Był rok 2006. Młody Buja znajdował się wtedy na etapie życia między gimnazjum a liceum. Jako towarzyski człowiek zaczął integrować się ze swoją nową, licealną klasą jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego. To sprowadza nas do miejsca akcji mojego hitu. Byłem wtedy w jednej z wrocławskich galerii handlowych ze swoim przyjacielem Radkiem i nowym kolegą Andrzejem. Wydaje mi się, ze zmierzaliśmy do marketu spożywczego licząc na to, że uda nam się kupić kilka piw. I wtedy spotkaliśmy trzy dziewczyny, które załapały się na siedemnastosekundowe wideo by niecały rok później trafić na YouTube zdobywając tyle wyświetleń, że każdemu vlogerowi robi się mokro na samą myśl o takiej liczbie.

Oczywiście, że tak – chórem powiedzą prawie wszyscy jego użytkownicy, nie zważając na różnego rodzaju przejawy chamstwa, niekulturalnego zachowania i debilizmu, który jest obecny praktycznie na każdym kroku w sieci. To nie jest do końca szczera odpowiedź, bowiem istnieje mały odsetek twierdzących, że Internet nie nadaje się do prowadzenia kulturalnych konwersacji na poziomie i po części mają racje. Ogólnie rzecz biorąc pytanie zadane w tytule jest mocno złożone i jako, że nawet w Internecie świat nie jest cały czarny ani cały biały to odpowiedź na nie jest dość ciężka. A żeby zabić spójność tego tekstu już na początku napisze jakieś zdanie, że poniżej wstawiam obrazek, który troszkę mnie zmotywował do napisania tego wpisu.

Wydawać by się mogło, że dzisiejsze cza­sy dla kultury kryzys, a przy­najmniej dla obcowania z nią na żywo. Rozwój Internetu i nowinki techniczne pozwoli­ły wielu osobom na ograniczenie kontaktu z oto­czeniem do niezbędnego minimum. Po co mie­libyśmy iść do biblioteki, kina czy teatru, skoro możemy zrobić wszystko w domowym zaciszu? Książki, a właściwie ebooki, można ściągnąć na tablet, filmy obejrzeć na jednej z licznych dar­mowych witryn internetowych, a muzyki wysłu­chać za pośrednictwem YouTube czy Spotify. Na szczęście dla nas i dla przyszłych pokoleń, kultu­ra łatwo się nie poddaje i dzielnie walczy z nara­stającym zanikiem kontaktów międzyludzkich. Jej najlepszym orężem są zdecydowanie wszel­kiego rodzaju koncerty.

Co najbardziej denerwuje Was we współczesnej telewizji? Ustalone godziny emisji, które mogą pokrywać się z zajęciami na uczelni? To, że w pakiecie z 15 minutami programu dostajemy 5 minut reklam? „Miecugowowa tabloidyzacja” dokonywana przez widzów na twórcach i vice versa? A co byście powiedzieli na platformę, na której w pełni legalnie możecie oglądać uiszczając niewielką opłatę inteligentnie i z rozmachem zrealizowane seriale, i to na dodatek kiedy chcecie? Netflix swoim pierwszym autorskim serialem staje na wysokości zadania i ma szansę na zrewolucjonizowanie rynku medialnego!

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, gry kupowało się w tradycyjnych sklepach... No dobra, może przesadzam. Gry nadal kupujemy w sieciach największych sklepów, takich jak Empik, Media Markt, Saturn i innych, a także całej masie rozsianych po całej Polsce hipermarketów (znacznie mniej popularne są mniejsze sklepiki z grami). Jednak w ostatnich latach coraz to bardziej popularna staje się sprzedaż internetowa i nie dotyczy to samych gier, ale także innych produktów właściwie każdej kategorii - zresztą co ja tu dużo będę się rozwodził na ten temat, wszyscy doskonale wiemy w jakim kierunku rozwija się rynek. Sklepy internetowe kuszą graczy bonusami pre-orderowymi, gadżetami, promocjami... Które z popularnych sklepów uważam za najprzyjaźniejsze graczowi? Które wychodzą naprzeciw jego oczekiwaniom i bez przerwy się rozwijają? Zapraszam do mojego osobistego rankingu.

