Bardzo się cieszę, że John Krasinski dał się przekonać do nakręcenia drugiej części bardzo udanego Cichego miejsca. Kontynuacja jest momentami jeszcze lepsza, choć nadal można trochę psioczyć na logikę niektórych scen. Ale po co, gdy poziom napięcia wybija poza skalę. A o to w horrorach chodzi!

Ciche miejsce 2 zaczyna się dokładnie tam, gdzie skończył się poprzednik. Dzielna mama właśnie zastrzeliła stwora, którego superczuły słuch został zbombardowany przesterem z implantu niesłyszącej córki. I teraz obie panie, noworodek i płochliwy syn muszą opuścić swój dom w dolinie, by szukać bezpieczeństwa wśród innych ocalałych. Czyli oto film, którego sporą część była wariacją na temat "home invasion", zmienia się na chwilę w post-apokaliptyczne kino drogi z klimatem rodem z The Last of Us. Poznajemy nowe miejsca, nowych ludzi (ze wskazaniem na straumatyzowanego Cilliana Murphy'ego) i mierzymy się z tym samym zagrożeniem. I to działa!

Nie mogłem się doczekać, kiedy na platformie Netflix pojawi się druga część piątego sezonu serialu Lucyfer. 

To, co przedstawił Netflix, nie do końca przypadło mi do gustu, więc zapraszam na lekturę wpisu, gdzie przedstawię wam kilka rzeczy, które nie do końca mi pasowały w jednej z moich ulubionych produkcji. 

Tekst zawiera spoilery. 

Gdy tylko młody Andy wypala swojego pierwszego papierosa ogarniają go torsje oraz... zyskuje nadludzką siłę. Jakby tego było mało odkrywa, że ojciec pozostawił mu pistolet, którym może wymazać czyjeś istnienie. Co strachliwy, aspołeczny cherlak zrobi z taką mocą?

Niekwestionowaną gwiazdą serii Hellboy jest tytułowy „piekielny chłopiec”. Pozostałe postacie mimowolnie znalazły się więc w jego cieniu. Nie mogło to jednak trwać wiecznie i musiały one otrzymać swoją szansę na zabłyśnięcie. Jedną z nich jest Abe Sapien, który doczekał się własnej komiksowej serii.

Witam wszystkich. Jakie gry ogrywacie w ten weekend? U mnie tym razem powrót po latach do świata Virtua Fighter, kolejny event w Gears 5 oraz tryb kariery w Shift 2.

Witajcie wszyscy. Zazwyczaj na łamach tego cyklu piszę o postępach w aktualnie ogrywanych grach. Tym razem starałem się uwypuklić zalety opisywanych dziś tytułów. Jeśli macie ochotę, to Wy także możecie dorzucić swoje trzy grosze w komentarzach.

Chainsaw Man to shounen, który znacząco odróżnia się od swojej konkurencji. Autor mangi przekroczył bowiem kilka granic, tworząc bardzo „specyficzny” i mocno „nietuzinkowy” tytuł, który jednych zachwyci innych zaś momentalnie odrzuci. Jeśli ktoś po przeczytaniu pierwszej odsłony serii nadal się nią interesuje, to recenzja kolejnych dwóch tomów jest zdecydowanie dla niego.

Decyzja wydania na naszym rynku przez Waneko serii Spy x Family to był przysłowiowy strzał w dziesiątkę. Pierwsze tomy pokazały ogromny potencjał tytułu i wyniosły go do rangi jednej z najciekawszych mang komediowych ostatniego czasu. Pora więc się przekonać czy kolejne wydane odsłony prezentują równie wysoki poziom co sam początek.

Zwalisty żywiciel rodziny robi wszystko, by zapewnić jej byt. Niestety, mimo najszczerszych chęci, los odbiera mu wszystko o co walczył. Poniżony i zniszczony myśli o zemście, ale szansa na nią nie jest wcale oczywista.

Jeśli tak, jak ja, cenicie sobie wysokiej próby popowe śpiewanie zestawione z mocnym, momentami metalowym, instrumentarium, to trzeci album duńskiej grupy VOLA jest dla Was. Według Wikipedii VOLA gra metal progresywny, ale nie jestem pewien, czy kilka świetnych, ciężkich riffów od razu kwalifikuje ten typ muzyki bycia metalem. Ważne jest to, że płyta Witness jest po prostu dobra.

VOLA poznałem, gdy Spotify podrzucił mi fantastyczny singiel Smartfriend. Zacny gitarowy kop i ładne śpiewanie to połączenie, które podoba mi się niemal zawsze. Nadrobiłem dyskografię (dwa albumy i dwie EPki) i cierpliwie czekałem na album Witness. Doczekałem się i dostałem to, czego chciałem. 9 fajnych kompozycji trwających w klimacie, który mi tak przypasował.