Mam chyba jakieś niezwykłe szczęście do przypadkowego natykania się na gry inspirowane Harvest Moon. Epic Chef to kolejna gra z segmentu indie, która wpadła mi w ręce trochę przez przypadek. Nie miałem pojęcia, co instaluje. Okazało się, że to kolejna produkcja zainspirowana przez kultowy symulator życia na farmie. Nowa produkcja rozbudowuje trochę stare pomysły i stara się iść w swoją stronę. Tylko czy Epic Chef jest warte naszej kasy i czasu?

Już jakiś czas temu zauważyłem, że segment gier niezależnych jest nadzieją na przyszłość horrorów. Duże produkcje pojawiają się bardzo sporadycznie i ze względu na spory koszt muszą trzymać się pewnej formuły. Mniejsze produkcje dają twórcom okazje do eksperymentowania i próbowania nowych rzeczy. Indyki pasują też idealnie do ducha, jaki ogólnie towarzyszy horrorowi. Dlatego byłem zainteresowany tym, że na Nintendo Switch trafia Shadow Corridor. Czy japoński niskobudżetowy straszak okaże się czymś ciekawym?

Popularność Pokemonów trudno porównać z czymkolwiek innym w świecie gier. Przez ćwierć wieku kolorowe stworki podbiły każdy zakątek świata, zdominowały popkulturę i stały się tak powszechne, że nawet moi rodzice rozpoznają kilka z nich. Jest to o tyle ciekawe, że w przeciwieństwie do wielu innych popularnych gier Pokemon powiązane jest z konsolami jednej marki. Tylko posiadacze maszyn Nintendo ( i od jakiegoś czasu telefonów) mogą bawić się w zbieranie kieszonkowych potworów. Otwiera to spore pole do popisu dla konkurencji. Czy tytuł taki jak Nexomon może podbić serca graczy?

Nie zdawałem sobie sprawy z tego jak popularne musi być Rune Factory. Ten spin-off pomysłów z Harvest Moon połączył ze sobą sielankowe życie na farmie z grą action role playing, tworząc coś wybitnego. Teraz czekamy na kolejną odsłonę Rune Factory i w międzyczasie pojawia się sporo naśladowców. Kitaria Fables jest jednym z nich. Tylko czy wstawienie do gry słodkich zwierzaków sprawia, że tytuł z automatu jest godny zainteresowania?

Granie na budżecie ma swoje zalety. Sknerus taki jak ja może przez przypadek znaleźć dla siebie coś, o czym nigdy wcześniej nie słyszał. W końcu drobne indyki do wyrwania za grosze nie mają zbyt rozbudowanych kampanii marketingowych. Czy Dungeon Escape to taka perełka, którą będę wychwalał przez najbliższych kilkaset słów?

Często narzekam na gry starające się iść na łatwiznę przez wykorzystanie stylistyki retro. Jest w tym poważne niedopatrzenie z mojej strony. Nie mam problemów ze stylistyką 8. czy 16. bitową. Czepiam się leniwej implementacji lub tego, że taka grafika jest wykorzystywana tylko z powodu jakiegoś trendu. Często retro oprawa wizualna pasuje idealnie do klimatu danej produkcji. Tak jest właśnie w przypadku Ravva and the Cyclops Curse.

Zdarza mi się narzekać na tytuły gier. Z jednej strony to pewnie oznaka starości i tego, że staje się stetryczałym narzegraczem w podeszłym wieku. Z drugiej strony to może efekt tego jak wiele dziwnych i głupich tytułów spotkałem na przestrzeni lat. Nie tak dawno uzewnętrzniałem się na F.I.S.T.: Forged In Shadow Torch. Dzisiaj jednak znalazłem nową ofiarę. No bo nie mogę przejść obojętnie obok WitchSpring3 Re:Fine - The Story of Eirudy.

Sielankowe symulatory rolnictwa i życia po prostu coś w sobie mają. Spędziłem setki jeśli nie tysiące godzin przy grach tego typu i jeszcze mi się nie znudziło. Tyle odsłon Harvest Moon, Story of Seasons, Stardew Valley czy mniejsze gierki jak Deilandpowinno sprawić, że jestem już ekspertem w hodowli zwierząt i sadownictwie. Nauki nigdy jednak za mało. Dlatego tym razem postanowiłem przetestować Monster Harvest. Czy trafiłem na zgniły owoc?

Hentai to dosyć ciekawy termin. Na zachodzie hasło to kojarzy się z automatu z rodzajem pornografii. W Japonii słowo to ma dosyć długą historię i więcej znaczeń. Hentai może być na przykład użyte do określenia osoby jako zboczeńca. Nie jest to zbyt miłe doświadczenie, gdy coś takiego przytrafi się w miejscu publicznym. Oczywiście na pewno nie piszę o tym na bazie własnego doświadczenia. No i powyższe zdania nie są próbą tworzenia wymówki, dlaczego zdecydowałem się zagrać w Hentai vs. Evil.

Pewne gry zapadają w pamięć na bardzo długo. Inne potrafią zostać z człowiekiem już na zawsze. Mają w sobie to coś, co wychodzi poza typowe ramy opisywane w recenzji. Taka produkcja jest jak brakujący kawałek układanki, jaką jest dana jednostka. Nadaje się z nią na tych samych falach i po prostu się ją czuje. Nie da się tego przedstawić w formie znaczków zapisanych na papierze, ale kiedy trafie się na taką grę człowiek wie, o co chodzi. Dzisiaj mam okazję napisać kilka słów na temat El Shaddai: Ascension of the Metatron. Ciekawe czy ta gra jest przykładem tego, co opisywałem powyżej?