Niby prosta strzelanina z widokiem TPP, w której chodzi o eliminowanie kolejnych barykad wrogów i wykonywanie jakichś tam misji. Ale jest coś, co Freedom Fighters wyróżnia i co pozwala się przy niej doskonale bawić.
Wydana w 2003 roku przez Electronic Arts produkcja przeszła jakoś tak bez echa. Pamiętam, gdy czytałem wówczas jej recenzje, robiła wrażenie i zapowiadała się przyjemnie, ale i brakowało jej czegoś, co zachęcałoby do wyłożenia prawie 200zł w dowolnym sklepie z grami. I chyba podobne podejście zaprezentowała spora większość graczy, bo dzisiaj o Freedom Fighters mało kto pamięta.
Czy jest coś gorszego, niż wysoki poziom trudności gry, którego się wcześniej nie wybrało w opcjach? Tak, nagły skok poziomu trudności do pułapu wywołującego frustrację.
Jeśli brakuje nam zręczności, wytrwałości, talentu i dlatego przegrywamy kolejne potyczki, wyścigi czy partie to da się to w miarę rozsądnie uzasadnić. Wina leży po naszej stronie i wiemy, co trzeba robić, gdzie się poprawić, żeby daną przeszkodę pokonać. Ale jak ta przeszkoda jest chorym wymysłem autorów to rośnie nie samozaparcie, a frustracja.
Muzyka ma to do siebie, że potrafi poprawić odbiór gry lub też go całkowicie zepsuć. Mnie akurat ostatnio ścieżka dźwiękowa psuje zabawę w 187 Ride or Die.
Na fali popularności rapu, tuningowanych fur, złotych łańcuchów i „homie gangsta nigga slangu” UbiSoft wydał grę, w której w ciekawy sposób połączono założenia z Twisted Metal z tymi z Need for Speed. Powstała gra wyścigowa, w której wrogów da się zarówno wyprzedzać jak i niszczyć seriami z karabinów. Wszystko wygląda całkiem przyjemnie i tak też się gra, ale autorzy zwyczajnie przegięli z oprawą dźwiękową.
