Niespodzianki są najciekawszą częścią gier wideo. Kiedy pierwszy raz odpalałem Metal Gear Solid 2 nie miałem pojęcia, że przez 90% rozgrywki będę sterował kimś innym niż Solid Snake. Nigdy nie spodziewałem się, że dziwaczna gierka wydana na Gamecube w ramach inicjatywy Capcom stanie się jednym z moich ulubionych tytułów. Oczywiście trafiają się też trochę mniej sympatyczne niespodzianki. Fallen Legion należy do tej drugiej kategorii.

Mam dla Was zadanie – musicie odgadnąć na podstawie mojego opisu, o jakiej grze będę mówił. Akcja owej produkcji toczy się w otoczeniu militarnej bazy, położonej na obsypanym śniegiem odludziu. Bohaterem jest mężczyzna biegły w obsłudze broni palnej, który napotyka na swej drodze charakterną, dobrze walczącą dziewczynę. Razem postanawiają przekraść się do środka wojskowego kompleksu, celem zniszczenia broni masowej zagłady. Po drodze nasz bohater będzie musiał się zmierzyć się z genetycznie modyfikowanymi żołnierzami, dwunożnymi mechami, a także z niewygodną prawdą o własnym pochodzeniu. Słucham, co to za gra? Jeśli odpowiedzieliście Metal Gear Solid, to ze smutkiem muszę Was poinformować, że oblaliście test. Powyższy opis dotyczy bowiem najnowszego dodatku do Final Fantasy XV, zatytułowanego Episode Prompto.

Nie jestem zwolennikiem ułatwiania gier. Śmieszą mnie te rozpaczliwe komentarze w sieci w stosunku do poziomu trudności remasterowanego Crasha i nieraz z niedowierzaniem wysłuchuje opowieści znajomych, którzy dopiero na hardzie znajdują jakiekolwiek wyzwanie w nowych tytułach. Z biegiem lat dostrzegłem jednak, jak ważne są niektóre współczesne rozwiązania, mające na cele zwiększenie dynamiki zabawy, ale też nieco ułatwienie życia graczowi.

Uwaga, w dalszej części tekstu będę lekko spojlerował GTA IV.

Niedawno firma EA podzieliła się reliktem z przeszłości - czymś w rodzaju wersji demonstracyjnej Mass Effect: Andromeda. Dobry ruch, choć nieco spóźniony. Wielu z Was grę albo już przeszło, albo wyrobiło sobie zdanie na tyle silne, że nie mają ochoty dema sprawdzać. Tak się złożyło, że zakupiona na premierę gra została przeze mnie ukończona zaledwie kilka dni temu, zatem chętnie się podzielę opinią wyważoną i niemal na czasie.

Mass Effect: Andromeda to duża gra. Największy objętościowo odcinek serii, który zapewnił mi sporo zabawy na ponad 50 godzin (dla porównania, każdą część trylogii ukończyłem* w czasie poniżej 40 godzin) i w przeważającej większości był to czas bardzo dobrze spędzony. Ale skoro MEA jest długa, to moja recenzja będzie na przekór - krótka i konkretna.

Już dziś ruszają beta testy Destiny 2 dla posiadaczy zamówień przedpremierowych. Ich raczej nie trzeba zachęcać do tego wyjątkowego FPSa, gdyż pomimo średnich recenzji, pierwsza część doczekała się licznego grona wiernych fanów, a nawet własnego konwentu Guardian Con. W piątek do walki o Ziemię z kosmiczną rasą Cabal dołączy reszta chętnych na konsolach Xbox One i PS4, lecz udostępniona zawartość tak naprawdę nie pozwoli przekonać się, co jest esencją gry. Ukończenie kampanii i misji fabularnych jest bowiem zaledwie wstępem do długiej przygody z Destiny 2, która zapewne ponownie potrwa dobre kilka lat!

Od premiery minął ledwie tydzień, ale w zupełności wystarczył, żeby dostarczyć internetowi mnóstwo rzeczy powiązanych właśnie z tą grą mobilną - Pokémon GO. I to nie byle jakich. Oczywiście mógłbym napisać o rzeczach istotnych, związanych z tą grą bezpośrednio, ale przecież tyle się dzieje, że nie wypada nie napisać o czymś innym.

Kochani moi, pragnę podzielić się radosną nowiną: oto jedna z niewielu produkcji, które bez wahania mogę zaliczyć do najlepszych, jakie w życiu miałem okazję ograć. Naprawdę. I nie jest to wniosek pochopny, wysnuty w połowie rozgrywki, uformowany na podstawie oszałamiająco stylowej oprawy i podlany wciąż gorącym entuzjazmem, jeszcze zanim smak gry zdąży spowszednieć. W żadnym wypadku! Piątą Personę katowałem ponad sto godzin, zajrzałem pod większość kamieni i twierdzenia o wybitności tej gry będę bronił niczym lew. A co mam na poparcie tych słów? Jeden argument: występuje tu niesamowita synergia. Synergia jest zjawiskiem, w którym kilka elementów razem tworzy coś znacznie więcej, niż teoretycznie wynikałoby to z ich sumy. Jeśli brzmi to dla Was abstrakcyjnie, to w tytule tekstu przemyciłem całkiem przystępną wizualizację.

Cyfra siedem, jak twierdzi wikipedia, jest traktowana w wielu mitologiach i religiach świata jako symbol całości i dopełnienia. Dla wielu z nas to także symbol szczęścia. I patrząc na historię wirtualnej rozrywki, wypada tylko się z tym zgodzić. Obecność siódemki w roku od co czterech dekad przekłada się na wywołujący szał radości zestaw premier, które nie tylko idealnie spełniają oczekiwania szerokiej grupy odbiorców, ale często przynoszą też rewolucję w mechanikach i całych gatunkach.

W przeciągu kilku tygodni miałem okazję zagrać w nie jedną, nie dwie, lecz trzy gry z walkiriami w tytule. Valkyria Revolution i Dark Rose Valkyrie nie powaliły mnie na kolana. Mogę nawet śmiało powiedzieć, że obie gry okazały się denerwującymi średniakami. Stosuję jednak zasadę do trzech razy sztuka i daję szansę kolejnej walkirii. Czy okaże się kolejną Valkyrie Drive Bhikkhuni wpadką?

Battle Royale jest jednym z pierwszych japońskich filmów, które potrafiłem na serio docenić. Wcześniej widziałem jakieś inne produkcje, czytałem mangi i oglądałem anime. Jednak jako 14. latek nie miałem prawdziwego gustu. Oglądałem co popadnie i w ocenie dzieł kultury bardzo często sugerowałem się cudzym zdaniem. Nie miałem wyrobionego gustu i nie potrafiłem dokładnie wyrazić swojego zdania. Widać to w tekstach jakie pisałem w tamtym okresie. Jednak Battle Royale zaskoczyło mi w głowie i potrafiłem w sensowy sposób przedstawić swoją opinię na temat filmu o mordujących się nastolatkach. Wspominam o tym głównie ze względu, że mniej więcej w tamtym momencie swojego życia odkryłem że na serio lubię dziwaczne filmidła i zakręcone historie. Z tego właśnie powodu Danganronpa znajduje się w moim kręgu zainteresowań. Dwie części cyklu miałem okazję sprawdzić jakiś czas temu. Teraz przyszła pora na spin-off, który porzuca gatunek visual novel na rzecz strzelanki. Czy taka zmiana przypadnie mi do gustu?