Zastanawialiście się czym jest „Istota Najwyższa”? Jak ją definiować i mając tak skromną wiedzę, napisać opowiadanie z uniwersum StarCrafta 2? Pisarz Alex Irvine, ten od książki Skoro Świt i opowiadania Film na zlecenie, którego opis znajduję się na moim blogu, postanowił napisać kolejną opowieść. I wziął sobie za sprawę honoru, umieszczenie wielkiego, krwiożerczego potwora pomiędzy grupką ludzi. Zapraszam na kolejną Biblioteczkę Gracza #51 gdzie przedstawię opowiadania Tajemnica Vygoire i z którego dowiecie się, o jakiego wielkiego potwora mi chodzi, gdyż w grze jest ich kilka. 

Jak opisać pranie mózgu? Jak pokazać wewnętrzną walkę umysłów? Ich nieustanne starcia, przepychanki i bitwy. Jak pokazać konflikt, który ma na celu zdominować jestestwo jednostki i przekalibrować go tak, by poddał się naszej woli? Jak zmienić nastawienie i podstawowe prawa naszej logiki? Jak zmusić kogoś, by myślał tak jak my? By jego przekonania uległy zmianie i stały się podobne naszym, a podstawowa natura zmieniła się diametralnie. Oczywiście nie dowiecie się tego z tego tekstu, gdyż nie będzie to pismo naukowe, ani felieton do poczytnego czasopisma, czy praca doktorancka jakieś wielkiej uczelni, jest to krótki tekst opisujący jedną z fikcyjnych historii z uniwersum StarCrafta 2. A szkoda Pinki, bo wtedy świat byłby nasz. Tak więc zapraszam na kolejną Biblioteczkę Gracza #46, w której przedstawię następne opowiadanie StarCraft 2 pt. Edukacja szeregowego Shane`a.

Alex Irvine autor wydanej w naszym kraju książki The Division Skoro Świt, w przeszłości napisał również dwa opowiadania na potrzeby gry StarCraft 2. Jednym z nich jest Film na zlecenie i jest to najdziwniejsza historia, którą przeczytałem od bardzo dawna. Po prostu jest zupełnie inna niż te wszystkie krwawe, krótkie opowiadania, jakie przedstawiłem Wam do tej pory. Tak więc zapraszam na Biblioteczkę Gracza #44, ponieważ razem z bohaterami opowieści mamy do nakręcenia film o bojowych mechach Terran.

Planeta Tarsonis to dawna kolonia Dominium. Została zniszczona podczas pierwszej fali Zergów. Teraz cała planeta została opuszczona przez ludzi, którym udało się przeżyć i pozostawiona nieświadomej masie zergów, błąkające się nad lub pod powierzchnią. Tarsonis jednak nie został zapomniany przez władze Dominium. Jest polem walki dla nowych rekrutów. To tutaj nabierają doświadczenia przyszli żołnierze, poznając uzbrojenie Dominium oraz ucząc się swoich nowych funkcji. Lecz to ma się zmienić za sprawą jednego Nadrządcy. Zapraszam na Biblioteczkę Gracza #43, gdzie opowiem o kolejnym opowiadaniu ze świata StarCrafta pt: To tylko Nadrządca.

Wczoraj zakończyła się dziesiąta edycja turnieju Interl Extreme Masters, którego finały rozgrywały się ponownie w katowickim Spodku. Obecni na arenie widzowie oraz internauci przed monitorami mogli m.in. śledzić rozgrywki e-sportowe w Counter-Strike: Global Offensive, StarCraft II oraz League of Legends.

