Żyjemy w niezbyt fajnych czasach. W ostatnich latach nie było zbyt przyjemnie i pogodnie. Teraz też nie jest zbyt dobrze, a nie szykuje się, by sytuacja miała się drastycznie poprawić. W końcu słyszymy o krachu, kryzysie i pogróżkach wojny atomowej, która zmiecie nasz gatunek z powierzchni planety. Dlatego na poprawę humoru mamy gierki. No chyba, że sięgniemy po coś takiego jak S.W.A.N.: Chernobyl Unexplored.

Sukces Stardew Valley sprawił, że cała masa twórców ze sceny indie próbuje zarobić na swojej kopii kultowego Harvest Moon/Story of Seasons. Czasem wychodzi to lepiej, czasem jest gorzej, ale w głównej mierze jesteśmy zasypywani bardzo podobnymi produkcjami. Czy kolejny przedstawiciel gatunku, jakim jest Potion Permit zaoferuje nam coś ciekawego?

Tytuły indie mają olbrzymi potencjał, jeśli chodzi o grozę. Dobry pomysł jest znacznie więcej wart niż worek złota, co dosadnie udowodnił przypadek Resident Evil 6. Dlatego staram się dawać szansę mniejszym tytułom. Czasem trafi się perełka. Innym razem kasztan pokroju Quintus and the Absent Truth.

Słyszałem, że z wiekiem człowiek powinien nabywać powagi i mądrości. W moim przypadku to nie działa. No ale mogę się pocieszać tym, że jestem młodym duchem, bo popylam w 20-letniej koszulce z bohaterem kreskówki. Na szczęście korpo świat skoncentrowany jest na takich osobach jak ja. Dlatego na moim nieustannie rosnącym na wartości PlayStation 5 mogę pograć w gierkę rodem z Game Boy. Piękne czasy i super, że Spacewing War pozwala mi docenić potęgę nostalgii.

Obiecałem sobie, że w tym roku ukończę 100 gier. Pozostało już niewiele czasu, a ja mam zaliczone tylko koło 60 pozycji. Oznacza to, że muszę zdecydować się na szalony krok grania, w krótkie produkcje, tak by dobić do mojej upragnionej setki. Tylko czy warto tak robić? Czy Sofiya and the Ancient Clan sprawi, że zamiast stawiać na ilość, wybiorę jakość?

W przeciągu ostatnich tygodni czytałem trochę na temat różnych kultów i powalonych rzeczy, do których dopuszczali się przywódcy tych wyznań. Tradycyjnie, po raz setny straciłem wiarę w ludzkość i nasz gatunek. Przy okazji zacząłem też rozmyślać, jak ja sprawdziłbym się w roli głowy jakiejś wiary. Nie musiałem się głowić zbyt długo, bo miałem okazję przetestować taki scenariusz dzięki Cult of the Lamb.

Gacha to życie. Takie coś przyszło mi na myśl po tym, jak otrzymałem kolejną prasówkę na temat kolejnej znanej marki, która "w końcu" zaoferuje nam możliwość wydawania tony pieniędzy po to, by zdobyć wszystkie ulubione postacie w kolekcji. W tym wypadku było to tragicznie wyglądające coś na bazie The Walking Dead. Nie ma jednak chyba w miarę znanego IP, które jeszcze nie doczekało się gry, w stylu złap je wszystkie. Są też produkcje takie jak Super Bullet Break, gdzie gatcha jest, ale nie ma mikropłatności i nie mam pojęcia, kogo zbieram. Czy to oznacza, że istnieją przyzwoite gatcha?

Ten rok wypada całkiem dobrze. Może nie w kwestii konfliktów, polityki, cen czy zagrożenia funkcjonowania wielu społeczności. Jest całkiem dobrze jeśli chodzi o gry RPG. Pojawiło się kilka fajnych tytułów, a w najbliższych miesiącach na rynek trafi jeszcze sporo dobroci. Żeby nie przeoczyć żadnej potencjalnej perełki, zdecydowałem się sprawdzić Sword and Fairy: Together Forever. Czy było warto?

Nie miałem i nie będę miał nigdy pokojówki. Jakoś nie pasuje mi wizja obcej osoby grzebiącej przy moich rzeczach i dziwnie czuję się, gdy ktoś obcy przy mnie sprząta. Pozostają więc tylko gry i wirtualne pokojówki. Oczywiście o ile po kontakcie z nimi człowiek nie staje się brudniejszy i bardziej obleśny niż normalnie. Czy Marble Maid na Nintendo Switch sprawi, że każdy fan systemu Nintendo będzie błyszczący i pachnący?

Jako dzieciak naoglądałem się filmów akcji i produkcji kung-fu, czy tam mojego ulubionego kina kopanego. Byłem pod wrażeniem zdolności aktorów i sztuczek wyprawianych podczas walk. Oczywiście starałem się naśladować te ruchy i wyczyny, skacząc z bratem po tapczanie czy na trzepaku z kolegami. Próbowaliśmy także naśladować łamanie desek i innych bajerów. Okazało się, że oklepywanie znajdowanych gdzieś kamieni tak by pękały, nie jest proste. Czyli pozostaje mi granie w Slap the Rocks.