Sonisphere to festiwal z bardzo długą, niezwykle bogatą i barwną tradycją. Ta nazwa jest obecnie uznaną i potężną marką w świecie festiwali i już nikogo nie dziwi, gdy np. widzi się taki cudowny line-up, który w tym roku został sprezentowany fanom w Wielkiej Brytanii. Ale wiadomo – co na Zachodzie (i chociaż są to stereotypy, to wiele w nich prawdy) jest wielkie, niekoniecznie musi być takie samo na terenach „mniej cywilizowanych”. Np. w Polsce. Nasza rodzima edycja tego festiwalu od początku nie zapowiadała się szczególnie wybuchowo czy bogato. Ba! Niektóre informacje, które docierały do nas mogły budzić więcej niż niepokój (tylko jeden dzień, całość zlokalizowana na Stadionie Narodowym). Wybrałem się jednak na festiwal, bo bardzo mi zależało na jednym – zobaczyć w końcu na żywo Metallikę. Tylko na tym mi zależało, tylko z tym wiązałem nadzieje. I nie pomyliłem się – i to w ogóle. Bo sam koncert Mety był znakomity, natomiast polska edycja Sonisphere to po prostu żart.

Gdy w 1980 Pink Floyd zaczęli koncertować promując płytę The Wall szybko okazało się, że całe show(bo w umyśle Watersa to zawsze miało być czymś więcej niż zwyczajnym koncertem) wymaga dużo bardziej zaawansowanej techniki niż tej, która w latach 80’ była dostępna i że całość jest nierentowna. Pokazywanie więc całego przedstawienia po pewnym czasie zarzucono i wrócono do niego dopiero w 2011 roku(z drobną przerwą na wyjątkowy koncert w Berlinie po upadku Muru), tym razem z odpowiednią technologią. The Wall mieliśmy okazję zobaczyć w 2011 roku w Łodzi i właśnie w tym roku na Stadionie Narodowym w Warszawie. A jakie wyniosłem wspomnienia z tego wydarzenia i czy rzeczywiście warto robić tyle szumu wokół tej produkcji? Zapraszam do przeczytania relacji!