O „Bogach” napisano już wszystko. Przez media przetoczyła się fala zachwytów nad Kotem w roli Religii, a sam film uznano za wybitne osiągnięcie całej ekipy filmowej. Gdy piszę te słowa „Bogowie” z oceną 8,5 zajmują 52. miejsce na liście najlepszych filmów na filmwebie. Produkcja ta pogodziła publiczność z recenzentami, bo w Gdyni zgarnęła niemal wszystkie najważniejsze nagrody. Czas zatem trochę ponarzekać.
Gdy mijam wejście do kina, przy którym wiszą plakaty zapowiadające najbliższe seanse nowych filmów i widzę wśród nich polską produkcję, nawet nie silę się na zwrócenie uwagi na nią. Pomijam ją odruchowo, zakładając przy tym z uprzedzeniem, że polski, popularny film nie będzie czymś, co może mi się spodobać, ani też że będzie jakkolwiek różnił się od chłamu, którego w ostatnich latach pełno spod polskiej bandery w kinach, gdzie role obsadzane są przez ciągle tych samych aktorów. „Służby specjalne” wstępnie też mnie nie zaciekawiły jakoś mocno, niemniej jednak przypadek sprawił, że pojawiłem się na przedpremierze filmu, a teraz mogę się z Wami podzielić moimi wrażeniami.
Jest prawie najgorszy. Ciągle nie mogę się nadziwić, że powstają takie twory jak „Wyjazd integracyjny”. Ktoś daje na to pieniądze, zdolni aktorzy decydują się w tym zagrać. Co jest nie tak z Fryczem?! Rozumiem, że hajs musi się zgadzać, ale by to osiągnąć trzeba grać w 5 filmach rocznie, z czego 4 to kompletne kaszany? Co jest nie tak z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej, który dorzuca się do filmów, które już na papierze są nieporozumieniem? Co jest nie tak z ludźmi, którzy idą na to do kina? W ten sposób dochodzimy do mnie. Na wstępie krótko wytłumaczę się, dlaczego spędziłem wieczór z „Wyjazdem integracyjnym”.
„Powstanie Warszawskie” to film złożony z fragmentów archiwalnych zdjęć, które zostały poddane skomplikowanej obróbce – pokolorowano je i udźwiękowiono. W tym procesie pomagali między innymi biegli sądowi, specjalizujący się w odczytywaniu słów z ruchu warg. Ten aspekt rzeczywiście robi wrażenie, bo pozwala spojrzeć na trudny dla nas moment historyczny w nowy sposób. Podejrzeć, jak ludzie żyli w wojennych warunkach. Posłuchać, co mieli do powiedzenia, gdy na moment zapominali o odgłosach strzałów.
Niestety to jedyne naprawdę pozytywne słowa, jakie mogę powiedzieć o tym obrazie. Za każdym razem, gdy człowiek daje się wciągnąć w poetykę archiwalnych obrazów dokumentalnych, powracają Karol i Witek. To właśnie ta dwójka przegrała „Powstanie Warszawskie”.
O tym , że postać pułkownika Kuklińskiego, mimo właśnie mijających 10 lat od jego śmierci, cały czas jest mocno kontrowersyjna, nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Dziesiątki filmów dokumentalnych i setki wypowiedzi osób będących wówczas głównymi decydentami na międzynarodowej scenie politycznej nadal nie dają jednoznacznej odpowiedzi. Kto by pomyślał, że nakreśli ją najnowszy obraz Władysława Pasikowskiego – Jack Strong – szumnie zapowiadany i reklamowany co najmniej od kilkunastu miesięcy. Trzeba przyznać, że zgiełk tej produkcji nie zaszkodził – to były bardzo intensywne dwie godziny seansu.
…i zdecydowanie jeden z najgorszych. Andrzej Żuławski w duecie z Manuelą Gretkowską zrobili pseudoartystyczne “dzieło”, które miało za zadanie szokować. Wspólnie doszli do wniosku, że skoro będzie skandal, to dbałość o realizację przynajmniej na poziomie licealnego kina amatorskiego można sobie odpuścić. Boguś, czemuś tam zagrał?
Na takie filmy jak Dziewczyna z szafy Polski Instytut Sztuki Filmowej powinien dawać pieniądze częściej, niż na tarzające się w przeszłości filmy starych mistrzów. Bodo Kox, znany w offowym światku twórca filmowy, wkroczył do głównego nurtu w najlepszy możliwy sposób - tworząc oryginalny, pomysłowy i bardzo ładny film z ciekawymi postaciami. Polecam na samym starcie (i polecę jeszcze na koniec).
Wiosna w końcu przyszła. Promienie słońca sięgają po nasze twarze, wiatr przyjemnie rozwiewa włosy. Aura sprawia, że życie jest lepsze. Zaprawdę idealny czas przypadł Andrzejowi Jakimowskiemu na kinową prezentację jego najnowszego filmu - Imagine. Ponieważ film ten grzeje mocno zarówno serce, jak i duszę.
Kasia Rosłaniec z zasady nie zabiera się za proste tematy. Może śmiała to teza, bo bazująca na raptem dwóch filmach, ale odważę się ją postawić. Po ciekawym przedstawieniu pewnego zjawiska, jakim były Galerianki, tym razem pani reżyser wzięła na warsztat nieco bardziej oklepany temat, czyli historię o tym jak to dzieci mają dzieci. Tym razem filmu nie wspiera wartość dodana, jak przy Galeriankach, czyli zwrócenie uwagi społeczeństwu, że przedstawione zdarzenia gdzieś obok nas mają miejsce. Bejbi blues nie uświadamia – czy może inaczej, jest mniej odkrywcze - a poza tym jest słabsze od pierwszego filmu Rosłaniec także w swojej formie.
Polskie kino mam w tak zwanym "głębokim poważaniu". Ostatnim dobrym filmem sensacyjnym, jaki udało nam się wyprodukować były "Psy 2". Koniec, kropka. W ciągu dwudziestu lat próbowano kilkukrotnie przełamać ten impas, niestety bez rezulatu. Po kilku optymistycznych recenzjach zapałałem nadzieją, że wskrzeszenie marki "Hans Kloss" okaże się jaskółką, która uczyni wiosnę. Niestety, umiarkowany optymizm z jaką krytycy przyjęli kontynuację przygód agenta J-23 świadczy tylko o wyposzczeniu polskiego widza. Film jest tragiczny.
