Twórcy filmowego Assassin's Creed mieli w ręku mocne karty, aby odwrócić tendencję fatalnych (w porywach średnich) adaptacji gier komputerowych. Tak naprawdę to zdanie można oprawić w ramkę i przypominać przy każdej produkcji, która przenosi ulubionych bohaterów graczy do kina. Nie mniej to właśnie „Asasyn” był od dawna kreowany na wybawiciela gatunku. Błogosławieństwo Ubisoftu, angaż do roli głównej Michaela Fassbendera oraz sumienne podejście do realizacji nie dawało powodów do narzekań. Te jednak pojawią się po seansie, bo film Justina Kurzela rozczaruje nie tylko fanów cyklu, ale również widzów liczących na dobrą rozrywkę.

Michael Fassbender jako Aguilar

Scenarzyści do spółki z reżyserem wyszli z założenia, iż warto na duży ekran przemycić odrębną historię, aniżeli ekranizować na siłę znaną już fabułę z gier. Jest to założenie w moim przekonaniu słuszne, gdyż przez cały czas możemy obracać się wokół znanej mitologii i liczyć na niespodzianki lub świeże spojrzenie. Budowa historii od podstaw daje również szansę zaznajomienia się z realiami Kreda Asasynów i odwiecznym konfliktem z Templariuszami. Czyżby wilk syty i owca cała?

Czasami szalone pomysły udaje się twórcom przekuć w miodne gry. Są jednak też przypadki, gdy zabawny na papierze koncept okazuje się w praktyce słaby i przeradza w zwyczajnie niewartą uwagi produkcję. Ocena obok może już sugerować Wam, że recenzowane w poniższym tekście Pit Crew Panic! z WiiWare należy do tej drugiej grupy. A założenia były nawet dobre.

Czy jest wśród nas ktoś, kto nie zna chociażby filmu Fight Club (pol. wersja Podziemny Krąg)? Dla wszystkich tych, którzy nie wiedzą: Istnieje również książka na podstawie, której nakręcono film. Chuck Palahniuk jest ojcem tego pomysłu oraz wielu innych książek z granic psychodelli oraz brutalności. Fight Club to jednak jego najbardziej znane dzieło, więc pewnie jakaś część z Was uraduje się na wiadomość, iż został wydany komiks kontynuujący wątek. Początkowo wydawano osobne zeszyty, jednakże od jakiegoś czasu mamy również możliwość zakupienia całości w rubasznej oprawie.

Filmy, których głównym tłem historii jest kosmos zawsze wzmagają we mnie wiele pozytywnych emocji przed seansem. Zauważyłem, że bardzo często motywy muzyczne są w jakimś stopniu do siebie podobne. Tajemnicze, nowoczesne brzmienia grają w moim sercu bardzo głośno. Do tego dochodzi sam fakt podróży kosmicznych, które od zawsze mnie interesowały zarówno w książkach, filmach, jak i grach, czy innych przyjemnych rozrywkach. No i może kwestia tego, że prawdopodobnie nigdy nie uda mi się przeżyć przygody w kosmosie. Szkoda, że duża część naszej kultury nie przedstawia tej części science-fiction na takim poziomie, jaki bym chciał. Do tej grupy zalicza się także film Pasażerowie, który jest bardziej romansidłem niż odyseją kosmiczną.