Tuż przed świętami dojeżdżam do mety z moimi krótkimi muzycznymi poleceniami. Ostatnie dwa akapity poświęcę grupie Pure Reason Revolution, która tydzień temu wydała swój nowy album. PRR to najbardziej doświadczona ekipa prezentowana w tym cyklu - zaczęli grać w 2003 roku, a swój debiut pokazali światu w kwietniu 2006 roku. Zespół gra rocka progresywnego z różnymi naleciałościami, a wyróżnikiem jest obecność dwóch głosów - damskiego i męskiego. Między innymi z tego powodu PRR jest zespołem dla fanów Anathemy i Porcupine Tree.

Ktoś na forum GOL słusznie zauważył, że zespoły pochodzące z Oceanii i grające ciężką muzykę mają problem z uchodzeniem za twardzieli, bo pół życia chodzą w klapkach po plaży. Ale to nie przeszkadza scenie metalcore'owej (i jej okolicom) być bardzo prężnie reprezentowanej przez grupy z Australii. Czwarta "szybka polecajka" muzyczna to zespół Thornhill - rzecz dla fanów Architects.

Trzeci zespół, który poznacie w ramach moich krótkich wpisów o fajnym, gitarowym graniu, to ekipa pochodząca z Europy. VOLA jest duńską grupą założoną w Kopenhadze 14 lat temu. Panowie mają na koncie dwie EPki i dwa pełnoprawne albumy. Wśród swoich inspiracji wymieniają: Opeth, Porcupine Tree, Ulver, Meshuggah, a nawet Massive Attack. Ja pozwolę sobie to uprościć i napisać, że VOLA jest dla fanów rodzimego Riverside.

Drugi wpis z serii "polecam Wam fajne rockowe numery bez zbędnego wchodzenia w szczegóły" koncentruje się na zespole będącym pięknym świadectwem przyjaźni. Panów jest dwóch i razem nazywają się Cleopatrick. Uprawiany przez nich gatunek muzyki to klasyczny młody rock, bez udziwnień. To granie dla fanów tego, co bez opamiętania puszcza np. Antyradio albo Eska Rock, tylko lepsze.

Po serii wpisów filmowych zapraszam na serię wpisów muzycznych. Siedzenie w domu sprzyja poszukiwaniu nowych dźwięków i temu będzie służyć ten nowy mini-cykl. Tym razem wpisy będą zdecydowanie krótsze i częstsze, a ich zadaniem będzie szybka prezentacja jednego, może dwóch, utworów danego wykonawcy. Takiego, żebyście się zainteresowali. Takiego z gatunku rock, metal, alternatywa. Bez recenzji i wchodzenia w detale. Samo mięsko.

Na start idzie zespół Dead Poets Society. Klasyczne garażowe łojenie dla fanów Royal Blood.

Wystarczyło kilkanaście dni, by świat oszalał na punkcie Pokemon GO, i to nawet pomimo faktu, że gra jest obecnie oficjalnie dostępna w zaledwie kilku regionach (powód: olbrzymia popularność i zbyt mała liczba serwerów, mogących zapewnić komfortową zabawę). Gra wśród posiadaczy urządzeń z Androidem ma już prawdopodobnie więcej aktywnych użytkowników niż Twitter, a wartość akcji Nintendo wystrzeliła w kosmos. Powrót mody na Pokemony widać również na muzycznej platformie Spotify, gdzie utwory kojarzone z tą marką należą obecnie do najczęściej odtwarzanych.

Od kilku lat strumieniowe przesyłanie muzyki zamiast pokątnego jej szukania po ciemnych zakątkach Internetu jest nad Wisłą zupełnie naturalne. Nikt nie musi już zazdrośnie patrzeć w kierunku kolegów z zagranicy, którzy jakiś czas temu mieli do dyspozycji o wiele więcej opcji, niż Polacy. Zważywszy na popularność tego typu usług, ale też sporą liczbę dostawców muzyki wprost do ucha słuchacza, postanowiłem spreparować proste i czytelne porównanie czterech najpopularniejszych usług streamowania muzyki.

Sam od początku używam Spotify, które z hukiem weszlo na rodzimy rynek nieco ponad 3 lata temu. Ale skoro do dyspozycji jest także coraz śmielej poczynający sobie Tidal (jeszcze niedawno znany jako WiMP), doświadczony Deezer czy wyposażony w charakterystyczne owocowe logo (i takąż renomę) Apple Music, to może warto rozważyć wszystkie za i przeciw? A to przecież tylko część tego, co jest dostępne: w tekście nie będzie mowy ani o Google Music, ani microsoftowym Groove, które z pewnością mają swoich sympatyków także u nas. Zapraszam do lektury porównania.

Dzięki popularności serwisów takich jak Spotify i Deezer, legalne słuchanie muzyki nigdy nie było tak łatwe i wygodne jak teraz. Olbrzymie bazy utworów wciąż są powiększane na obu platformach, więc coś dla siebie znajdą miłośnicy niemalże wszystkich gatunków muzycznych. W przepastnych bibliotekach muzycznych znalazło się także coś dla graczy – nie brakuje tam bowiem licznych soundtracków z kultowych gier wideo. W niniejszym tekście znajdziecie najlepsze z nich.

Wczoraj, zanim poszedłem spać, z jakiegoś powodu wszedłem na Gameplay’a, żeby sprawdzić czy nie ma tam nowych tekstów. Otóż był – i to taki, który tematem mnie zainteresował. Temat artykułu? Niekwestionowane zalety Spotify. Piras, bo to on jest autorem, przedstawia w nim plus Spotify i patrzy na niego bardzo przychylnym okiem. Zabawna sprawa, bo dla mnie Spotify to coś, co wyrządziło być może największe szkody dla przemysłu muzycznego (oraz kulturze słuchania muzyki) w całej historii. Jako, że z muzyką i dźwiękiem związałem się nie tylko hobbystycznie, ale i zawodowo uznałem, że muszę napisać ten artykuł, odpowiedź na tekst Pirasa, by przedstawić inną, znacznie gorszą stronę tego tworu zwanego Spotify. Ale nie zapominajmy, że Gameplay jest częścią GOL-a, a więc portalu dla graczy. Dlatego też będę starał się czynić różne analogie między muzyką a grami – tak, żeby każdy gracz tutaj (a jest ich znakomita większość) wiedział, co czuję, gdy ktoś mówi, że Spotify jest genialny itd.

Czy istnieją ludzie nie lubiący słuchać muzyki? Wydaje mi się, że nie. Różnorodność stylów, dźwięków, rytmów sprawia, że każdy - nawet najbardziej wybredny jest w stanie zaspokoić swoje wewnętrzne pragnienia rytmiczne. Ja z kolei zawsze stroniłem od Winampa, Aimpa, wszelkich playerów, radia stacjonarnego, czy internetowego. Nie lubiłem muzyki? Przeciwnie.