„Dredd 3D” jest powrotem do klasycznego kina akcji z elementami science fiction – dosłownego i prostego. Wszyscy oczekujący filmu w staroszkolnym stylu pełnego przemocy na pewno się nie zawiodą.
Zaskakuje sama prostota scenariusza. W futurystycznym i szarym mieście pełnym anarchii pieczę nad prawem sprawują Sędziowie. Jednym z nich jest Dredd – zimny, bezwzględny i niezwykle skuteczny zawodowiec trzymający się wyznaczonych zasad. Kiedy razem z nową rekrutką rusza na pozornie prostą akcję, szybko okazuje się, że oboje są zmuszeni do stawienia czoła licznemu gangowi okrutnej Ma-My.
W kinie grozy motyw opętania jest częstym zjawiskiem. Dlatego nic dziwnego, że najnowsza produkcja podejmująca tę tematykę wykorzystuje wiele znajomych klisz. Robi to jednak bardzo zręcznie i przy okazji daje trochę od siebie.
Zasadniczym problemem „ParaNormana” jest to jednocześnie próbuje zadowolić nastoletniego i dorosłego widza.
Norman to 11-latek, którego niemal wszyscy mają za dziwaka, ponieważ widzi duchy i potrafi z nimi rozmawiać. Okazuje się więc pośmiewiskiem szkoły i powodem do wstydu dla najbliższych. Jednak, kiedy jego rodzinnemu miasteczku zagrażają zombie i pradawna klątwa wiedźmy, wyłącznie on może zapobiec najgorszemu.
Po umiarkowanie udanym Domu woskowych ciał Jaume Collet-Serra oddał widzom drugi film grozy. Teoretycznie nie ma to większego znaczenia, oczekujemy wszak kolejnej tuzinkowej pozycji, zwłaszcza że obraz wykorzystuje popularny motyw fabularny. Jednak w przypadku Sieroty zaprezentowano zupełnie inny, znakomity poziom artystyczny.
Dawniej dziecko traktowane było jako symbol tego, co czyste i niewinne – nieskalane. W literaturze stan ten uległ niebagatelnej zmianie dopiero za sprawą Władcy much z 1954 roku Williama Goldinga, natomiast kinematografia zapoczątkowała walkę z owym tabu oddając odbiorcom The Bad Seed (1956). Tym niemniej, nadal w naszej i zagranicznej kulturze dominuje błędne przekonanie, że najmłodsi nie czynią zła. Dlatego potrzebne są takie filmy jak Eden Lake, które ukazują problem i docierają do jego źródła. A obraz Jamesa Watkinsa dokonuje tych rzeczy w niezwykle brutalny sposób, burząc dotychczasową wizję świata niejednego widza.
Andrzej Sapkowski przed przygotowaniem pięciotomowego cyklu o losach Geralta stworzył opowiadania zapoznające nas ze specyfiką i postaciami wspomnianej sagi. W przypadku Ostatniego życzenia otrzymujemy kilka z nich, lecz mają one formę szkatułkową.
Protagonistą jest białowłosy Geralt z Rivii. Jego fach polega na likwidowaniu lub odczarowywaniu niebezpiecznych bestii, takich jak strzygi, diaboły, bazyliszki czy wampiry. Zwiedza więc kolejne wioski albo miasta, poszukując pracy i niejednokrotnie ją znajdując, ponieważ ludzi często nękają potwory.
Liczne wątki obyczajowe w Straconych nadały postaciom głębi, natomiast brutalne sceny, będące prymarnym elementem Dziewczyny z sąsiedztwa i Poza sezonem, nabrały marginalnego znaczenia. Dlatego zyskujemy o wiele bardziej dojrzałą lekturę.
Czerwiec 1965, Sparta w New Jersey. 19-letni Ray oraz nieco młodsi Jennifer i Tim spędzają wakacje nad zbiornikiem Turnera. Nie są tam sami, bowiem Ray przypadkowo spotyka dwie dziewczyny, do których strzela. Robi to niejako dla zabawy i z powodu tego, że niesłusznie bierze je za lesbijki, a według niego takowe zasługują na „odstrzał”. Jedna z dziewcząt ginie, druga - ucieka, lecz w wyniku uzyskanych obrażeń umiera po paru latach. Ray pozostaje niewinny.
Wybitna literatura rzadko traci na swoim ogromnym znaczeniu, bowiem wraz z upływem lat najczęściej staje się coraz istotniejsza. Doskonałym tego przykładem są dzieła Edgara Allana Poe, które – w obliczu dzisiejszej, często tandetnej oraz pozbawionej siły wyrazu prozy – stanowią niesamowicie piękną i ponadczasową literacką perłę.
Bez wątpienia Poe nadal pozostaje pisarzem i poetą o ujmującym, nietuzinkowym i niepowtarzalnym stylu. Do takiego stopnia wspaniałym, że przede wszystkim dzięki niemu liczne prace jego autorstwa zasługują na miano arcydzieł. Co więcej, pomimo oczywistej specyfiki wynikającej z tworzenia w pierwszej połowie XIX wieku, wygrywają one w konfrontacji z wieloma najlepszymi i zarazem zdecydowanie nowszymi utworami literackimi, jakkolwiek nie zniechęcając dzisiejszego czytelnika, wręcz odwrotnie – powodując, iż – parafrazując Thomasa Whartona – godzina czytania autentycznie nabiera wymiaru godziny skradzionej z raju.
Cormac McCarthy jest pisarzem stosującym nieco oszczędny, ale zarazem oryginalny i w pewnym stopniu niewątpliwie ujmujący charakter pisania. Co więcej, fabuły zawarte w jego lekturach okazują się nieskomplikowane – w samej Drodze przedstawiono tylko jeden wątek. Jednak te teoretycznie proste historie oddziałują emocjonalnie na czytelnika i uderzają go swoim realizmem.
Nadchodzi zima. Naszą planetę dotknął ogromny kataklizm, powodując że przetrwali jedynie nieliczni, a masa rzeczy uległa zniszczeniu. W przyrodzie występuje stopniowa degradacja. Chłopiec i jego ojciec są niemal nieustannie w drodze, poszukują bowiem jedzenia i lepszego miejsca dla siebie. Często bywają niezwykle czujni i ostrożni, ponieważ żyją w bardzo trudnych i niebezpiecznych czasach, wywołujących u ludzi nierzadko wręcz zwierzęce instynkty.