Odwieczna walka dobra ze złem, anioły i demony prowadzące niekończącą się wojnę o duszę człowieka. Potyczka, w której żadna strona nie chce odpuścić, szczególnie jeśli nagrodą jest krystalicznie czysta dusza. Czy człowiek, będąc w samym środku takiej wojny, ma szanse na przetrwanie i szczęście?
Jazz Maynard to prawdziwy "człowiek orkiestra". Równie dobrze radzi sobie z trąbką, spluwą i najtrudniejszym zamkiem. Kiedy intryga wymusza na nim powrót do rodzimej Barcelony będzie musiał szybko zorientować się kto i jakie rozdaje teraz karty.
Kleopatra ćwiczyła fellatio na wartownikach, Rzymianie uważali, że podobna praktyka jest dobra dla starców, a Grecy spółkowali z dwunastoletnimi chłopcami uznając jednocześnie homoseksualizm za nienormalny. Podobnych anegdot w "Sex Story" znajdziemy całe mnóstwo.
Gdy po raz pierwszy usłyszałem o „Kulinarnych Pojedynkach” spodziewałem się komiksowego „MasterChefa”. Nie byłem też przekonany czy jako zawodowy kucharz w ogóle powinienem sięgać po tego rodzaju komiks. Wiecie jak to jest, gdy na czymś się znacie... nic wam nie pasuje, a wszystko wydaje się naiwne. Tym razem było inaczej. "Kulinarne Pojedynki" okazały się lekturą, z której sam mogę się wiele nauczyć.
Żyjemy w kulturze wstydu. Jest tysiąc rzeczy, o których nie potrafimy mówić i równie wiele rzeczy, które nas zawstydzają. Nie musi jednak tak być. Przynajmniej takie wnioski wyciągam z obcowania z ludźmi z różnych zakątków świata i słuchania ich historyjek. Są jednostki, które wyzbyły się wstydu i nie mają problemu z niczym. Gal*Gun 2 to gierka dla takich ludzi.
W zamierzchłych czasach, kiedy całe gry mieściły się na płytach CD, Europejscy gracze nie mieli łatwego życia. Większość gier pojawiała się na Starym kontynencie sporo po premierach w Stanach i Japonii. Masa gier dostępnych w USA była poza naszym zasięgiem bo konsole posiadały blokady regionalne. Dodatkowo japońskie produkcje rzadko były tłumaczone na zrozumiały język i pozostawało nam czytanie opinii wybrańców rozumiejących kanji. Kiedy na swoim PS Vita widzę tytuł taki jak Tokyo Tattoo Girls, wiem że przez ostatnie 23 lata poczyniliśmy niezłe postępy.
Pewnego dnia grałem sobie z moją (podobno) lepszą połówką. Nieszczęściem było to, że zdecydowałem się odpalić któraś tam z kolei część Soul Calibur. Jedna z bohaterek tej produkcji (Ivy) może walczyć w stroju z powyższego obrazka. Dziewczyna zapytała się mnie kto jest na tyle zboczony, żeby chciał oglądać roznegliżowane wirtualne panienki. Odpowiedziałem że Japończycy bo jak przystało na typową Koreankę, moja dziewczyna nie darzy sympatią Kraju Kwitnącej Wiśni. Kilka chwil później partnerka zaproponowała mi pozbycie się wszystkich gier, gdzie na okładce nie ma Mario. Historyjka ta nie ma żadnego specjalnego przesłania. Po prostu ciesze się, ze tego dnia nie odpaliłem Dead or Alive. Dodatkowo zdarzenie to przypomniało mi się gdy usłyszałem o cenzurze w pewnej grze na Wii U.
Nieprzebrane złoża filmowych ciekawostek stanowią dobry punkt wyjścia dla stworzenia nowego cyklu wpisów na Gameplayu. Internety kochają czytać o easter eggach, lubią poznawać tajemnice zza kulis, radują się na widok list z błędami lub różnego rodzaju nawiązaniami filmowo-literacko-popkulturowymi. Pozwólcie więc, że ten szeroki zakres wszelakich interesujących faktów i informacji ze świata filmu zamknę w serii tekstów. Na miły początek proponuję Wam równie intrygujący, co pikantny, temat - wirtualna nagość w takich produkcjach, jak Maczeta czy serialowa Gra o tron! Dorysowywane sutki, wymazywane rowki i inne doklejane ciała.
Słynny miesięcznik dla panów przez długie lata był nierozłącznie związany z nagością. Na początku swojej działalności budził wiele kontrowersji. Z czasem przestał być kontrowersyjnym pismem, co było wynikiem liberalizacji obyczajów, a później szybkiego rozwoju Internetu. Dzisiaj najróżniejsza pornografia jest dla wszystkich dostępna równie łatwo jak codzienne wiadomości. "Playboy" długo trzymał się swojej tradycji, by wreszcie ogłosić coś co można porównać z ewentualną rezygnacją z samochodów w magazynie "Top Gear" lub gier w "CD Action". Manewr karkołomny - według niektórych komentatorów to samobójstwo. Moim zdaniem - szkoda, że tak późno.
Umieszczenie młodej, drobnej blondynki w roli głównej bohaterki survival horroru ma jakiś sens. Taka niewinna i bezbronna postać dysponuje potencjałem, by sprawdzić się w przerażającej historii. Postawienie jej naprzeciw niebezpiecznych psychopatów na pewno robi dużo większe wrażenie, niż rzucenie przeciwko nim policjantki czy tajnego agenta. Decyzję Capcom, by więc to spełniającej powyższe warunki Fionie powierzyć główną rolę w Haunting Ground można uzasadnić inaczej niż tylko chęcią zarobienia na spragnionych wirtualnych piękności nastolatkach. Ale czy na pewno?
Uwaga, spojlery!
