Frank jest niczym disneyowski animek, który przeszedł na drugą stronę lustra, by znaleźć się w świecie kreowanym przez Hieronima Boscha pod postacią rycin Francisco Goyi. To misz-masz estetyczny, surrealistyczny abstrakt, który imponuje przejżystą kreską i czytelną, choć niemą, narracją.

Od dawna nie dostaliśmy komiksu takiej klasy! Tworzy go czterech znakomitych twórców. Nieczęste zjawisko na rodzimej scenie. Stanowi siódmą odsłonę serii. Poprzednie części miały postać czarno-białych szortów w różnych zbiorach. Dzięki temu tytuł mógł odpowiednio dojrzeć. Tym razem otrzymujemy pełnoprawny, samodzielny album. W kolorze, twardej oprawie, powiększonym formacie i niemal podwójnej objętości względem europejskiego standardu.

Pierwszy tom dylogii Aleša Kota pozostawił nas w zawieszeniu przed, zdawałoby się, nieuniknioną woltą scenariusza. Zbudował napięcie, stworzył klimat i rozstawił pionki na szachownicy. Akt drugi miał obnażyć potencjał zamysłu.

Jacques Peuplier to wielkoduszny osiłek, którego los, poza solidną fizjonomią, obdarzył nietypową zdolnością – słyszy rzeczy. Słyszy, a nawet z nimi rozmawia. To wariactwo okazuje się bardzo przydatne, gdy postanawia wcielić się w rolę detektywa i wypowiedzieć wojnę przerażającym ludziom – muchom...

"Podrap mnie w rzyć! Drap po dupie albo zginiesz!" - wrzeszczy szkielet smoka w stronę chmurnego bohatera, który oddala się od jego ograbionych resztek. Znalazł tam relikty zawierające resztki ekkeru – esencji magii. Magii, która niemal już uszła z tego świata.

Ogrodnik, który wymyśla "rzeźbiarstwo ogrodowe", studentka, którą mylą z gwiazdą porno, podstarzały hipis opiekujący się młodą alkoholiczką, dziewczynka marząca o zostaniu standuperką, weteran pomieszkujący w swoim starym mieszkaniu, które należy już do kogoś innego. Co ich łączy? To zwykli ludzie, jak ty czy ja. Zwykli ludzie, którym zdarzają się małe dziwactwa.

To już przeszło dwa lata odkąd w naszę ręce trafił pierwszy tomik z czwórką dziewczyn przemierzającą czasoprzestrzeń. Fioletowo – różowa konwencja, sympatyczne charaktery i solidna intryga sprawiają, że seria jaskrawo wyróżnia się na tle innych. Czas zadać pytanie: czy spełnia pokładane nadzieje i kończy tak dobrze jak się zaczęła?

Fabien Toulmé zauważa, że nam Europejczykom z trudem przychodzi zrozumienie i empatia wobec syryjskich imigrantów. Nie wiemy kim są, ani o co chodzi w konflikcie, który od lat trawi ich państwo. Aby to zmienić przedstawia nam Hakima.

Po genialnym, drugim tomie byłem pełen obaw czy trójka sprosta oczekiwaniom. Sprostała! Eric Powell po raz kolejny zabiera nas na ulicę Samotną, gdzie spod ziemi sączy się klątwa, cyganka rzuca czary, a stary zombie rozmyśla o ludzkiej naturze. Tu żarty o ekskrementach i fekaliach płynnie przechodzą w poemat ku chwale przyjaźni. Wszystko w przepięknej oprawie i narracji godnej samego Eisnera.

W niedalekiej przyszłości amerykański sen ustąpił faszystowskiej dyktaturze. Czasy nie sprzyjają miłości dwóch lesbijek. Po rozstaniu poszły w swoją stronę. Przyjęły radykalnie różne ścieżki radzenia sobie z rzeczywistością. Ale czy na pewno? A może wszystko to jedna wielka mistyfikacja?