Dawno, dawno temu w odległym Koszalinie 14-letni ja otrzymał w prezencie grę StarCraft. Wówczas zajmowały mnie głównie FPSy i Need for Speed, więc strategia czasu rzeczywistego była dla mnie czymś naprawdę nowym. Ale po zapoznaniu się z grą Blizzarda w 1998 roku szybko zacząłem odkrywać gatunek RTS, zakochałem się w Brood War, a potem z utęsknieniem czekałem na kontynuację. StarCraft II: Wings of Liberty zrobił to, czego chciałem. Odświeżył, odnowił, pokazał klasę, zachwycił. Heart of the Storm kontynuował misję w dosyć bezpieczny sposób, ale jako dodatek również udał się wyśmienicie. Aż w końcu przyszedł czas na Legacy of the Void. Ostatni odcinek trylogii, zakończenie sagi, łabędzi śpiew Protosów. I jak?

Na pokładzie statku-bazy spędzimy sporo czasu, słuchając pełnych patosu dialogów

[uwaga - recenzja dotyczy tylko i wyłącznie trybu single-player]

Blizzard znów zaczyna rozsiewać swoją reklamową magię. Wszystko przez premierę ostatniego dodatku do Starcraft 2: Legacy of the Void. Przy okazji firma postanowiła posprzątać i odnowić trochę całą grę, wypuszczając nowego patcha, o numerze 3.0. Teraz każdy  posiadacz wcześniejszych dwóch gier (Starcraft 2 oraz dodatku Hearts of Swarm), może za darmo zagrać w prolog Legend of Void. Postanowiłem nie być gorszy i pobrałem aktualizację. Przykro mi to przyznać publicznie, ale znów jak ten głupi cap, połknąłem haczyk. Zapraszam na „Mam to gdzieś? Czy na pewno?”, gdzie opowiem o moim spóźnionym spotkaniu z prologiem do Starcraft 2: Legacy of the Void.

Rynek elektronicznej rozrywki ulega nieustannym, a przy tym często radykalnym i bezlitosnym zmianom. Nie dalej niż kilkanaście lat temu strategie czasu rzeczywistego (ang. Real Time Strategy, RTS) okupowały największą przestrzeń na sklepowych półkach z grami. Tytuły takie jak WarCraft, Age of Empires czy Command & Conquer utwierdziły uniwersalny kanon, powielany przez setki pomniejszych kontynuatorów.

Los bywa jednak okrutny: dzisiaj po chwale dawnych tytanów nie ma już prawie żadnego śladu. W ciągu ostatnich kilku lat ukazało się zaledwie parę gier z gatunku RTS, z czego większość – jak StarCraft II czy Company of Heroes 2 – stanowiły zaledwie kontynuacje dawnych hitów. Co gorsza, współczesne strategie tylko w niewielkim stopniu nawiązują do tradycji, coraz popularniejsze stają się zaś różnorakie mutacje, stawiające bardziej na zręczność gracza niż sprytną taktykę. Gatunek, który niegdyś był bardzo popularny, obecnie stał się ekskluzywnym polem zmagań dla e-sportowców oraz wąskiej grupy domorosłych taktyków.

Co było przyczyną tego spektakularnego upadku? Czy z lekcji udzielonej przez historię możemy wysnuć jakieś generalne wnioski?

World Championship Series, czyli „ostateczne” mistrzostwa w StarCrafta II, organizowane odgórnie przez producenta gry, firmę Blizzard Entertainment, zapowiadają się świetnie. 1,6 miliona dolarów na nagrody w całym sezonie, to kwota, która z pewnością ładnie napompuje scenę, a niedawne pozyskanie ekipy, która kiedyś tworzyła IPL zapewni pełen profesjonalizm.

Problem w tym, że wykorzystując jeden z punktów regulaminu Koreańczycy planują zdominować wszystkie rejony świata, nie tylko swój kraj.

Pamiętacie jeszcze jak w listopadzie narzekałem na to, że Riot Games animuje społeczność, a Blizzard śpi? Najwidoczniej gigant obudził się z zimowego snu i wcale nie jest taki skostniały, jak mogło by się wydawać. Nie ważne, czy to premiera pierwszego dodatku tak rozruszała producenta StarCrafta II, czy może ktoś w końcu zorientował się, że siłą samej społeczności i marką długo się w dzisiejszych czasach nie utrzyma na powierzchni świata e-sportu. Istotne jest to, że Blizzard wraca do gry.