Zupełnie nie fascynują mnie gry, gdzie się strzela do ludzi. Zabijanie potworów wszelakiej maści czy pokonanie jakiegoś zwyrodniałego przedstawiciela ludzkości od czasu do czasu jest okej, ale cała gra o własnoręcznym wybijaniu za pomocą zmyślnej broni gatunku homo sapiens zupełnie do mnie nie przemawia... chyba że mówimy o Plague Inc. Ta niepozorna gierka, dostępna za free w Google Play i iTunes, wzbudza wiele emocji, zaś w moim przypadku generuje przymus krzyczenia "umierajcie szybciej!!!".

Jakiś czas temu w tv przemknęła mi znajoma twarz. Wiedziałam, że znam te oczy, lecz cała reszta wydawała się zupełnie inna. Dopiero po jakimś czasie dotarło do mnie, że oczy niewątpliwie należą do Brandona Walsha z Beverly Hills, reszta twarzy już mniej – zarost, bruzdy świadczące o upływie czasu... Zaczęłam sobie przypominać, w których aktorach, muzykach podkochiwały się moje koleżanki z klasy i podwórka, kim fascynowali się chłopcy. Minęły lata. Czas wybrać się w nostalgiczną podróż po nastoletnich fascynacjach z lat 90-tych – od Winnie Cooper po chłopaków z Backstreet Boys. Zapraszam.

To nie jest tak, że nie lubię filmów o miłości. Lubię. Jednak komedie romantyczne... mam wrażenie, że są tylko o zakochaniu, lecz z miłością mają mało wspólnego. Oczywiście, można się pośmiać, popukać w czoło albo wzdychać z tego całego romantyzmu, ale sam powiedz – czy każdy związek musi się na jakimś etapie posypać, zazwyczaj z powodu jakiejś pierdoły, by po jakimś czasie kochankowie mogli się znów zejść? Przecież to jest schemat – nudny, nieatrakcyjny, nieprawdziwy. Pytasz, co jest prawdziwe? Miłość. Śmierć. Miłość i śmierć, jak w Źródle Aronofsky'ego. Tak, tak – tego Aronofsky'ego, którego filmy albo się kocha, albo uważa za tandetę, przeintelektualizowany, pseudofilozoficzny bełkot. Ale ja jestem z tych kochliwych...

[uwaga - mogą się trafić maluteńkie spoilery]

W 1989 roku rozpoczęto zdjęcia do filmu Przebudzenia, powstałego na bazie historii pacjentów Olivera Sacksa, którzy w latach dwudziestych XX wieku stali się ofiarami pandemii śpiączkowego zapalenia mózgu. Na tę chorobę zapadały głównie dzieci i młodzież. Jedni zdrowieli po 2 tygodniach, u innych rozwijały się bardzo silne objawy neurologiczne, na skutek których następowała śmierć. Istniała również trzecia grupa pacjentów zapadająca na przewlekłe śpiączkowe zapalenie mózgu – chorobę, która pozostawała z nimi na całe życie, dając objawy zbliżone do tych, które towarzyszą chorobie Parkinsona. Oliver Sacks mógł tylko podejrzewać, że zagranie osoby z chorobą neurologiczną stanowi nie lada wyzwanie. Lekarz zadawał sobie pytania - „Czy aktor z normalnie funkcjonującym układem nerwowymi fizjologią może stać się kimś z głęboko upośledzonym układem nerwowym i zachowaniem? Czy możemy zdobyć doświadczenie – psychologiczne, czy nawet fizjologiczne – które by to nam umożliwiało?”. I wówczas pojawił się Robert De Niro, odtwórca roli Leonarda.

Pamiętam swoje pierwsze klocki Lego. Znalazłam je pod choinką w wielkim czerwonym plastikowym pudełku z pokrywką przypominającą klocek. Miałam wówczas trzy lata. Pamiętam, jaki hałas robiły klocki przy wysypywaniu, pamiętam ból towarzyszący nadepnieciu któregoś z elementów. Wiaderko później przejęła moja siostra, a następnie klocki powędrowały w świat do innych dzieci. Przypominam sobie, że głównie budowałam domki, piramidy i samochody. Pewnie przy obecności kuzyna zdarzyło mi się popełnić jakąś klockową broń. Sentyment do Lego pozostał. Dziś już nie buduję, lecz od jakiegoś czasu zachwycam się pomysłowością, jaka towarzyszy twórcom reklam Lego.

Zwierzęta są super i zawartość Internetu na każdym kroku to potwierdza. Śmieszne koty, zblazowane lemury i nie gorsze koale, rozkoszne pandy to chyba najpopularniejsze zwierzęta w sieci. Rozczula również przyjaźń międzygatunkowa – niedźwiedź kumplujący się z lwicą i tygrysem, wiewiórka w czułych objęciach kota itp. O tym, jak fantastycznie jest obserwować zwierzęta wiedzieli już państwo Gucwińscy, którzy na przestrzeni trzydziestu lat prowadzili program przyrodniczy Z kamerą wśród zwierząt. Trend ten wraca do łask dzięki licznym stronom pozwalającym obserwować zwierzaki 24 godziny na dobę – nieraz w ich naturalnym środowisku. Zapraszam na przegląd tych najciekawszych, od żubrów począwszy, oczywiście!