Na Destiny zrobił się super hype, który prawie miesiąc od premiery nakręca się coraz bardziej. Również się na niego złapałem, głównie przez osoby, które obserwuję na twitterze. Sama zapowiedź gry i jej koncepcja mi się spodobały, ale czytanie wychwalań jakiegoś tytułu, potrafi narobić ogromnego apetytu. Beta została otwarta, choć wcześniej była dostępna dla szczęśliwców z kodem i wszystkich tych, którzy złożyli pre-order. Myślę, że dzięki niej dokonałem porządnej wymiany z Activision. Oni przetestowali serwery, a ja nie będę musiał marnować ponad 200 złotych na ich produkcję. I wszyscy żyli długo i szczęśliwie...

źródło: lazygamer.net

Alfa i betatesty nowej produkcji studia Bungie utwierdziły mnie w przekonaniu, że może się ona okazać jedną z najlepszych serii raczkującej jeszcze nowej generacji konsol. Podczas gdy z pewnych względów nie trafiało do mnie Halo, przy Destinybawiłem się dotychczas naprawdę bardzo dobrze. W niniejszym wpisie opisuję pięć rzeczy, które mocno przyciągają mnie do tego tytułu.

Długo zbierałem się do napisania recenzji Oni. Sporo już o tym tytule dowiedzieliście się z moich poprzednich wpisów. Głównie było to w negatywnym kontekście i w tonie sporego rozczarowania. Tak to już jednak jest, gdy na grę bardzo liczy, a ona cię rozczarowuje. Postanowiłem jednak dać się Oni obronić. A że to produkcja nastawiona w dużym aspekcie na walkę wręcz, więc przyjmuję postawę obronną i spróbuję zbić ofensywne argumenty nieco mniej znanego dzieła Bungie.

Wspominałem już wcześniej, że historia Konoko nie jest porywająca i nie brakuje w niej niedomówień. Niestety oznacza to, że słabo zarysowani i przedstawieni są też główni wrogowie zmodyfikowanej genetycznie policjantki. Ale może chociaż ciekawie się z nimi walczy? Sprawdźmy to.

Uwaga, spojlery!

"Odgrodziłam się kratami od tych nieudaczników"

Przeliczyłem się i zawiodłem. Od początku zabawy z Oni wierzyłem, że twórcy przedstawią interesującą fabułę, wykorzystają do tego wstawki anime i pozwolą mi lepiej poznać atrakcyjną i waleczną funkcjonariuszkę Konoko. Teraz po obejrzeniu napisów końcowych wiem, że Oni w żaden sposób nie broni się fabularnie.

Ułatwienia na każdym kroku. Wiele osób na nie narzeka w grach, bo przez to nie czuje wyzwania, a tym samym nie ma tego dreszczyku emocji przy pokonywaniu kolejnych poziomów. Starsi gracze przypominają tytuły sprzed lat, w których poziom trudności był wyższy i przez to podobno bawiło się lepiej. Gdy tak sobie jednak nadrabiam zaległości i napotykam takie produkcje jak Oni, to zastanawiam się, z czego w ogóle się w przypadku wyśrubowanego poziomu trudności cieszyć?

Wyobraź sobie, że przez chwilę jesteś producentem gry. Masz już koncept swojej nowej produkcji, w którym piekielnie skuteczna, ubrana w obcisły mundur policjantka stawia czoło mafii w świecie przyszłości. Gdzie byś ją rzucił w jej pierwszej misji i jednocześnie zaczął swoją grę? I ani się waż powiedzieć, że w magazynie.

Legendarne Halo: Combat Evolved ma zostać odświeżone, dopakowane efektami graficznymi, być może kooperacją multiplayer i trafić w 2011 roku na X360. Jest powód do radości?

Społeczność graczy zrzeszona wokół docenionej przez światowe media strzelaniny Halo: Reach pokazała po raz kolejny, że nie ma na nią mocnych. Udało jej się w wyjątkowo krótkim czasie zrealizować zadanie ukończenia 117 milionów dziennych oraz tygodniowych wyzwań, postawione przed nią w połowie października przez studio Bungie.

Najważniejszą premierą tego tygodnia bez wątpienia jest Halo: Reach. To ostatnia gra z tego uniwersum tworzona przez zasłużone również dla rynku pecetowego studio Bungie. Firma podpisała dziesięcioletnią umowę na wydawanie swoich produktów z koncernem Activision, wobec czego Reach jest niejako prezentem pożegnalnym dla fanów serii. Dlatego też gra musiała być wyjątkowa nie tylko pod względem rozgrywki, ale również wydania. Tym razem w naszym skromnym "unboxingu" bierzemy na tapetę najdroższe wydanie gry, tzw. Edycję Legendarną. Zapewniam Was, że jest ona taka nie tylko z nazwy.