Sytuacja Glory nie jest godna pozazdroszczenia. Nawet jeśli na przednim siedzeniu trzyma wątrobę dla umierającego ojca, to wciąż ściga ją policjant sadomaso, strzelający ciekłym azotem gangster z germofobią i handlarz ludźmi, który planuje podwędzić przyrodzenie jej nowo poznanemu koledze.
Seria Szybcy i wściekli przebyła bardzo długą drogę - od niezłego filmu o nielegalnych wyścigach i kradzieży telewizorów z wbudowanym odtwarzaczem DVD do przekraczającej granice ludzkiej percepcji historii o superszpiegach, supersatelitach i ściganiu się z atomową łodzią podwodną. Film Hobbs i Shaw, pierwszy oficjalny spin-off tego box-office'owego behemota (wszystkie części zarobiły w sumie ponad 5,3 miliarda dolarów na świecie), stawia śmiałe kroki jeszcze głębiej w świat fantastyki i komiksowości, a gotowy produkt dojeżdża do mety w glorii i chwale.
Nie istnieje jedna, ogólna skala oceniania filmów, na której sprawiedliwie dałoby się umieścić i ocenić względem siebie takie dzieła jak Przeminęło z wiatrem, Kanał czy Oldboy, jednocześnie zestawiając je z Deadpoolami czy Piranią 3D. Ale gdyby istniała, to Hobbs i Shaw okupowaliby w najlepszym razie środek skali. Na szczęście twórcy wymarzyli sobie kosztującą 200 milionów zabawę "w szczelanego", zaangażowali adekwatnych ludzi i zaoferowali światu bardzo niemądry, stuprocentowo przesadzony, perfekcyjnie zrealizowany pakiet twardych odzywek, zabawnych sytuacji, ogromnych eksplozji i sekwencji, które mają fizykę w ogromnej pogardzie. I na tej czysto rozrywkowej skali Szybcy i wściekli: Hobbs i Shaw rozsiadają się wygodnie, otwierają piwko o złamaną nogę jakiegoś nieszczęśnika i zaczynają sypać one-linerami.
Chociaż Szybcy i wściekli pozostają jedną z najpopularniejszych serii filmowych ostatnich lat, produkcja najnowszych odsłon zdaje się być mocno problematyczna. Pośród wielu plotek wykazujących konflikty między gwiazdami obrazów, wytwórnia Universal Pictures zdecydowała o opóźnieniu dziewiątej części aż o rok względem pierwotnej daty premiery.
Twórcy serii Szybcy i wściekli dbają o to, by z każdą kolejną odsłoną cyklu główni bohaterowie mierzyli się z coraz bardziej niebezpiecznymi i przy tym mocno niewiarygodnymi sytuacjami. Chociaż o fabule dziewiątego rozdziału sagi, planowo mającego zadebiutować 19 kwietnia 2019 roku, nie wiemy jeszcze nic, to w udzielonym niedawno wywiadzie reżyser Szybkich i wściekłych 8 stwierdził, że tym razem ekipę pod wodzą Dominica Toretto może czekać wizyta w kosmosie.
Kluczowe pytanie brzmi – czego oczekujemy od kina akcji? Jeżeli pogłębionej psychologii postaci, lepiej sięgnijmy po starą dobrą „Gorączkę” Michaela Manna, ale jeśli do szczęścia wystarczy nam porządne, zrealizowane z rozmachem łubudu nie wymagające nadmiaru myślenia, to ósma część przygód Vina Diesela i spółki jest idealnym wyborem.
Na dniach na ekrany polskich kin wejdzie ósma już część „Szybkich i wściekłych”. To dobra okazja, żeby przyjrzeć się tej filmowej serii, której sukces jest rzeczą unikatową we współczesnym kinie i prowadzi do kilku ciekawych wniosków.
Za oceanem „Szybcy i wściekli 8” zaczęli już święcić triumfy. Otwarcie w Stanach wyniosło 98 milionów dolarów, co stanowi trzeci najlepszy start filmu w USA w kwietniu. Kwietniowy rekord wynoszący 147 milionów dolarów w pierwszy weekend należy zresztą do siódmej części serii. Na całym świecie „Szybcy i wściekli 8” zarobili przez pierwsze dni ponad 530 milionów, wręcz podbijając światowe kina, zwłaszcza na azjatyckim rynku. Nie może dziwić, że producenci chętnie wyłożyli 250 milionów dolarów na produkcję „ósemki”, a kolejne dwie odsłony cyklu zostały już potwierdzone.
A pomyśleć, że jeszcze dziesięć lat temu wydawało się, że „Szybcy i wściekli” znikną z pamięci kinomanów na wieki. Krótkie spojrzenie na historię cyklu o pościgach samochodowych i… wielu innych rzeczach pokazuje wyraźnie, że mieliśmy do czynienia z najbardziej niespodziewanym powrotem z zaświatów w kinie rozrywkowym.
Szał na gry ze stuningowanymi samochodami rozpoczął się wtedy, gdy na ekranach kin trafił film z Vinem Dieslem w roli głównej o dźwięcznej nazwie Szybcy i Wściekli. Wówczas wtedy Electronic Arts postanowiło wykorzystać chwilę, wypuszczając Need for Speed: Underground. Krótko po sukcesie gry stworzyli kontynuację, a pozostali producenci masowo zaczęli iść w tym samym kierunku. Niestety jakość klonów często okazywała się dyskusyjna, lecz popytu nie brakowało. W krótkim czasie zostaliśmy wręcz zalani wyścigami samochodowymi o podobnych, nocnych, nielegalnych klimatach.
