Umihara Kawase to bardzo oryginalna seria gier platformowych, gdzie poruszamy się za pomocą wędki. Te dosyć niszowe gry cieszą się popularnością w pewnych kręgach i powoli stają się bardziej rozpoznawalne wśród zachodnich graczy. Może z myślą o nich najnowsza część serii ma słowo bazooka w tytule? Zmieniono też sporo względem poprzednich gier. Ciekawe czy warto zagrać w Umihara Kawase BaZooKa!

Roguelite to jeden z popularniejszych gatunków reprezentujących gry indie. Wiele z najfajniejszych produkcji niezależnych w rzucanych jest właśnie do tego worka. Dlatego czytając roguelite praktycznie zawsze mam przed oczyma wyśmienite gry. Czasem jednak trafi się tytuł, który jest tylko ok i trudno się nim ekscytować.

Żyrafy są bardzo fajne i świetnie wypadają w grach. Pojawiły się w grach, które lubię jak Tokyo Jungle i w takich, za którymi nie przepadam. Jednak zawsze, gdy widzę żyrafę, to na twarzy pojawia się uśmiech co w moim wypadku nie dzieje się zbyt często w innych okolicznościach. Dlatego, kiedy usłyszałem o grze z żyrafą w tytule, wiedziałem, że ta produkcja znajdzie się na mojej liście tytułów do ogrania. Trochę się zdziwiłem po odpaleniu Giraffe and Annika, ale przecież nikt by mnie nie wykiwał i umieścił żyrafę tylko w tytule japońskiej indie gierki na Nintendo Switch?

Pamiętam, jak kilka lat temu miałem nieprzyjemność obejrzenia filmiku o jakimś milionie pająków skrywającym się w domu bohatera nagrania. Pomyślałem sobie wtedy, że jedynym wyjściem z takiej sytuacji jest przeprowadzka. Totalne zniszczenie domu, zburzenie go, spalenie czego się da i zasypanie wszystkiego solą, po czym następuje przeprowadzka. Jak łato się domyślić nie jestem fanem pająków. Dlatego nie mogłem przepuścić okazji, by zemścić się na tych bestiach za lata strachu i upokorzeń. Czy Kill it with Fire to satysfakcjonująca namiastka walki z tymi stawonogami?

Czasem zastanawiam się nad tym, jak myślą decydenci growego światka. Dlaczego dana gra otrzymuje kontynuację, a inny tytuł skazany jest na zapomnienie? Czemu Eternal Darkness czy Forbidden Siren zostają porzucone, podczas gdy jakaś inna seria jest mielona w nieskończoność? Te przemyślenia na pewno nie mają nic wspólnego z trzecią odsłoną cyklu Rock of Ages. W końcu Rock of Ages 3: Make and Break musi być tak dobre, jak dwie części wydane wcześniej.

What the golf? jest reklamowane jako gra dla ludzi nie lubiących golfa, stworzona przez ludzi nie mających pojęcia o tym sporcie. To hasło reklamowe wydaje się być niezwykle trafne bo tytuł przestaje mieć wiele wspólnego z golfem w jakieś 30 sekund po starcie.

Ostatnio miałem okazje napisać kilka słów na temat Planet Coaster. Budowanie lunaparków tak mi się spodobało, że postanowiłem zanurzyć się w więcej nowych gier tego typu. Na celownik wpadł mi tytuł o znajomej nazwie. Jednak czy Theme Park Studio ma coś wspólnego z klasykiem od Bullfrog Productions?

W swoim życiu miałem okazję zobaczyć przeróżne parki rozrywki począwszy od DisneySea przez Lotte World, aż po chińską podróbkę World of Warcarft. Nigdy nie trafiłem na miejsce, które pasowało by mojemu gustowi. Dlatego też za pomocą gier takich jak Theme Park staram się wybudować wirtualną wersję mojego lunaparku. Teraz dzięki Planet Coaster jestem bardzo blisko zrealizowania mojej wizji miejsca łączącego w sobie mitologie Cthulhu z Hip Hopem i Japonią epoki Edo. Czy oznacza to, że Planet Coaster jest najlepszą grą o tematyce parków rozrywki?

Rok 2016 miał być początkiem epoki VR. Nowe czasy, gdzie każdy będzie chciał zamykać się w swoim pokoju z kaskiem na głowie i surfować po cyberautostradzie. Przynajmniej ja pod wpływem Kosiarza Umysłów wyobrażałem sobie nadejście domowego VR jako coś rewolucyjnego. Start w wirtualną przyszłość jednak wyszedł trochę tak sobie. Sprzęty do grania są drogie, nieporęczne i do tego jeszcze na te maszynki nie ma gier wartych naszej uwagi, a tym bardziej pieniędzy. Jednak z ratunkiem przychodzi Alice VR. Tytuł od polskiego niezależnego studia Carbon może być asem w rękawie technologii VR. Tylko czy wyszła z tego dobra gra?

Usłyszałem kiedyś, że nie istnieją trudne gry. To większość graczy jest za cienka w uszach by poradzić sobie z wyzwaniami stawianymi przez deweloperów. Nie wiem ile jest prawdy w tych słowach. Wiem natomiast, że produkcje takie jak Rive uczą mnie pokory. Jeśli kiedyś będę chciał powiedzieć o sobie pro/hardcore gamer to w umyśle zapali mi się lampka ostrzegawcza. Czy oznacza to, że trafiłem na kolejny orzech, na którym połamałem sobie resztki kłów?