Jeszcze jakiś czas temu otwarcie piałem, że kolejna odsłona „Assassin’s Creed” mnie najzwyczajniej w świecie ominie, bo nic specjalnego w serii nie zmieniało się już od lat. Jednak za sprawą kolegi i jego zdolności perswazji, dodałem to do koszyka i cierpliwie czekałem na premierę.

Kiedy to nadeszło, jakoś tak nie czułem niczego, żadnej ekscytacji, ale mimo to czekałem na załadowanie gry na dysku konsoli.

Nie zawsze byłem fanem Spider-Mana, jednak gra, którą zrobiła ekipa z Insomniac Games, wciągnęła mnie bez reszty i stała się jedna z moich ulubionych pozycji na konsoli PlayStation 4. Kiedy dowiedziałem się, że ma pojawić się również Spider-Man: Mile Morales.

Wii zazwyczaj pamiętane jest jako system dla dzieci i emerytów. Konsola Nintendo była gigantycznym hitem i sprzedała się w olbrzymim nakładzie. Jednak wiele osób pamięta ten sprzęt jako maszynkę do lipnych gierek opierających się na machaniu wiilotem. Gracze często zapominają, że Wii było systemem, który dostarczył nam masę wyśmienitych gier, w tym sporo świetnych gier przeznaczonych dla starszych graczy. Najlepszym tego przykładem jest seria No More Heroes, czyli satyra na temat gier wideo podana w krwawym sosie mistrza Sudy 51. Teraz w oczekiwaniu na No More Heroes III posiadacze Switcha mogą zagrać w pierwszą i drugą część sagi o najbardziej powalonym mordercy na świecie. Tylko czy No More Heroes dalej godne jest naszej uwagi?

Jednym z wielu elementów, które ukształtowały moje dzieciństwo, było kino kopane. Wychowałem się na filmach o obijaniu twarzy. Pewnie kasety VHS z klasykami z Hongkongu miały wpływ na moje zainteresowanie Azją i kulturą tamtejszych krajów. Z tego powodu darzę sympatią wszelkiej maści chodzone bijatyki. Spędzałem z nimi masę czasu w salonach arcade i do dzisiaj lubię pograć zarówno w starsze, jak i nowsze gry tego typu. Najnowszy tytuł, w jaki przyszło mi zagrać w pewien sposób łączy w sobie oba młodzieńcze zamiłowania. Czy Cobra Kai: The Karate Kid Saga Continues to dobra lekcja sztuki walki, czy może kopniak w twarz?

Pisałem o tym pewnie z tysiąc razy, ale gry niezależne mają się naprawdę dobrze. Praktycznie co miesiąc pojawia się indyk godny naszej uwagi. Z mojej perspektywy ta tendencja jest najbardziej ewidentna przy horrorach. Od dłuższego czasu bawię się lepiej przy straszakach z itch.io niż produkcjach AAA. Moja sympatia do niezależnych straszaków jest powodem, dla którego postanowiłem sprawdzić Clea.

Frictional Games to studio, które śledzę od ich pierwszego projektu, na który natrafiłem przez przypadek w internecie. Wraz z biegiem lat ekipa z potencjałem przerodziła się we współczesnych mistrzów cyfrowej grozy. Penumbra, Amnesia i Soma to czołówka horrorów. Dlatego zapowiedź Amnesia: Rebirth z automatu poprawiła mi humor. Tylko czy ten tytuł sięgnie wysokiej poprzeczki ustanowionej przez poprzednie projekty studia?

Horrory zostały praktycznie kompletnie porzucone przez dużych wydawców. Na ten moment tylko Capcom atakuje nas swoim cyklem o potwornym wirusie. Natura nie znosi próżni, więc scena indie zajmującą się straszakami wyrosła i ciągle oferuje nam różnego rodzaju projekty. Jednym z ciekawszych i ambitniejszych straszaków z małym budżetem było Remothered. Teraz na rynek trafia kontynuacja o podtytule Broken Porcelain. Czy możemy liczyć na kolejną solidną, dawkę grozy?

Mam wrażenie, że ze względu na swój raczej nietypowy gust jeśli chodzi o filmy czy gry, jestem bardziej otwarty na różne dziwne pozycje. Czasem trafi się perełka, która będę wychwalał pod niebiosa. Innym razem wpadnie jakaś straszna pozycja, która odbiera mi chęć do grania na tydzień. Najczęściej trafiają się  jednak przeciętniaki. Ciekawe do której kategorii należy  Undead Darlings ~no cure for love~?

OneeChanbara to jedna z tych serii gier, które istnieją wbrew wszystkiemu. Cykl zapoczątkowany jako jedna z odsłon niekończącej się serii budżetówek jakimś cudem dorobił się praktycznie tylu odsłon i filmów ile SIlent Hill. W zeszłym roku seria o dziewczynach w bikini zabijających zombie świętowała swoje 15 lat na rynku. Z tej okazji powstał remake pierwszej i drugiej części wydanych pierwotnie na PlayStation 2. Teraz ta produkcja trafia do nas jako OneeChanbara Origin. Czy warto zainteresować się tytułem, gdzie dziewczyna w bikini i kapeluszu kowboja zabija zombiaki i inne potwory?

Sucker Punch to studio, które jest z Sony od dość dawna. Graczom dali się poznać jako ojcowie szopa Sly’a i jego złodziejskiej załogi oraz przy okazji superbohaterskiej serii pod tytułem Infamous. Raptem kilka miesięcy temu uraczyli posiadaczy konsol PS4 swym najnowszym dziełem zatytułowanym Ghost of Tsushima.

Jeszcze kilka dni temu nie wiedziałem o ich ostatnim projekcie zbyt wiele, ale dodanie do niego darmowego trybu dla wielu graczy ostatecznie przekonały mnie do tego, żeby spróbować swoich sił jako nieustraszony Jin Sakai, który rzuca wyzwanie mongolskim najeźdźcom okupującym tytułową Cuszimę.