć odpowiednie pieniądze. Kasa w Polsce akurat jest, bo skoro na takiego paszkwila jak Bitwa Warszawa 1920 daje się lekką ręką ponad 25 baniek, to na Wiedźmina spokojnie znajdzie się i 40.
W lipcu zeszłego roku popełniłem wpis, który nie zostawił suchej nitki na rodzącej się wtedy jeszcze ekranizacji Gry Endera pióra Orsona Scotta Carda. Spodziewałem się profanacji świetnej książki i z niemałym zaskoczeniem obserwowałem, że tytuł ten po premierze zbierał sporo pozytywnych opinii, również wśród gameplayowej braci. Chociaż nie wystarczyło to, bym zdecydował się na obejrzenie filmu w kinie, to zasiało iskierkę nadziei dość dużą, bym dał filmowi szansę kilka miesięcy później w domowym zaciszu. Czas rozliczyć twórców i samego siebie. Będą spoilery.
Kolejny archiwalny tekst odkryty przeze mnie w ramach dyskowych wykopalisk porusza kwestię przenikania się gier i filmu - tzn. filmów tworzonych na podstawie gier oraz gier tworzonych na podstawie filmów. W większości przypadków są to niestety produkcje co najwyżej przeciętne.
Ostatnio na moim blogu pisałem o długo oczekiwanych filmowych adaptacjach gier, o których wiemy niewiele choć zostały zapowiedziane dawno, dawno temu. Dziś skupię się na produkcjach, o których wiemy najwięcej. Zaczynamy!
Stephen King na stałe zapisał się w dziejach literatury grozy, strasząc czytelników na każdym kroku. Z całą pewnością należy on do pisarzy, których się kocha, albo nienawidzi. Ja osobiście należę do pierwszej z wymienionych przeze mnie grup, ponieważ zwyczajnie uwielbiam czytać jego książki. Przede wszystkim nie jest to człowiek, obok którego przechodzi się obojętnie. Zdecydowanie nie, o czym świadczyć może ogromna liczba ekranizacji jego dzieł. Mimo tego większość z nich uznawana jest za gnioty, w związku z czym postanowiłem bliżej im się przyjrzeć. Na pierwszy rzut leci Christine, do której pałam ogromnym sentymentem.
Mario Puzo, pisząc Ojca Chrzestnego, stworzył naprawdę wspaniałą książkę, którą lubię sobie raz na kilka lat przeczytać jeszcze raz, za każdym razem ciesząc się nią równie mocno. To jednak jej ekranizacja uczyniła rodzinę Corleone postaciami kultowymi. I to w tym prawdziwym, nierozmiękczonym przez popkulturę i speców od marketingu znaczeniu. Wyobraźcie sobie jednak, że film zrobiono by inaczej. Ktoś uznałby, że w takiej formie to się nie sprzeda, potrzeba tu więcej akcji i wybuchów. Że powstałby film sensacyjny, w którym twardy Michael Corleone z wiernym Tommy Gunem rozbija wrogie rodziny mafijne, wyrywa z ich objęć swoją dziewczynę, w ciągu seansu żując gumę do żucia, zabija kilkuset oprychów, w międzyczasie rzucając tu i ówdzie one-linerami. Na koniec zostaje Donem, bo może i rządzi niepodzielnie, bo jest zarąbisty. Przerażająca wizja? Profanacja oryginału? Cóż, taki właśnie los już wkrótce spotka inne wybitne dzieło literatury – Grę Endera Orsona Scotta Carda.
Jako typowy konsumerski pożeracz kina masowego w porażającej większości oglądam filmy amerykańskie. Czasem zdarzy się jakaś polska komedia, chociaż ostatnia, o której z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że była udana, to „Czas Surferów” z 2005 roku. Czasem też z racji zainteresowań na tapecie pojawi się jakiś tytuł z Kraju Kwitnącej Wiśni. Ale poza tym? Tylko masówka z krainy hamburgerów. Stąd do „Celi 211” podchodziłem ze sporą rezerwą – nie dość, że kino hiszpańskie, to jeszcze oglądane z przymusu, z powodu zadania na uczelni. Pierwsza scena też pozytywnego wrażenia nie zrobiła – samobójstwo jakiegoś wychudzonego biedaka automatycznie nastawia na kolejne pseudoartystyczne „dzieło”, które podoba się wszystkim pięciu osobom, które je zrozumieją. Albo udają, że je rozumieją, bo hipsterska natura tego wymaga. Na szczęście pozory myliły – „Cela 211” to kino ciekawe, oryginalne i, co szczególnie podbija jego wartość, odważne.
