Z ogromną przyjemnością przedstawiam Wam krótki fragment książki poświęconej historii polskich gier komputerowych, nad którą z małymi przerwami pracuję od blisko osiemnastu miesięcy. Zaprezentowany rozdział dotyczy firmy xLanD, a konkretnie gry Electro Body, którą krakowskie studio rozpoczęło podbój rynku elektronicznej rozrywki. Tekst oparty jest w 99% na wypowiedziach twórców gier, co potwierdzają zamieszczone cytaty. W swojej książce nie opieram się na plotkach, mitach i innych pierdołach - wszystkie zawarte w niej informacje zostały zdobyte przeze mnie na drodze korespondencji/rozmów z odpowiednimi ludźmi.

Gorąco zachęcam do dzielenia się uwagami w komentarzach, jednocześnie podkreślając, że niniejszy fragment nie tylko nie został poddany korekcie, ale nie jest również w ostatecznej formie - nikt też, poza osobami zainteresowanymi, nie widział go wcześniej na oczy. Mam nadzieję, że lektura nie będzie czasem straconym.

Techland udostępnił w ostatnich miesiącach wiele materiałów dotyczących Dead Island, ale nie było do tej pory wśród nich żadnego, który dotyczyłby stworzonej na potrzeby tej gry ścieżki dźwiękowej. Dzięki uprzejmości wrocławskiej firmy mogę dziś nadrobić te zaległości i jako pierwszy na świecie zaprezentować Wam kilka utworów z tej gry. Autorem wszystkich zamieszczonych kompozycji jest Paweł Błaszczak, muzyk, który wcześniej ujawnił swój talent m.in. w kolejnych odsłonach cyklu Call of Juarez i w pierwszym Wiedźminie.

Techland pozwolił mi podzielić się z Wami trzema utworami. Najważniejszy z nich jest oczywiście motyw przewodni, który usłyszcie w menu, zaraz po odpaleniu gry. Oprócz tego znalazły się tu również inne, reprezentatywne dla całości kawałki: Surrounded by Zombies oraz Zombie Rising. Ten drugi został przygotowany z myślą o oficjalnym soundtracku i w zamieszczonej tutaj wersji nie zostanie odtworzony w trakcie zmagań.

Kilkumiesięczna przerwa w graniu pozwoliła mi odetchnąć od nowych produkcji, ale spowodowała też spore zaległości, które teraz staram się sukcesywnie nadrobić. Na pierwszy ogień wybrałem trzecią odsłonę cyklu F.E.A.R., produkt, który od początku stał u mnie na straconej pozycji. Przyznaję się bez bicia - nie wierzyłem, że nowy producent będzie w stanie przygotować dzieło co najmniej tak samo dobre, jak Monolith, a w przekonaniu tym podtrzymywały mnie zapowiedzi radykalnych zmian, jakie szykowały się w samej rozgrywce. Kiedy „trójka” wylądowała wreszcie na moim komputerze, pełen obaw rozpocząłem kolejne spotkanie z Almą, i...

Zacznę od tego, co mi się podobało. Na plus na pewno należy zaliczyć potyczki z przeciwnikami, które są żywiołowe i piekielnie efektowne. Nie zgodzę się z forsowanym przez niektórych krytyków stwierdzeniem, że system osłon spowolnił walkę. Gra zachęca do szybkiego poruszania się po mapie i częstego zmieniania kryjówek, zwłaszcza, że sporo obiektów zapewniających schronienie ulega zniszczeniu. Problemu nie stanowi również kolejne istotne w tej serii novum, czyli automatyczna regeneracja zdrowia. Poprzedni system (odnowa energii po użyciu apteczki) nie był oczywiście zły, ale jego usunięcie nie odbiło się negatywnie na dynamice starć. Mimo wprowadzenia dwóch radykalnych rozwiązań, F.3.A.R. pozostał szybką, mięsistą strzelaniną, a to cieszy, bo w końcu o strzelanie się tu przecież rozchodzi.