Postęp towarzyszy człowiekowi od zarania dziejów. Bez wątpienia globalna sieć, jaką jest Internet zrewolucjonizowała wiele dziedzin, od wymiany informacji, poprzez naukę, na rozrywce kończąc. Sieć daje nam coraz więcej możliwości, a to wszystko za sprawą integracji coraz większej ilości rzeczy. Nikogo już nie dziwi telewizor z dostępem do internetu, a smartfon bez podłączenia do Sieci jest jak ryba bez wody – działa, i owszem, ale możliwości kurczą się do kilku procent. Odkąd internet stał się popularny na szeroką skalę, niektórzy uważają, że nadmierne korzystanie z niego „ogłupia ludzi”. Podobnie jest z GPS-em i innymi technologiami. Zatem, czy postęp idzie w dobrym kierunku? I czy cyfryzacja wszystkiego wokół nas nie zaszkodzi nam samym?

Mapa Internetu

Dla odmiany chciałbym poruszyć temat nieco kontrowersyjny, z drugiej strony jednak dotyczący wszystkich z nas – internautów. Chciałbym tym samym oznajmić, że subiektywizm, odmienność zdania w Sieci (o ile mieści się ona w granicach rozsądku) nie powinny spotykać się z oburzeniem czy wręcz podsuwaniem przez innych „prawidłowego” toku myślenia. Sam spotkałem się z tym niestety nie jeden raz, wyrażając własne zdanie (i jednocześnie oznajmiając, że szanuję zdanie innych, więc proszę o to samo). Co z tego wynika?

Doskonale pamiętam te czasy, kiedy jeszcze w ’98 roku dostałem swoje pierwsze komputerowe pismo. Było to CD-Action, dziś jedyny w zasadzie na rodzimym rynku, ostały z wielkiej batalii, magazyn dla graczy „prawdziwie” multiplatformowych (z pecetowcami na czele). Z jednej strony to przykra wiadomość, z drugiej oznaka nowej epoki: epoki Internetu i dążenia do cyfryzacji rozrywki i informacji.

Trochę z przekąsem, trochę z przerażeniem obserwuję od jakiegoś czasu postęp technologii i gadżetów na stałe powiązanych z Internetem... To ile różnych interfejsów, zasad działania i kont naraz potrafimy obsłużyć, przechodzi marzenia niemieckich filozofów.

Codziennie wrastamy w nowy, szybki świat – każdy swoim tempem (na szczęście czasy są na tyle łaskawe, że bycie technicznym ignorantem wciąż jest możliwe i nie musi przeszkadzać), i nabywamy nawyki, których kilka lat temu nigdy byśmy się po sobie nie spodziewali.

Sam szukałem wczoraj zdjęć Tokio, były mi potrzebne tylko na chwilkę, potrzebowałem jedno malutkie ujęcie... Oczywiście skierowałem się do wyszukiwarki grafiki google, która odesłała mnie do flickra (ech, jeszcze nigdy nie miałem flickra...), gdzie znalazłem całą porcję zdjęć – w tym jedno robione z czyjegoś mieszkania w czasie wybuchu rafinerii w porcie. To niesamowite, że komuś udało się tak to ująć. Taki widok szybko skłonił mnie do kolejnych poszukiwań, sprawdziłem czy aby czasem tokyo by night nie żyje, co się dzieje na wsi i czy nie muszę czegoś obejrzeć. Nie minęło kilka minut, a już czytałem d-addicts i pod wieczór oglądałem najświeższą ekranizację Great Teacher Onizuka.

Jako, że nieraz nie mam jakichkolwiek chęci na siedzenie przed komputerem, to moje nogi zaciągają mnie pod inny sprzęt elektroniczny, który dziś potrafi zrobić wielu starszym ludziom warzywa z mózgów – telewizor. Przy owym monstrum nie potrafię wysiedzieć jakieś pół godziny, choć na ilość dostępnych kanałów nie narzekam. Czy w obecnych czasach Internet zastępuje telewizję?