Są w świecie popkultury różne świętości, których - według wielu - nie powinno się ruszać. Należy do nich klasyk z 1984 roku - film Pogromcy duchów w reżyserii Ivana Reitmana. Produkcja ta jest pełna tego "ejtisowego" uroku, ma rewelacyjną obsadę i zestarzała się bardzo przyzwoicie. Czy więc potrzebny był reboot? W dobie poprawiania rzeczy, które wcale takie stare nie są, sięgnięcie po ponad 30-letni film, by przedstawić jego nowe wcielenie nowej widowni nie wydaje się taki złym pomysłem. No ale przecież Internet wie lepiej...

Gdy pierwszy zwiastun Ghostbusters AD 2016 ujrzał światło dzienne, szybko stał się jedynym z bardziej nielubianych filmików na YouTube'ie. Późniejsze recenzje gotowego dzieła też nie leżały jakoś blisko działu z dobrymi wiadomościami. A jeśli spojrzeć na komentarze widzów tu czy tam, wydawało się, że Paul Feig wyreżyserował potworka, który nie powinien ujrzeć światła dziennego. Po dwóch latach od premiery film obejrzałem i...

Wiecie jak to jest... Krucho z kasą, kredyty depczą po piętach kolejnymi terminami spłat, więc człowiek nie marudzi, tylko bierze pracę jak leci. 

Tak trafiłem na ogłoszenie w miejscowej gazecie. Poszukiwali, odważnego, odpornego na stres człowieka z dużą tolerancją na rzeczy nadprzyrodzone. Pomyślałem, co to dla mnie? Mieszkałem kilka lat w akademiku. Cuda były tam na porządku dziennym. Zgłosiłem się i niemal od ręki zostałem przyjęty na stanowisko Pogromcy. 

Ostatnimi czasy wybierając się do kina, za każdym razem mam przeczucie, że film będzie słaby. A przy tym nie nastrajam się negatywnie, tylko z uśmiechem wiem, że idę na produkcję, gdzie będę „cisnął beke” z twórców. Głównie w momentach, które oni uważali za pompatyczne, wzniosłe itp. Sprawia to, że do każdego kolejnego wypadu przed duży ekran, mam ogromny dystans. W końcu wybrałem się na Ghostbusters i nie załuję ani sekundy spędzonej w sali.

Taka zła ta ekipa?

Ojeju. Miało być tragicznie, seksistowsko, nudno, nieśmiesznie. Miałem poczuć się jak przedstawiciel tej gorszej płci. Tak przynajmniej chcieli tego hejterzy nowych Pogromców duchów, którzy na kilkanaście dni przed premierą uaktywnili się praktycznie na wszystkich serwisach filmowych i wystawili filmowi honorową ocenę 1/10.

Robienie dramy wokół obrazu Paula Feiga to dla mnie jakieś kompletnie nieporozumienie, gdyż nowa odsłona przygód naukowców badających zjawiska paranormalne jest zaskakująco...nieszkodliwa. Dla samego rynku – bo w tym roku widziałem już gorsze tytuły – jak i dla poprzednich części - nie ośmieszają ich w żaden sposób, nie budują również im nowego pomnika. Co więcej, nie doszło tutaj do rzekomego gwałtu na legendzie.

Temat "Pogromców duchów 3" od ładnych paru lat pojawia się i znika. Po śmierci Harolda Ramisa, który odszedł w miniony poniedziałek, produkcja znowu stanęła pod znakiem zapytania. W końcu Ramis to nie tylko członek drużyny pogromców, ale również scenarzysta poprzednich filmów, który pomagał przy nowej odsłonie. Sony Pictures postanowiło jednak uspokoić fanów.

Jakoś już tak mam, że podczas świąt gra mi się najlepiej. W świetle choinki, na Wielkanoc, na Halloween, czy w jakimkolwiek innym okresie sprawiającym, że telewizyjna ramówka ulega zmianie (z filmów, które widziałem pięć lat temu na te, które były nowe trzy lata temu). W takim czasie dobrze jest po prostu zasiąść przy konsoli.

Ponieważ niebawem spora część świata zostanie rozświetlona przez dynie z wciętą „straszną” gębą i dzieci przebrane za szkieletory, to zamiast obrażać się na amerykańską kulturę konsumpcyjną lepiej coś z niej wynieść. Z pewnością klimat tego komercyjnego niczym walentynki święta spotęgować może granie w pewne pozycje...

Pogromcy duchów to jeden z moich ulubionych filmów, jakie pamiętam z dzieciństwa: świetne dialogi, klimat, humor na poziomie wyższym, niż reprezentuje znaczna część współczesnych produkcji. Przynajmniej w przypadku części pierwszej – dwójka, choć niby niczego jej nie brakowało, to nie było już to. Niemniej, oba filmy są doskonałymi komediami i przykładami na to, jak kręciło się kinowe hity na przełomie lat 80. i 90.

Niestety, z grami tak różowo już nie było – pierwsza część Ghostbusters, wydana na NES-a, była brzydkim, zabugowanym crapem, w dodatku o dość topornym sterowaniu i (o, ironio!) hardcorowym poziomie trudności, mogącym sugerować, że gra była skierowana do osób, które w swoim życiu połamały w trakcie zabawy niejednego pada. Tytuł to tak słaby, że nawet mnie, żywiącemu doń dziwny sentyment, żal jest poświęcić mu więcej miejsca, niźli długi wstęp do krótkiego artykułu o drugiej części przygód Pogromców. No dobra, na potwierdzenie mych słów dorzucam jeszcze jeden screen. Ale to już naprawdę koniec rozwodzenia się nad tym crapem.

Firma Atari zapowiedziała kontynuację ubiegłorocznej Ghostbusters: The Videogame, w której znani pogromcy duchów jeszcze raz zmierzą się ze zjawami nie z tego świata. Gra o nazwie Ghostbusters: Sanctum of Slime zostanie wydana w ramach Xbox LIVE Arcade. Za jej produkcję odpowiada studio Wanako, posiadaczom Xboksów 360 z udanego Assault Heroes 2.