Kojarzycie Hard Reset? Jest to nowa polska strzelanina, którą we wrześniu wyda CD Projekt. Debiutanckie dzieło studia Flying Wild Hog trafiło do naszej redakcji pod postacią wersji demonstracyjnej, więc mieliśmy okazję sprawdzić, jak prezentuje się w akcji. Porządny test przygotowuje dla Was fsm i już w przyszłym tygodniu będziecie mogli przeczytać go na GOL-u. Poniżej znajdziecie natomiast moje wrażenia po krótkiej, bo niespełna półgodzinnej rozgrywce.

Graficznie jest całkiem nieźle.

Hard Reset to hołd złożony pierwszoosobowym strzelaninom z poprzedniej epoki. Autorzy zignorowali obowiązujące dziś standardy i wrócili do rozwiązań rodem z pierwszego Dooma. W polskim produkcie zdrowie można zregenerować wyłącznie za pośrednictwem apteczek (na ogół wypadających z ciał zabitych wrogów), istnieje tu rzadko spotykana dziś zbroja redukująca otrzymywane obrażenia, a poszczególnych broni nie trzeba przeładowywać. Kiedy widzimy biegnących w naszym kierunku wrogów, po prostu naciskamy lewy przycisk myszy i zaczynamy tańczyć wokół przeciwników, prując przy tym ile fabryka dała. W starciach można sobie pomagać, strzelając na przykład w beczki pełne paliwa lub niszcząc skrzynki elektryczne, ale generalnie nie ma w tym żadnej większej filozofii. Nieskomplikowana rzeź, jakich obecnie praktycznie już się nie robi.

Do serii Heroes of Might and Magic mam stosunek szczególny. Pamiętam premierę jej pierwszej odsłony i pamiętam moje zdziwienie, gdy stało się jasne, że mam do czynienia ze znacznie unowocześnioną „kontynuacją” King’s Bounty. Miłość do dzieła Jona van Caneghema nie zgasła wraz z nadejściem „dwójki”, wręcz przeciwnie. Byłem tak podekscytowany jej istnieniem, że od razu zacząłem tworzyć tekstowy FAQ do tej gry - jak się później okazało, najobszerniejszy na świecie. Seria Heroes of Might and Magic pomogła mi też zadebiutować w roli tekściarza. Recenzjopis drugiej odsłony tego cyklu był jednocześnie pierwszym artykułem mojego autorstwa, który pojawił się w prasie, a konkretnie w powoli rozwijającym się magazynie CD Action – numer 2/97, jakby kto pytał.

Pamiętacie Electro Body, debiutanckie dzieło firmy xLanD? A zastanawialiście się kiedyś dlaczego główny bohater przypomina Robocopa?

"Jest to zasługa przypadku. A właściwie ograniczonych umiejętności artystycznych. Po prostu nie umieliśmy narysować dobrze wyglądającej postaci naszego głównego bohatera, więc ten hełm-czopek był jak znalazł, bo załatwiał wiele spraw, szczególnie kwestie twarzy. Porównanie do Robocopa raczej grze nie zaszkodziło, bo to miał być jakiś taki bohater–cyborg, skojarzenie było jak najbardziej na miejscu. Niemniej jednak, szkoda że nie udało się stworzyć nam czegoś oryginalniejszego, jakiegoś naszego własnego, polskiego Duke Nukema." (Maciej Miąsik, programista, projektant i współautor oprawy graficznej gry Electro Body)

Ostatnio mój umysł zaprzątają inne, ważne-jak-jasna-cholera rzeczy (nie, wbrew pozorom nie należy do nich rzeź w Norwegii), dlatego zwracałem mniejszą uwagę na to, co dzieje na gromuzycznym poletku. A dzieje się sporo. Na przykład okazało się, że Edmund McMillen – współtwórca bardzo udanej platformówki Super Meat Boy – intensywnie pracuje nad nowym dziełem, które będzie nosić tytuł The Binding of Isaac i już w sierpniu zadebiutuje na PC. Muzykę do gry tworzy Danny Baranowsky, a pierwszy promocyjny kawałek został niedawno udostępniony w sieci.