Dodatki DLC do Mafii II nie przyjęły się zbyt dobrze. Jest to po części spowodowanie niekoniecznie ciekawą zawartością – doskonale wiemy, że produkt niedawnego 2K Czech (które zostało rozwiązane) pozbawiony został całkiem sporej ilości contentu. Na szczęście Przygody Jaśka bronią się jak tylko mogą, by nie stać się marną zbitką kolejnych misji pozbawionych sensu.

Odnoszę wrażenie, że żyjemy teraz w czasach, gdy gry komputerowe ocenia się przede wszystkim miarą, nazwijmy to, technologiczną. Liczą się przede wszystkim nowe ficzery, oprawa graficzna i artystyczna oraz zawartość. Fabuła jest ważna, jednak nie na tyle, by przesądzała o ostatecznym sukcesie bądź nie danej produkcji. Dacie wiarę, że ponad dziesięć lat temu powstała gra, której zawartości merytorycznej pozazdrościłaby nie jedna współczesna produkcja, której fabuła, moim zdaniem, bije wszystko, co do tej pory w dziedzinie elektronicznej rozrywki powstało i której grafika nawet w dzisiejszych czasach nie odstrasza? A czy podejrzewalibyście siebie o wzruszenie wywołane zakończeniem opowiedzianej w grze historii? Taka jest Mafia: The City of Lost Heaven. To najlepsza gra, w jaką grałem.

Każdy z nas ma jakieś swoje wspomnienia związane z grami. Przeważnie dotyczą one starszych gier, w które graliśmy ładnych kilka(naście) lat temu. W większości przypadków z tymi grami wiążemy miłe dla nas chwile i wspomnienia. Wtosięgrało to cykl felietonów, który przywodzi starsze produkcje, pojedyncze misje czy momenty, które przeszły do historii elektronicznej rozgrywki. Wtosięgrało to sentymentalny powrót do przeszłości i gier, które lata świetności mają już za sobą, ale o których wciąż pamiętamy. Dziś przypomnimy sobie jedną z najlepszych produkcji w historii gier, najlepszą w jaką grałem i moją ulubioną. Bo czyż Mafia nie zasłużyła na takie uznanie?

"Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie" to cykl krótkich felietonów, w których poruszam tematykę popularnych kiedyś i obecnie tytułów i ich ewentualnych kontynuacji, o których nie wiemy absolutnie nic (być może nawet deweloperzy o nich też nic nie wiedzą) albo o których jakiś czas temu słuch zaginął. Nie wiemy czy powstaną, ale z całą pewnością wielu graczy czekałoby na te pozycje z zapartym tchem. Dziś bierzemy na warsztat Mafię III.

Nadrabiania zaległości ciąg dalszy. Po fajnej, aczkolwiek nie do końca sycącej przygodzie z Mass Effect 2 przyszedł czas na inny gorący tytuł 2010 roku. Pierwszą Mafię wspominam naprawdę miło. Pod toną bugów przemycono bowiem wciągającą fabułę, świetnych bohaterów oraz nieziemski klimat. To w zupełności wystarczyło, abym docenił dzieło 2K Czech i ukończył je 2 razy. Sequel to już inna para kaloszy. Kilka lat developingu, obiecujące screeny i chłodna prasa po premierze - to wszystko złożyło się na zdecydowanie ostrożniejsze podejście niż w przypadku kultowego The City of Lost Heaven. Liczyłem się z tym, iż kupiłem grę o niewykorzystanym potencjale. Jednakże nie sądziłem, że będzie aż tak źle jak niektórzy z Was pisali na forum/blogach/w recenzjach.

Zanim fani Mafii w Polsce podejmą się publicznego linczu na mojej osobie, chciałbym Was zapewnić, iż w pewnych aspektach grę doceniam. Weźmy przykład pierwszy z brzegu, czyli miasto Empire Bay. Spodobało mi się o wiele bardziej niż rozlazłe Liberty City z GTA IV. Jestem zdziwiony jak Czesi zgrabnie sobie poradzili z oddaniem realiów lat 40 i 50 w kraju wuja Sama. Ubrania, samochody, napoje, gazety, zwyczaje, wymarłe zawody (pucybut na każdym rogu! Shoe shine!) itd. to kawał nie tylko znakomitego researchu, ale przede wszystkim kozackiej realizacji. Na deser świetna muzyka. Aż dziw bierze, że najbardziej amerykańską grę ostatnich lat stworzyli nasi południowi sąsiedzi. Mafia 2 jest idealnym odzwierciedleniem "atmosfery ulicy", w której główną rolę grają po dziś imigranci. Z tego względu mogę śmiało napisać, iż stylistyka sequela to absolutny majstersztyk. Rzadko zdarzają się gry, które są tak konsekwentne pod względem oprawy graficznej, jak również detali budujących mafijny nastrój.

Planowałem o tym napisać dawno temu - w końcu temat nie jest nowy - ale po przemyśleniu sprawy postanowiłem poczekać z publikacją niniejszego artykułu kilka miesięcy. Powód? Liczyłem na to, że większość rzeczy usuniętych z podstawowej wersji, zostanie dodanych w płatnych rozszerzeniach DLC. Teraz gdy ostatni z nich pojawił się wreszcie na rynku i wiemy co oferują, możemy dokładnie sprawdzić, jaką grą mogłaby być Mafia II, gdyby większość planowanych w procesie produkcji atrakcji znalazła się w finalnej edycji gry.

Jeżeli wszystko poszło zgodnie z planem, to możecie już korzystać z poradnika do Mafii II mojego autorstwa. Felieton ten porusza kulisy jego powstawania, a konkretnie temat, który praktycznie całkowicie zdominował kilka(naście) ostatnich dni - SEKRETY. Otóż, dlaczego producenci nowej Mafii zamiast dodania fajnych znajdziek, których zbieranie dawałoby dużą satysfakcję, poszli na łatwiznę i kompletnie nie przyłożyli się do tematu? Rezultat jest taki, że chcąc przygotować poradnik na premierę gry, musiałem na jakiś czas odciąć się od reszty świata i pogodzić się z częstym zgrzytaniem zębami.