Muzyka odgrywa ogromną rolę w naszym życiu, umilając nam przy tym spędzony przy niej czas. Jak wiadomo, jedne utwory wpadają nam w ucho, podczas gdy drugie potrafią nas wręcz rozdrażnić. Wszystko to zależne jest od indywidualnego gustu i upodobań. O muzyce możnaby pisać w wielu artykułach, rozdrabniając ten aspekt na czynniki pierwsze, ale ja zajmę się tym tematem tylko i wyłącznie na płaszczyźnie elektronicznej rozrywki.

Bywa tak, że wykreowana przez twórców historia jest o wiele przystępniejsza od samej gry.  Pojawiają się w niej ciekawie zaaranżowane postacie, niebanalny, wielowątkowy scenariusz, olbrzymi i zróżnicowany świat, ale niestety niedobór miodności płynącej z samej rozgrywki psuje cały efekt. Oczywiście sprawa wygląda analogicznie w przypadku dzieł, w których gameplay daje nam masę przyjemności, ale uniwersum jest totalnie nudne i dodane tylko jako pretekst do całej zabawy. Poniżej przedstawię swoje spostrzeżenia na podany przeze mnie temat i postaram się tym samym zachęcić was do interesującej dyskusji.

Rodzime pełne polonizacje pojawiają się niezwykle rzadko, a jeśli już to w znacznym stopniu odbiegają od oryginalnej wersji, frustrując nasz słuch oraz niszcząc totalnie klimat danej produkcji. Ten problem dotyczy nie tylko gier, ale i przede wszystkim filmów. W przypadku tych drogich preferuję lektora, no może z wyjątkiem animowanych wersji takich jak chociażby Shrek. Niemniej jednak niniejszy artykuł dotyczyć będzie elektronicznej rozrywki i to właśnie z tego segmentu zapodam kilka przykładów, udanych moim zdaniem lokalizacji. Oczywiście opinia ta jest czysto subiektywna i nie każdy musi się z nią zgadzać, ale właśnie dzięki różnym upodobaniom może powstać interesująca dyskusja, do której serdecznie zapraszam.

Z każdym kolejnym rokiem pojawia się coraz więcej gier z przejawiającymi się tu i ówdzie scenami erotycznymi. Jest to zapewne spowodowane tym, że elektroniczna rozrywka stała się ciekawą w naszej popkulturze alternatywą dla telewizji czy również książek. To jest fakt. We wspomnianych przeze mnie różnych dziedzinach subkultury pojawiają się miłosne wątki. Jedne są romantyczne, drugie nie. To już jednak zależy od gatunku danego dzieła jak i  samej wyobraźni twórców. Po tym wszystkim nasuwa mi się tu jedno, zasadnicze pytanie. Czy erotyczne epizody w grach wideo są nam potrzebne do szczęścia? Po dłuższym zastanowieniu, okazuje się, że odpowiedź na to pytanie, wcale nie jest taka prosta.

Czy na pewno chcecie takich gier jak na trzecim obrazku?

Od pewnego czasu, ciągle słyszy się o uproszczeniach w rozgrywce coraz to nowszych produkcji. Te niechlubne zmiany dotyczą w głównej mierze, kolejnych odsłon znanych serii. Pal licho, jeśli wspomniane wyżej udogodnienia można wyłączyć. Gorzej gdy producent zdecyduje się narzucić wprawnym graczom, ułomne "ułatwiacze". Nie twierdzę przy tym, iż należę do grupy hardkorów, ale niektóre elementy, obrażają wręcz moją inteligencję. Czy twórcy naprawdę uważają graczy za idiotów? A może, pomimo PEGI 18+, kierują swoje produkcje dla dzieci w wieku do 3 lat? Zaskakujące jest jednak to, że z pozoru dziecinne dzieła, takie jak chociażby Spyro, okazują się być znacznie trudniejsze w ukończeniu od tych, możnaby rzec dorosłych "produktów".

Większość graczy uważa, że dzisiejsze produkcje są nastawione na oprawę wizualną, która kiedyś nie miała żadnego znaczenia. Oczywiście pod względem technologicznym. To jednak nieprawda, o czym postaram się udowodnić w niniejszym tekście.

Za czasów obecnej generacji konsol, multimedialne dodatki do gier stały się bardzo rozpowszechnione i dziś stanowią standard w niemal każdej dostępnej produkcji. Zawartość rozszerzeń jest naprawdę zróżnicowana, poczynając od zbroi dla konia, kończąc zaś na fabularnym dodatku. W niniejszym felietonie, podzielę DLC na kilka kategorii i podsumuję każde z nich subiektywnymi odczuciami.

Quake III: Arena

Nie będę kłamał, że angażuję się w sieciowych potyczkach. Nigdy mnie one nie zainteresowały na tyle, aby poświęcić im kilkudziesięciu godzin swojego życia. Mimo to, nietrudno zauważyć zmiany jakie dotyczyły tego trybu na przestrzeniu ostatnich kilkunastu lat. I właśnie tym zajmę się w niniejszym tekście.

W niniejszym artykule zajmę się tematem gier. Każdy z nas ma swoje ulubione lub znienawidzone tytuły. Jednak nawet nasi faworyci nie są pozbawieni wad. Zawsze jest coś do poprawienia, ewentualnie czegoś nam w danym dziele brak. Poniżej dowiecie się, co byłoby przeze mnie mile widziane w takiej grze.

Temat nieco dziwny i prawdopodobnie mało kto podziela moje zdanie. Jednak zauważyłem w sobie pewną różnicę grając po ciemnych zaułkach starych, często pikselowych produkcji, a tych nowych, nasyconych wieloma efektami. W tych starszych czułem posępny klimat, przyprawiony słabej jakości jak na dzisiejsze standardy muzyką powodującą niepokój, smutek, strach. W nowszych wywoływany jest on w inny sposób.