Wagon, skrzypiąc i piszcząc zatrzymał się gwałtownie na stacji. Isaac Clarke westchnął głęboko i bardzo powoli założył na głowę niewygodny hełm.

To już piekło, czy jeszcze kawałek? – zażartował, starając się rozśmieszyć samego siebie. Słowa zabrzmiały wyjątkowo pusto i żałośnie w przerażającej ciszy jaka panowała na stacji. Clarke westchnął ponownie, wziął do ręki piłę plazmową i szarpnięciem otworzył stalowe drzwi kolejki, która służyła do przemieszczania się po statku.