Gdy w 2010 roku gameplay.pl był jeszcze internetowym pacholęciem, napisałem skromną wiadomość reklamującą krótką filmową etiudę sprzed lat, w której miałem przyjemność wziąć udział. Teraz przyszedł czas na coś nieco starszego, dłuższego i zdecydowanie bardziej sensacyjnego. Jesli tylko macie na zbyciu pół godziny, zapraszam do obejrzenia mrożącego piersi filmu o ściganiu złoczyńcy. Alpha to czadowa offowa produkcja sensacyjna, którą chcę, byście poznali.
Od jakiegoś czasu w kinach wyświetlany jest polski film o robieniu pornoli. Wielu z was pewnie właśnie dowiedziało się tego ode mnie. „Z miłości” przeszło bowiem bez większego echa, co z jednej strony jest zaskakujące, patrząc na to jak konserwatywne mamy społeczeństwo, a z drugiej – zrozumiałe, bo to film niestety nijaki.
Rok 1992. Do kin wchodzi film Pasikowskiego – „Psy”. Z czasem dołączy do grona produkcji, z których cytaty wielokrotnie będą przytaczane - wiele lat później. W obsadzie Bogusław Linda, Cezary Pazura, Marek Kondrat. Każdy ma już na swoim koncie kilka ról, wyjątkiem jest tylko najmłodszy Pazura. To oni mają stanowić aktorski trzon polskiego przemysłu filmowego na następne lata. Pasikowski określił się już „Krollem” – będzie robił filmy sensacyjne w amerykańskim stylu.
Znacie ten skecz Monty Pythona ze "Świętego Graala", w którym dzielny rycerz biegnie w stronę zamczyska aby uratować piękną księżniczkę? Organizuje szarżę i zaskakuje straż, a następnie urządza sobie rzeź na niewinnych osobach. Księżniczka czekająca w wieży okazuje się jednak brzydka. 1920 Bitwa Warszawska ma bardzo wiele wspólnego z tym słynnym żarcikiem brytyjskich komików. Film Jerzego Hoffmana snuje się tak samo jak Lancelot, zabija widza toporną realizacją, by na końcu zostawić go z pytaniem "To już?".
Wyznam wam teraz pewną zasadę, którą kieruję się idąc na romans z polską kinematografią. Otóż unikam seansów filmów, do których sam dołożyłem kasę. Czy jestem producentem? Nie, ale jestem podatnikiem. Tak się składa, że to z moich (i waszych również) podatków powstała Bitwa Warszawska. Wiadomo też, że gdy ktoś daje Ci niemałą kasę to jednocześnie czegoś wymaga. Ową ideologię widać jak na dłoni w poszczególnych scenach dziełka reżysera Potopu. Ale do tego jeszcze wrócę w tym tekście, bo na początek kilka pochwał!
Nie raz i nie dwa na łamach serwisu Gameplay.pl pojawiały się wpisy dotyczące polskiego kina. Pisaliśmy o zawiedzionych nadziejach, ciekawych filmach (nie)polskich oraz o kompletnych porażkach, które swój „niesamowity” poziom prezentowały już przy okazji pierwszych zwiastunów. Dzisiaj jednak chciałbym wam zaprezentować niezwykłą w swej prostocie syntezę polskiej kinematografii ostatnich lat. Będzie krótko, zwięźle i w dodatku z gwiazdorską obsadą.
W zasadzie nie lubię naszych krajowych produkcji filmowych, tak jak nie lubię filmów słowackich, mongolskich czy portugalskich. Jestem jak większość z nas wychowany na kinie amerykańskim i tylko takie produkcje trzymają mnie w fotelu do końca seansu.
Polskie kino to...? To mniej lub bardziej (nie)śmieszna komedia (romantyczna), to smutny i szary dramat, to kalka sensacyjnych hitów zza oceanu, to niewielka ilość naprawdę obiecujących produkcji. Oczywiście takie stwierdzenie to (być może krzywdzące) uproszczenie, ale nie zmienia to faktu, że od dłuższego czasu nie wyszedłem usatysfakcjonowany z seansu polskiego filmu (niestety, Wszystko, co kocham ciągle leży na liście "do obejrzenia"). Aż do dzisiaj.
O polskim przemyśle filmowym i telewizynym napisano już kilometry publikacji, wiele przez ludzi dużo mądrzejszych ode mnie. Nie zamierzam zatem pisać nie wiadomo jak zmyślnego elaboratu, tylko przyjrzę się kilku pozycjom z punktu widzenia zwykłego widza. Widza, który jakieś tam wymagania ma. A czasem nawet ma nadzieję, że obietnice twórców się spełnią. Wszyscy jednak wiemy, czyją - wedle porzekadła - matką jest nadzieja.
