Lata 90. nie były dla mnie wielką niewiadomą po systemie totalitarnym, czasem transformacji ustrojowej czy okazją do zarobienia wielkiej fortuny na raczkującym kapitalizmie bez kapitału. Jesienne wieczory wygrywały na rynnach przygnębiającą nutę, ale po dniu ciężkiej pracy w lesie trudno było mi to dostrzec, ponieważ na ekranie telewizora  jawiła się bujna 8 – bitowa dżungla. Contra była kwintesencją filmów akcji z lat 80., o tym również wtedy nie wiedziałem, ale nie mogłem oderwać się od tej doskonałej gry i genialnego soundtracka.  Gra lepsza od Contry? Nonsens! Dopiero po kilku latach, w pewnym salonie gier, odnalazłem ideał. Maszyna pożerała żetony w stachanowskim tempie, ale nie poddawałem się łatwo, choć po kilku minutach magiczne monety zniknęły. Maszyna pozostawiła mnie w odurzeniu.

Kilka dni temu postanowiłem odkurzyć swojego ukochanego Pegasusa i spróbować sił z bratem w Contrę. Niestety, konsola ostatecznie nie zadziałała, a ja pełen smutku ruszyłem w stronę peceta. Trochę przez przypadek odkryłem, że niedawno wyszła inna, bardzo podobna do tego klasyka gra. Nosi tytuł Oniken i wygląda niemal identycznie jak produkcja z 1987 roku! Od razu zainteresowałem się produktem. Cóż, mój romans z nią zakończył się niespodziewanie szybko, ale o tym za chwilę.

Wiele osób czytających te słowa doskonale pamięta epokę ośmiobitowców - czasy prostych dźwięków, rozpikselowanej grafiki i ogromnej grywalności wydawanych wówczas gier. Bohaterowie ówczesnych dzieł powracają w znakomitej formie - wszyscy spotkali się w jednej tylko produkcji: Super Mario Bros. Crossover. 

Jako, że jest to gra przeglądarkowa, każdy gracz może za darmo wcielić się w Ryu (Ninja Gaiden), Linka (cykl Zelda), Billa R. (Contra), Simona (Castlevania) i wiele innych postaci. Wszyscy herosi postanowili wspomóc Mario w jego poszukiwaniach księżniczki Peach, dzięki czemu możemy przejść wszystkie plansze z oryginalnego Mario Bros. w typowy dla wybranych bohaterów sposób (a więc strzelając z karabinu czy przyklejając się do ścian).