Następny miesiąc się kończy, a ja mam dla was kolejne i krótkie podsumowanie tego, co było u mnie w konsolach. Mogę powiedzieć śmiało, że w końcu zmniejszam swoją kupkę wstydu stopniowo, ale z sukcesem.

Witajcie gracze. Chciałbym poinformować wszystkich zainteresowanych o postępach w Dragon Queście XI, Uncharted 2 i 3, bo w dalszym ciągu skupiam się na tych trzech produkcjach. Od czasu do czasu pogrywam też w dwie japońskie visual novele, czyli Umineko i The Labyrinth of Grisaia. Jeśli chcecie to dodajcie też coś od siebie w komentarzach.

Uwaga: Wpis zawiera spoilery.

Mija właśnie miesiąc od kiedy Dragon Quest XI zawitał w moich skromnych progach a tytuł wciąż bawi mnie do takiego stopnia, że nie mogę się od niego oderwać. Czasami mi się to jednak udaje a wtedy odpalam następujące gry: Muv-Luv, Hatsune Miku Project DIVA Future Tone, The Labyrinth of Grisaia oraz Uncharted 2 i 3. Wpis zawiera spoilery i zaglądasz do niego na własne ryzyko.

Dwie pierwsze odsłony Uncharted podbiły serca fanów przygodowych gier akcji na całym świecie. Tylko kwestią czasu było ukazanie się na rynku kolejnej części serii. Oszustwo Drake’a zostało wydane w listopadzie 2011 roku. Akcja gry toczy się cztery lata po wydarzeniach z drugiej części. Tym razem Nathan Drake wyrusza na Półwysep Arabski, gdzie poszukuje Ubar, czyli zaginionego miasta z islamskich wierzeń, którego przed laty starał się odnaleźć jego przodek, sir Francis Drake. Nie znamy przyczyn, dlaczego korsarz zaprzestał poszukiwań, jednak Nathan nie spocznie, dopóki nie odkryje tajemnicy Atlantydy Pustyni.

Uncharted to niewątpliwie jedna z najważniejszych serii, jakie pojawiły się na konsoli PlayStation. Od lat ma wiernych fanów i nie zapowiada się, aby miało się to w najbliższym czasie zmienić.

Co roku na Gameplayu przeprowadzaliśmy nasz lokalny plebiscyt na grę roku. Tym razem nie do końca udało się zrealizować plan, więc proponujemy podsumowanie roku 2016 w nieco prostszej formie. Nie będzie punktacji, nie będziemy wybierać jednej ogólnej gry roku, tylko garstka z nas napisze Wam, co myśli o swoich ulubionych tytułach, rozczarowaniach i "chciałem, ale nie dałem rady". No i obiecujemy, to już chyba ostatni tego typu tekst w tym okresie. Kolejne podsumowania w grudniu 2017!

O Uncharted napisano i powiedziano już tysiące słów, zrecenzowano na setki sposobów. Silenie się na kolejne analizy absolutnie mija się z celem, bo nikomu się tego nie będzie chciało czytać. Warto jednak podejść do tematu mniej konwencjonalnie. Po zamknięciu serii (jestem świeżo po „czwórce”) narysujmy nieco większy obrazek, wykraczający poza schemat i zastanówmy się, w których mniej namacalnych miejscach tkwi sukces tej najlepszej w historii gamingu serii.

Fantastyczny sprzęt, wyposażony niemalże we wszystko czego potrzebuje przenośna konsolka, po kilku latach od premiery jest już praktycznie martwy. I boli mnie to, ponieważ Vita ma wciąż olbrzymi, niewykorzystany potencjał.

Killzone: Najemnik - wygląda i gra się świetnie

Po prostu nie lubię i już. Nigdy nie zdobył mojej sympatii - być może dlatego, że jest zbyt mocno przerysowany, a może za bardzo bazuje na innych, wymyślonych wcześniej bohaterach? Podobne odczucia mam względem Sullivana, a brat Drake’a uplasował się w tym rankingu jeszcze niżej. Nie zmienia to jednak faktu, że gra Uncharted 4 bardzo mi się podobała, choć nie podpisałbym się pod tym gąszczem ocen 100/100 w internecie i znalazłem w niej parę wad. Dlaczego pocztówkowa recenzja? Uncharted 4 wygląda przepięknie, a starannie przygotowane kadry z oszałamiającymi widokami bombardują nasze oczy częściej, niż w jubileuszowym wydaniu magazynu National Geographic. Nie ma się więc co rozpisywać - Uncharted 4 najlepiej pokazać, a tekst ograniczyć do minimum!

Nie musiało minąć wiele dni stycznia, abyśmy zostali zasypani stertą newsów / video-przeglądów / prognoz i innych im podobnych informacji w klimacie „Rok 2016 będzie wyjątkowy, bo...”. I jak zwykle reaguję na tego typu przechwałki machnięciem ręki, tak teraz w to naprawdę wierzę. Tyle że mam ku temu własne przesłanki, nie ulegając propagandzie, za którą stoją wydawcy i deweloperzy. A zatem dlaczego uznaję nadchodzące 12 miesięcy za wyjątkowe dla przemysłu gamingowego?