Amatorów papierowych wydań polskich magazynów o grach musiały zmartwić ostatnie wiadomości – jedne z niewielu czasopism branżowych zostało zamknięte, a mowa rzecz jasna o Neo Plus. Przyznaję, że nigdy nie kupiłem ani jednego konsolowego pisma, ale to dlatego, że od zawsze byłem wiernym pecetowym ideałom (nie znaczy to, że konsole były mi obce), a mimo to bardzo zaniepokoiła mnie ta wiadomość. Oznacza to, że pewna epoka się kończy, o czym pisałem już kilka miesięcy temu w publikacji dotyczącej wydań papierowych i serwisów o grach. Nie przypuszczałem jednak, że nastąpi to tak szybko, żeby nie rzecz: błyskawicznie. Zmiany te nie oznaczają jednak, że internet ma po prostu więcej zalet i to przeważyło na szali – niestety coś za coś: bezpowrotnie stracimy nie tylko magię tkwiącą w papierowych magazynach, ale i coś więcej.

 

Neo Plus było wyjątkowym pismem przynoszącym do Polski nurt jakim było zero granic w graniu i szarpanie na wszystkim na czym tylko się da. W czasie gdy upadały magazyny o korzeniach amigowo-commodorowych, a pecetowe periodyki głosiły jak to fajnie być true-blacharzem (dziś już albo ich nie ma, albo schyliły się po mydło i piszą o konsolach) Marcin Górecki wniósł do naszych domów wesołą, wielosprzętową część życia, pokazując, że można się pogodzić interesy Game Boya, Dreamcasta, PlayStation i wielu innych maszyn.

 

Tocząc comiesięczny bój z redakcją PSX Extreme, przez lata związaną tylko z maszynkami Sony, Neo Plus było świetnym przykładem na to ile wielkich rzeczy można zrobić z pasji. I nawet jeśli komuś przyjdzie do głowy twierdzenie, że nie działo się tam nic wielkiego to musi szybko zdać sobie sprawę z tego, że jest w błędzie – bo już samo stworzenie takiego magazynu, prowadzenie go w profesjonalny sposób przez naturszczyków i dbanie o każdą platformę to świetna rzecz. Tym bardziej, że zawierał w sobie masę pamiętnych artykułów.

 

Teraz Neo już nie ma. Bardzo wielka szkoda.