Witajcie. W Kingdom Hearts III jestem już w końcowej fazie gry. Nie chcę jej jeszcze jednak kończyć, dlatego też po niemal stu godzinach spędzonych z Sorą, Donaldem i Goofy’m postanowiłem odpocząć na chwilę przy innych tytułach. Bardzo chciałem opisać specjalnie dla Was mój powrót do Shanka 2 po siedmiu latach. Tak jednak wymiataliśmy z kolegą w trybie Przetrwania, że udało nam się przeżyć wszystkie trzydzieści fal przeciwników. W nagrodę otrzymaliśmy przezabawną planszę z naszymi bohaterami przybijającymi piątkę a pod nimi napis: Zwycięzcy nie biorą narkotyków.

Bardzo możliwe, że w ten właśnie sposób zakończyła się moja niemalże dziesięcioletnia przygoda z trybami sieciowymi w grach na PS3. A skoro jedno się rzekło, trzeba powiedzieć i drugie. Po szybkim przeglądzie moich sieciowych zaległości na PS4 postanowiłem wrócić do Dark Souls III i Rocket League. Najwięcej jednak czasu spędzam ostatnio z XCOM: Enemy Unknown, którego przechodzę już trzeci raz w tym roku a czwarty raz w ogóle.

Na Steam wylądowało właśnie Earth Defense Force: Iron Rain i ja jestem z tego powodu niezwykle szczęśliwy. Nowa odsłona cyklu o walce z gigantycznymi robalami, robotami i latającymi spodkami to dokładnie to czego potrzebuję. Cztery klasy żołnierzy napierdzielających z rożnych typów broni do setek pająków i mrówek wielkości samochodu osobowego. W tle miasto rozpadające się z powodu chybionych strzałów z rakietnicy czy granatnika. Czego więcej potrzeba w gierce będącej kwintesencją kina klasy B?

Wilkołaki znane też jako Mafia lub Secret Hitler to zaskakująco fajna gra karciana stawiająca na kombinowanie, kłamanie i zdolność odczytywania zachowań innych graczy. Miałem okazję wkręcić się w ten temat podczas pobyty w Chinach i brałem udział w wielu partyjkach w różne wariacje tej gry. Dlatego też zaintrygowała mnie informacja, że na PlayStation 4 zbliża się gra przypominająca tą kanciarkę. Czy Raging Loop bawi równie dobrze jak odgadywanie kto w naszej ekipie jest wilkołakiem?

Remedy Entertainment wie, w co ja lubię grać. Pomijając debiutanckie Death Rally z 1995 roku (które przecież też jest dobrą grą), wszystko, co wyszło spod ręki Finów, trafiło w moje gusta. Od Maksa Payne'a, przez Alana Wake'a, aż po Quantum Break. Każda ich gra ma u mnie przynajmniej 8/10, nie powinna więc Was dziwić widoczna obok ocena gry Control. Najnowsze dzieło studia Remedy to sprawdzony fundament przygodowej gry akcji TPP, na którym raz jeszcze zbudowano wyjątkowy tytuł.

Po ukończeniu głównego wątku fabularnego trudno jest mi do czegokolwiek się przyczepić. Control to bardzo przemyślana produkcja świetnie wykorzystująca autorski silnik studia do generowania niezwykłych pokładów "graczowskiej" satysfakcji przez przynajmniej kilkanaście godzin. Tylko w singlu. W grze nastawionej na fabułę. To prawdziwa perełka!

Obecna generacja konsol powoli zbliża się ku końcowi swojego żywota. Już za kilkanaście miesięcy będziemy katować na nowych, podobno znacznie lepszych systemach. No chyba że ktoś jest wielkim fanem gier JRPG i musi ograć wszystkie produkcje zanim zmieni konsolę. Wtedy czeka nas jeszcze sporo czasu przy PlayStation 4. Okazuje się bowiem, że na tą generacje wyszło naprawdę wiele świetnych gier role playing. Teraz do pokaźniej listy fajnych tytułów dołącza kolejna osłona cyklu The Legend of Heroes – Trails of Cold Steel III.

I znów złapałem bakcyla związanego z serią książek Mroczna Wieża Stephena Kinga. Wszystko przez film oraz pierwszy tom, który opisywałem niedawno. Bez zbędnego przedłużania zapraszam na Inny Regał #27, gdzie opowiem o drugim tomie Mrocznej Wieży pt. Powołanie Trójki — po dwóch moich osobistych czytaniach. Najpierw jako nastolatek i teraz jako dorosły mężczyzna. Choć żona, ma co to tego inne zdanie. No cóż, facet zawsze chyba „BĘDZIE” w oczach kobiety dzieckiem. Trudno.

Żar gorących ciał, wszechobecna pachnąca metalicznie krew oraz kulinarne kuchenne rewolucje. Manga Murcielago nie zwalnia tępa, wręcz przeciwnie wrzuca kolejny bieg i oferuje czytelnikowi jeszcze większą dawkę nietuzinkowej rozrywki. Tytuł, który może zachwycić albo całkowicie odrzucić jedno jest jednak pewne, obojętnie obok niego zdecydowanie nie można przejść.