Po genialnym, drugim tomie byłem pełen obaw czy trójka sprosta oczekiwaniom. Sprostała! Eric Powell po raz kolejny zabiera nas na ulicę Samotną, gdzie spod ziemi sączy się klątwa, cyganka rzuca czary, a stary zombie rozmyśla o ludzkiej naturze. Tu żarty o ekskrementach i fekaliach płynnie przechodzą w poemat ku chwale przyjaźni. Wszystko w przepięknej oprawie i narracji godnej samego Eisnera.

W niedalekiej przyszłości amerykański sen ustąpił faszystowskiej dyktaturze. Czasy nie sprzyjają miłości dwóch lesbijek. Po rozstaniu poszły w swoją stronę. Przyjęły radykalnie różne ścieżki radzenia sobie z rzeczywistością. Ale czy na pewno? A może wszystko to jedna wielka mistyfikacja?

2019 to kolejny rok, w którym komiksomaniacy nie mają powodów do narzekań. Choć na horyzoncie zbierają się czarne chmury, w których niektórzy dostrzegają symptomy zbliżającego się kryzysu, to oferta wydawnictw wciąż bada granice zasobności naszych portfeli.

Lista wartościowych tytułów, które nie ukazały się w naszym języku sumiennie się zmniejsza, serie z nielicznymi wyjątkami są kontynuowane do końca, komiksy są wydawane pięknie i można je nabyć (zwłaszcza w internetowych dyskontach) relatywnie tanio.

Tymczasem, zapraszam na subiektywny wybór przeczytanych tytułów. Choć musiały się tu znaleźć komiksy, o których było głośno, są też takie, o których mam nadzieję nie słyszeliście. Postaram się krótko nakreślić czym mnie kupiły.

W fantastycznym świecie, którego rytm wyznacza turniej walk, zdolny wojownik zdaje się być na wagę złota. W oczach samotnej matki i chłopca, któremu brakuje partnera do wzięcia udziału w rozgrywkach, mocarny przybysz staje się jeszcze cenniejszy. Staje się nadzieją. Kim jest Richard Aldana? Zbawcą czy rozczarowaniem?

Yaakov jest młodym klezmerem. Bogu bluźni i okradł rabina, a nie jest mu łatwo. Ani z niego złodziej, ani też wprawny bluźnierca. Gra raczej też słabo mu idzie. Skutecznie płoszy zwierzęta. Cygan to chyba morderca. Grać umie, więc chętnie gra Żyda. Lunatyk Vincenzo kradł jabłka. Nie ma co pytać dlaczego. Mazgaj z niego i chłystek. Na skrzypkach gra do upadłego.

Teddy czuje, że jego życie nie jest do końca normalne. Podejrzanie mało wie o swoich starych, tym skąd są, kim byli i dlaczego mieszkają tu gdzie mieszkają. Jedno zdjęcie, głupi żart, a przeszłość przypomni o sobie z pełną mocą. Kryminał, akcja, alegoria młodzieńczego buntu. Wszystko w zjawiskowej oprawie Tylera Jenkinsa kolorowanej bajeczną akwarelą.

Adaptacja ma dla mnie głębszy sens tylko gdy przniesienie utworu w nowe medium zaowocuje dlań wartością dodaną. Nie będzie to tylko "odcinanie kuponów" czy "poszerzanie grupy odbiorców". Dzieło Alberto Brecci wspaniale pokazuje jak wnieść coś od siebie, a jednocześnie zachować ducha oryginału.

Mark ma przesrane. To znaczy przesrane miał już wcześniej, gdy rodziców zabiła spadająca samobójczyni. Albo przy całej tej aferze z pożarem sierocińca.. Ale teraz? Teraz ściga go mafia, rodzina i przyjaciele kopnęli w zadek, a narkotyki robią mu z głowy rollercoaster.

U rodziny Królów nic nie jest zwyczajne. Głowa rodu pracuje dla rządu, matka w kieliszku topi sny o wielkich czynach, w tajnym pokoju mieszka Jezus Chrystus, a starusieńka pokojówka jest rosyjskim szpiegiem. Mimo to cała familia przedstawia obraz typowo polskiej rodziny w krzywym zwierciadle.

W globalnej wiosce, kulturowym tyglu i religijnej mieszaninie powszechna tolerancja zdaje się naturalną drogą koegzystencji. Przynajmniej do wybuchu pierwszej bomby.  W kamienicy, w której eksplodują ładunki arabskiego lokatora duch pojednania wylatuje w powietrze wraz z odłamkami szkła.  Młoda muzułmanka codziennie czuje na sobie wzrok sąsiadów. Z mrocznych zakamarków starego budynku patrzy na nią coś jeszcze.