Dawno, dawno temu w odległej krainie na konsole i komputery wychodziła cała masa gier platformowych z bohaterami starającymi się zostać maskotkami na miarę Mario, Sonica czy Crasha. Większość z nich przepadła i nie miała nawet startu do gigantów. Było jednak sporo fajnych produkcji, które świetnie sprawdzały się po ograniu najnowszych przygód hydraulika czy niebieskiego jeża. Teraz raczej trudniej o tego typu produkcje. No chyba że poszuka się w segmencie mniejszych produkcji i gier niezależnych. Tam możemy znaleźć takie tytuły jak River Tails: Stronger Together.

Metroidvania to jeden z moich ulubionych podgatunków gier. Zakochałem się w rozgrywce tego typu lata temu i do dzisiaj lubię przygody z masą sekretów i rozgrywką polegająca na wykorzystywaniu zdolności, by odblokowywać kolejne sekcje lokacji i poszukiwać ukrytych ścieżek. Niedawno wróciłem do starszych odsłon cyklu Castlevania. Ponowne przechodzenie gier to jednak nie to samo. Dlatego zdecydowałem się sprawdzić Frontier Hunter: Erza’s Wheel of Fortune. Czy był to dobry wybór?

Nekromancja wydaje się całkiem ciekawa. Można za pomocą jakiejś magi animować zwłoki i wykorzystać je jako swojego niewolnika czy tam służbę. Pewnie trzeba być złym i bezcześcić umarłych, ale jest to na pewno wygodniejsze rozwiązanie niż robić wszystko samemu. Czy z tego powodu warto sprawdzić The Unliving i zasmakować żywota nekromanty?

Diuna to marka, którą darzę olbrzymim szacunkiem. Wspaniały oryginalny cykl książek, który zaskoczył mnie, tym jak dekonstruuje typowe historie o bohaterach, do dzisiaj znajduje się pośród moich ulubionych gier. Dune 2 na PC to nie tylko jedna z pierwszych gier, w jakie miałem okazję zagrać na kompie, ale także tytuł odpowiadający za moje zainteresowanie RTS. Do tego jeszcze dziwaczny film Davida Lyncha i rzeczywiście wychodzi z tego bardzo zacna marka. Czy Dune: Spice Wars dorzuci jeszcze jedną pozycję do listy fajnych tytułów ze świata Arrakis?

Cthulhu pojawia się w tylu grach, że niedługo pewnie podzieli los zombie i też będzie uznawany jako wyświechtany pomysł na potwora. W końcu ile razy można mierzyć się z potężną istotą z kosmosu? Madshot to kolejne produkcja, gdzie mamy dokopać temu stworowi.

Nie spodziewam się, żeby dla kogokolwiek, kto miał okazje wdać się ze mną w jakąkolwiek dłuższą interakcję, zaskoczeniem było to, że grałem kiedyś w papierowe RPG. Spędziłem trochę czasu na sesjach w Dungeons and Dragons, Wampir Maskarada i kilku przygodach tworzonych na kolanie wraz z kumplami. Nie mam już czasu, siły ani znajomych do takich rozrywek, ale dobrze wspominam czas spędzony na gadaniu o lochach, potworach i rzucanie dziwacznymi kośćmi. Dlatego zainteresował mnie tytuł mający emulować tamto doświadczenie. Czy Demeo: PC Edition jest namiastką fajnej sesji ze spoko mistrzem gry?

Chyba spokojnie mogę stwierdzić, że jestem fanem D3 Publisher. Od dobrych 20 lat zagrywam się w ich dziwaczne, niszowe japońskie produkcje o wielkich mrówkach i półnagich pogromczyniach zombie. Większość gier wydawanych przez D3 ma ten wyjątkowy klimat i retro posmak wspaniałości z epoki PlayStation 2. Czy grając w  Ed-0: Zombie Uprising ponownie przeniosę się do czasów beztroskiego dzieciństwa?

Prawie równo rok temu miałem okazję zagrać we wczesną wersję interesującej gry role playing prezentującej alternatywną wersję legendy o królu Arturze. Czas płynie strasznie szybko i ledwie zdążyłem się obrócić, a wspomniana gra już nadchodzi. Skorzystałem z okazji i kolejny raz zerknąłem na to jak King Arthur: Knight’s Tale ma się na kilka tygodni przed premierą.

Król Artur  to jedna z tych postaci, które stanowią nieodłączny element światowej popkultury. Legendy arturiańskie są dobrze znane w wielu krajach, a różne filmy i seriale sprawiły, że trudno nie mieć żadnej wiedzy o Arturze i spółce. Obok standardowych wersji legendy czasem pojawiają się też interesujące wariacje. Jedną z nich jest debiutujące w Early Access King Arthur: Knight’s Tale. Czy nieumarły Artur to coś naprawdę ciekawego, czy tylko marna atrapa?

W niedzielę nawiedziło mnie uczucie wypalenia związanego z grami. Na szczęście przyszedł mi z odsieczą Czarny Wilk. Zasugerował wyjście ze strefy komfortu i zagranie w coś, zupełnie nowego, co kompletnie nie wpisuje się w profil lubianych przeze mnie gatunków.

Uznałem to za świetny pomysł, więc zajrzałem na swoją listę życzeń, a tam znalazła się gra pod tytułem DevLife.