Fot. Piotr Krzyżanowski.

Błoto, bagna, woda i ogień. Strome wzniesienia, niebezpieczne urwiska. Często też krew i kontuzje. Na terytorium naszego pięknego kraju odnaleźć można dwa miejsca, które regularnie zajmują się dostarczaniem wymienionych wyżej składowych. Złotoryja i Lubliniec, bo o tych miejscowościach mowa, każdego roku przyciągają fanów biegania w terenie, by trudnością jak i długością trasy upodlić uczestników organizowanych tam imprez. Wymieszany z błotem został też swego czasu sam autor tego tekstu i stwierdza, że ma ochotę na więcej!

The Elder Scrolls III: Morrowind. Wiecie, mało jest takich gier. Prawdziwie otwartych, dających wolność skrępowaną już chyba jedynie limitami naszej własnej wyobraźni, zapewniających indywidualne, jedyne w swoim rodzaju doświadczenia każdemu graczowi z osobna. Bo kiedy to ja włóczyłem się po północno-wschodnich bezkresach żyznych Pustkowi, moi koledzy z sąsiedztwa zajęci byli planowaniem skoków na skarbce Wielkich Rodów w Vivek bądź dostaniem się w samo serce Czerwonej Góry. Wyspa Vvardenfell kusiła nas możliwościami, liczbą i różnorodnością zamieszkujących ją postaci, labiryntem podziemi, kopalń, grobowców czy opuszczonych fortec, bezkresnym horyzontem, zmuszających nas do pokonania „jeszcze jednego wzgórza”, w celu odkrycia znajdujących się za nim cudów. I wiecie co? Kusi nas tak do dziś.

Jesteś domorosłym twórcą gier, którego nagle opuściła wena? Nie masz pomysłu na swój kolejny, wielki hit? Ten poradnik pokaże Ci, co zawierać musi każdy szanujący się, współczesny hicior spod szyldu gier akcji, udzielając przy tym mnóstwo wyczerpujących odpowiedzi na wszelkie, frapujące Cię w tej kwestii pytania. Zastosuj się do podanych przez nas wskazówek przy swojej przyszłej, wielkiej produkcji, a już niedługo Bobby Kottick będzie pożyczał od Ciebie pieniądze a reszta branży kradła co ciekawsze pomysły.

Kiedy światło na skrzyżowaniu leniwie zmienia swój kolor na czerwony, twój onyksowy Pontiac LeMans niechętnie wytraca posiadaną prędkość, demonstrując rodzące się niezadowolenie potężnym rykiem sześciocylindrowego silnika. Wpatrzony w bezkres lazurowego nieba z pokorą przyjmujesz żar atakujący cię ze strony zawieszonego na samym jego szczycie Słońca, myślami uciekając już do momentów, w których to pedał gazu na powrót przywita się z podłogą. Na ziemię szybko sprowadza cię echo żałośnie zaciągających gdzieś w oddali policyjnych syren, zagubionych w labiryncie ulic, desperacko uganiających się za swoim celem. Celem jesteś ty, lecz zdenerwowanie nie przychodzi. Bo jesteś też kierowcą. Cholernie dobrym kierowcą.

Kiedyś to były filmy. Wojenny weteran zestrzeliwujący helikoptery z łuku, bosy ex-gliniarz samotnie czyszczący cały wieżowiec z terrorystów czy komandos o bicepsach większych niż moja głowa, goniący się po dżungli z niewidzialnym rasta-kosmitą. Na całe szczęście, tli się we mnie ostatnia iskierka wiary w gatunek ludzki, albowiem wśród zalewu produkcji o robocikach zmieniających się w cytrusowe Camaro czy facetach przebranych za nietoperze i pająki, społeczeństwo potrafi jeszcze docenić smak i „feel” oldschoolowego, amerykańskiego kina akcji, niezmiennie reprezentowanego przez jego wierną, starą gwardię.