Ilekroć zasiadam do nowego RPG-a przeżywam katusze. Wybór umiejętności, klasy postaci – a co za tym idzie stylu rozgrywki na kolejne paręnaście godzin – to dylemat, który przyprawia mnie o zimny pot i dreszcze co bardziej niesfornych części ciała. Problem leży w rozdźwięku pomiędzy moimi ulubionymi „rolami” (charyzmatyczny złodziejaszek czy też zwinny bydlak) a nieposkromioną chęcią zagrania INACZEJ, zrobienia czegoś wykraczającego poza mój ulubiony zestaw zachowań. Sytuacja powtórzyła się po raz setny z Alpha Protocol.

Od początku brałem pod uwagę najbardziej pasujący do gry archetyp Thortona: szpiega co i podkradnie się sprytnie i mocno w ciemię przyłoży, ale i pistoletem headshota zasadzi z parunastu metrów. Niestety, znowuż mnie wzięło na eksperymenty, i zamiast trzymać się lubianej i mocno wydeptanej ścieżki, stworzyłem woja przeznaczonego do mniej subtelnych rozwiązań. Karabiny i strzelby naraz postanowiłem rozwijać, tak aby na krótkim zasięgu z dwururki wypalić, a na większe odległości jedną celną kulą wroga do piachu posłać.