Niespecjalnie przepadam za produkcjami z segmentu „okruchy życia” w których głównymi bohaterami są nastolatkowie. Z czysto prozaicznego powodu, okres dorastania mam już dawno za sobą a i problemy współczesnej młodzieży są mi kompletnie obce. W przypadku „Beztroskiego Kempingu” lub jak kto woli „Yuru Camp” jest jednak zupełnie inaczej. Manga należy do szeroko pojętego grona obyczajówek i bohaterami są nastolatki, ale tytuł czyta się z niemałą satysfakcją, zapewniając sobie sporą dozę relaksu po ciężkim dniu pracy.

Drugi sezon Psycho-Pass stawia przed praworządną inspektor Tsunemori nowe wyzwanie. Jest nim adwersarz, którego nie widzą Dominatory (pistolety zaprojektowane, by paraliżować, bądź unicestwiać jednostki o zbyt wysokim „współczynniku zbrodni”). Niewidoczny sprawca w miejscach przestępstw zostawia wyryte na ścianach enigmatyczne pytanie o kolor. Tylko czego lub czyj?

Gdy po raz pierwszy usłyszałem o „Kulinarnych Pojedynkach” spodziewałem się komiksowego „MasterChefa”. Nie byłem też przekonany czy jako zawodowy kucharz w ogóle powinienem sięgać po tego rodzaju komiks. Wiecie jak to jest, gdy na czymś się znacie... nic wam nie pasuje, a wszystko wydaje się naiwne. Tym razem było inaczej. "Kulinarne Pojedynki" okazały się lekturą, z której sam mogę się wiele nauczyć.

Niezależnie od kultury i szerokości geograficznej kanon wojownika wydaje się zgoła podobny. Honor, odwaga i obrona niewinnych zdają się wpisywać w kodeks rycerski wspólny całemu światu. Być może to właśnie spostrzeżenie kazało Jirō Taniguchiemu wysłać dwójkę samurajów na spotkanie pobratymców z Dzikiego Zachodu.

Niesfornych dzieciaków pragnących zostać mistrzami walki w shōnenach nie brakuje. Tym razem na lekcje przyjdzie nam udać się do innego świata. Oprócz nauki pokory i cierpliwości poznamy jeszcze jedną ze sztuk. Sztukę dialogu.

Dla człowieka, który w komiksach szuka przede wszystkim różnorakich ekstremów lektura "Idącego Człowieka" może być prawdziwym szokiem. Ten niemal pozbawiony tekstu obraz stanowi kwintesencję japońskiej narracji. Znajdują się w nim wszystkie elementy odróżniające sztukę wschodniego komiksu od jego europejskich, czy amerykańskich kuzynów: niespieszne skupienie na chwili obecnej, poświęcanie uwagi szczegółom i radość z tego co zwyczajne. Subtelne, zwykle mało istotne detale wyniesiono na pierwszy plan, a główny bohater uosabia beztroską radość życia.

Taika Waititi (z lewej) na planie filmu Thor: Ragnarok. Źródło: SlashFilm.com

Jak donosi serwis Deadline, wytwórnia Warner Bros. prowadzi zaawansowane rozmowy z Taiką Waititi w sprawie objęcia stanowiska reżysera aktorskiej adaptacji Akiry – jednego z najważniejszych dzieł z gatunku mangi i anime. Fani twórczości Katsuhiry Otomo wyrażają nadzieję, że negocjacje potoczą się w dobrym kierunku i prace nad ekranizacją wreszcie ruszą z miejsca.

Niewykluczone, że w temacie aktorskiej adaptacji Akiry – jednego z najbardziej kultowych przedstawicieli mangi i anime w historii – coś się ruszyło. Ekranizacja dzieła Katsuhiry Otomo, na którą czekamy już blisko dziesięć lat, być może zostanie wyreżyserowana przez Jordana Peele’a, którego debiutanckie Uciekaj! przypadło do gustu wielu fanom horroru i zarobiło niemałe pieniądze w Stanach Zjednoczonych (blisko 150 mln dolarów).

Sion Sono jest jednym z moich ulubionych reżyserów. Japoński twórca w swych filmach bardzo często podejmuje się ciężkiej tematyki. Sono podchodzi do mrocznych tematów w niezwykły sposób, co owocuje obrazami takimi jak Love Exposure czy Strange Circus. Kto inny potrafiłby stworzyć hip-hopową operę, chory horror o skutkach przemocy w rodzinie i poruszający film o fotografującym kobiece majtki synu księdza? Jak dotąd nigdy nie zawiodłem się na żadnym tworze tego artysty. Kiedyś jednak każdy musi się potknąć.

Pamiętam, że którejś nocy w Pekinie zdarzyło się coś co zastanawia mnie do dzisiaj. Obudziłem się koło trzeciej i zacząłem się rozglądać po sypialni. Miałem dziwne uczucie, że coś jest nie tak. Jakbym nie był w swoim pokoju tylko w obcym mi miejscu. Czułem na sobie czyjś wzrok. Myślałem,że któryś ze znajomych znowu płata mi durnego figla. Wstałem więc zapalić światło przygotowany, na to że usłyszę jakieś „boo” i ktoś wyskoczy na mnie z szafy lub toalety. Nic się jednak nie zdarzyło. Zgasiłem więc światło i byłem już w drodze do łóżka kiedy zobaczyłem, że w lipnym lustrze zainstalowanym na drzwiach widać zniekształconą twarz. Lustro było ustawione naprzeciw okna przez które ktoś najprawdopodobniej zerkał do mojego pokoju. Bez zastanowienia się wskoczyłem do łóżka i nakryłem głowę poduszką. Jak ktoś mógł zaglądać w moje okno kiedy jestem na dziesiątym piętrze? Co ta historyjka ma wspólnego z Fuan no Tane? Też chciałbym to wiedzieć.