Pewnie niejednokrotnie zastanawialiście się, skąd właściwie wzięło się słowo „growy”, albo co tak naprawdę oznacza „poziom immersji”? I, niezależnie czy piszecie o grach, czy należycie do grona czytelników (lub jedno i drugie), zapewne chcielibyście wiedzieć, czy recenzje są pisane rzetelną, poprawną polszczyzną, czy może wkrada się w szereg „trudnych słów” kilka truizmów i pleonazmów.
Chciałbym polecić wszystkim Czytelnikom serwisu gameplay.pl darmowego e-booka, którego opublikowałem wczoraj w księgarni internetowej Amazon. To refleksja na temat tego, jak często jesteśmy dla siebie niemili w Internecie, i dlaczego tak jest.
Książeczka jest krótka, bo ma raptem 8000 słów, oraz napisana po angielsku. Zachęcam do rzucenia okiem, bo jej temat jest bliski nam wszystkim: mówi o kulturze w Internecie, trollowaniu, konieczności większego szanowania swoich opinii i bardziej wstrzemięźliwego języka niz często ma to miejsce w sieci. Zapraszam - "U Mad? The Internet's Guide to Idiots".
Żeby przeczytać tę książkę, nie trzeba mieć czytnika Amazon Kindle. Wystarczy ściągnąć aplikację na PC, Androida bądź iPhone'a :)
Książeczka jest darmowa do 9 rano w niedziele!
Kiedy 31 grudnia 2010 pisałem notkę podsumowującą zeszłoroczne wydawnictwa na temat gier wideo, nie wiedziałem jeszcze, że raptem kilka miesięcy później uda się na naszym rynku narobić tyle zamieszania w temacie "książek o grach". Dyskusja ruszyła! Cieszę się ogromnie, że "Wybuchające Beczki" trafiły do wielkiej liczby polskich graczy i zachęciły sporo osób do reakcji. Jedni chwalą, inni krytykują, coś się w temacie dzieje - to dla mnie wielki sukces.
Dziś taki mały FAQ na wesoło. Bez zwlekania i zwłok - zapraszam do oglądania, jak odpowiadam na pytania użytkowników. Jest trochę na wesoło i trochę na serio.
Jak żesz ja nie lubię słowa "recenzent". Dlaczego? Tłumaczę w nowym Beczlogu, zainspirowanym filmikiem ekipy Extra Credits, który możecie (a wręcz powinniście - bo do niego się odnoszę) zobaczyć na serwisie The Escapist. Miłego!
Dziś w Beczlogu trochę przemyśleń na temat bycia "no-life'em". Bo to tak nadużywany w Internecie termin, że mało kto się zastanawia, co on w zasadzie znaczy.
Istnieje pewna grupa zachowań, które bardzo krótko i precyzyjnie można podsumować dwoma słowami: polskie piekiełko. Zwykle tyci, tyci problemik, nagle za sprawą jakiejś siły sprawczej urasta do rangi trąby powietrznej, wiru porywającego komentatorów, którzy z odsłoniętą piersią, niczym na obrazie Delacroix, biegną przed wyimaginowane barykady bez zażenowania machając przy tym sztandarem z napisem „moja prawda jest najmojsza”, jakby zupełnie nie zdając sobie sprawy ze stopnia manipulacji, jakiej zostali poddani. Zjawisko to dotyczy chyba praktycznie każdego aspektu życia, nie wyłączając przy tym branży gier i osób z nią związanych.
Zjawisko vlogów, czy też video blogów nikomu nie powinno być obce. To nowa forma komunikacji z widzami, ani lepsza, ani gorsza moim zdaniem od tradycyjnej formy, czyli tekstu pisanego. Gdybym chciał być złośliwy, co najwyżej dodałbym, że to forma komunikacji nie wymagająca aż takiego poświęcenia od odbiorcy. W dobie szybkiej cyfryzacji i zwiększania przepustowości łącz internetowych, posiadanie umiejętności sprawnego wysławiania się do kamery jest nie do przecenienia. Sprawnie nadany komunikat to gwarancja jego zrozumienia nawet tam, gdzie najprościej napisany tekst nie jest w stanie dotrzeć. Opierając się na teorii Marshalla McLuhana, środek przekazu jest przekazem.
Dlaczego poruszam tę tematykę na gameplayu? Powodują mną wydarzenia związane z premierą książki Krzyśka Gonciarza „Wybuchające beczki. Zrozumieć gry video” i spór jaki rozgorzał wokół niej. A właściwie fragment tego sporu, przeniesiony na grunt popularnego Yutube’a.
Przyznam szczerze, że dość długo się zastanawiałem, czy niniejszy tekst w ogóle powinien powstać, z racji burzy, która powstała wokół tematu książki „Wybuchające Beczki” Krzysztofa Gonciarza i wymiany zdań pomiędzy autorem, a Von Zay’em, która została dokonana na YouTube. Obserwując komentarze pod nagraniami oraz wątek założony na forum Gry Online zauważyłem pojawiające się stwierdzenie, że gry wideo to tylko prosta rozrywka niewarta analizowania, a już na pewno nie jest godnym tematem do napisania książki. Poniższy tekst nie dotyczy treści i jakości „Beczek”, czy poparcia stanowiska zwolenników lub przeciwników tej lektury. Jako gracz szanujący ideę bycia świadomym nabywcą i człowiekiem cieszącym się kulturą masową XXI wieku, pragnę pokazać Wam, dlaczego warto się na niej znać, włącznie z elektroniczną rozrywką, która jest jednym z jej elementów.
Wymyśliłem sobie kiedyś, że będę pisał w podróży. Wiecie, jak Zanussi w Polityce - ‘leciałem z Belgradu, w samolocie do Bogoty, lądując w Gdańsku’. Nie żebym gościa teksty czytał. Nie ma też tak, że podróżuję często a jeśli już to niejednokrotnie nie mam czasu na blogowanie, bo muszę pisać coś innego, jednak od czasu do czasu na pewno coś się da opublikować – o ile oczywiście będzie ku temu odpowiedni temat, bo pisać bez tematu niby mogę, ale jakoś się krępuję.
W sobotę odbyła się w Krakowie impreza premierowa Wybuchających Beczek. Jedną z jej atrakcji był panel dyskusyjny, w którym udział wzięli goście z Reality Pump, Techlandu i Tequilla Games/niezgrani.pl. Zapraszam do zobaczenia nagrania tej rozmowy. Gadaliśmy o roli graczy i krytyków w rozwoju game designu, dawaniu deweloperom cennych wskazówek oraz rozwoju aparatu krytycznego, który pozwoli opisywać gry dokładniej.
Niestety, nagranie na końcu jest ucięte - padła nam bateria. Sesja Q&A na temat książki również przepadła w odmętach stresu i multitaskingu, pozostaje liczyć na fajną powtórkę w Warszawie - szykujcie się!
Tradycyjnie zapraszam też na oficjalną stronę Wybuchających Beczek.
