Czwórka młodych dziewczyn rozwozi gazety na amerykańskiej prowincji, gdy nagle niebo staje się różowe, wylatują z niego wielkie dinozaury, a grupa zamaskowanych kosmitów porywa jedną z nich statkiem podróżującym w czasie…

Są co najmniej trzy powody, by stwierdzić, że "Vision" to komiks co najmniej nieprzeciętny. Pierwszy, to oldschoolowy, wszechwiedzący narrator. Beznamiętnym tonem uprzedza fakty podsycając w ten sposób naszą ciekawość. Drugi, to filozoficzny fundament z pytaniem o istotę ludzkiej natury. Dialogi, w których syntezoidy wygłaszają swe skrajnie racjonalne peany na cześć ludzkiej irracjonalności to czyste złoto. Trzeci to oprawienie dojrzałej, brutalnej powieści w pozory rodzinnej sielanki. Niewyczyszczony tusz w połączeniu z żarówiastymi kolorami potęgują złudzenie bezpieczeństwa, które staje w opozycji wobec dziejącego się na naszych oczach dramatu.

Bezdomny nastolatek żebra na brudnych ulicach San Francisco. Stołuje się po śmietnikach, sypia na zimnym betonie i prawdopodobnie podpalił swój sierociniec. Jedynym kto zdaje się widzieć w nim jakiś potencjał okazuje się szef wyjątkowo szemranej organizacji. To szkoła, która uczy jak stać się skutecznym zabójcą.

Nic nie może przygotować Cię na to czym jest „Ghost World”, tak jak nic nie może przygotować nastolatki na wejście w okres buntu i dojrzewania. Daniel Clowes powołał do istnienia dwie niepokorne dziewczyny po czym zaczął grzebać im w mózgach dzieląc się z nami wszystkim tym co tam znalazł. Bez środków przeciwbólowych, eufemizmów czy cenzury.

W latach osiemdziesiątych nie mieliśmy dostępu do wielu zagranicznych komiksów. Szczęśliwie, rodzimi twórcy sumiennie wypełniali powstałą w ten sposób lukę. Janusz Christa oferował alternatywę dla „Asteriksa”, a Jerzy Wróblewski dla „Lucky Luke’a”.

Co by było gdyby martwi powrócili do życia? Nie jako zombie, wampiry czy duchy. Tak po prostu. Obudzili się jak gdyby nigdy nic i zapukali w nasze drzwi z pytaniem czy przy stole wciąż znajdzie się dla nich miejsce. Na to pytanie próbuje odpowiedzieć Tim Seeley w scenariuszu, którego zazdrości mu Jeff Lemire. Scenariuszu, który bywa porównywany do wczesnych dzieł Stevena Kinga i któremu można zarzucić wiele, ale na pewno nie sposób odmówić mu klimatu i pomysłowości.

„Komiksowy David Lynch” jak zwykło się określać Daniela Clowesa przyzwyczaił nas do tego, by się niczego nie spodziewać. Jego komiksy są kwaśne, szalone i diabelnie zróżnicowane. Tym razem nietuzinkowy autor sięgnął po formę kilkustronicowych gagów, a powieść zróżnicował także graficznie. Styl ilustracji skacze od subtelnego cartoonu do jego wyrazistej, autorskiej kreski.

Drugi sezon Psycho-Pass stawia przed praworządną inspektor Tsunemori nowe wyzwanie. Jest nim adwersarz, którego nie widzą Dominatory (pistolety zaprojektowane, by paraliżować, bądź unicestwiać jednostki o zbyt wysokim „współczynniku zbrodni”). Niewidoczny sprawca w miejscach przestępstw zostawia wyryte na ścianach enigmatyczne pytanie o kolor. Tylko czego lub czyj?

Są lata czterdzieste. Całe miasto zostało podbite przez Kapłana Zombie... Całe? Nie! Jeden, jedyny mafioso Labrazio rękami nieugiętego Zbira wciąż stawia opór najeźdźcy i uprzykrza życie hordom nieumarłych…

Niezwyciężony Thanos pogrąża się w coraz większym szaleństwie. Przyczyną tego stanu jest miłość. Jej adresatem - sama Śmierć. Pewnego dnia, wpatrując się w Studnię Nieskończoności poznaje sposób na zdobycie niezmierzonej potęgi. Musi odnaleźć sześć potężnych Kamieni, które pozwolą błyskawicznie wymazać połowę istnień we wszechświecie. Ma nadzieję zadowolić tym samą Śmierć.