Jako gracz, cieszę się gdy trafi się film bądź książka zawierająca coś z gier video. Nie musi być to ekranizacja, a może nawet lepiej żeby nie była, bo wiecie… największy sukces ekranizacji gry polega na tym, że nie jest beznadziejna (tak, chodzi o World of Warcraft). Zamiast tego wystarczy mi choćby konkretny element, jak powtarzanie jednego etapu aż do zwycięstwa jak ma to miejsce w filmie „Na skraju jutra”.
Wygląda na to, że znalazłem naprawdę świetną książkę zawierającą nie tylko wiele odniesień do rozmaitych gier ale znacznie, znacznie więcej i głębiej niż się spodziewałem. Pozwólcie, że opowiem wam o książce, która wciągnęła mnie tak jak potrafią jedynie nieliczne: Gamedec: granica rzeczywistości.
Ostatnio rozmawiałem ze znajomym o grach i jak to czasem bywa rozpoczął się temat w co graliśmy za młodu. To znaczy nadal jesteśmy młodzi... no nieważne. Przy okazji gier strategicznych (których wtedy było sporo) zakrzyknąłem: "Kozacy!". Wtedy wyszło na jaw, że ów znajomy, zapomniał o istnieniu tego tytułu. To niedopuszczalne. Uwielbiam tę serię dlatego teraz przypomnę o niej wszystkim. Tak profilaktycznie.
"Chappie" zebrał całkiem niezłe opinie, lecz przecierałem oczy ze zdumienia gdy wyczytałem kilka z nich mówiących, że to hard sf. Pomimo, że seans upłynął mi całkiem przyjemnie to chciałbym w tym tekście wypunktować wszystko co mi nie pasowało. Jako, że w tym celu muszę zdradzić sporo fabuły to ostrzegam, że wpis jest dla tych, którzy film już widzieli.
Company of Heroes jest wymieniane prawie za każdym razem gdy zaczyna się temat w stylu "najlepsze gry RTS". Sam świetnie bawiłem się przy tym tytule przez długi czas, dlatego ucieszyłem się gdy została ogłoszona druga część. Oczywiście były też obawy, że skończy się to podobnie mierną produkcją jak Dawn of War II. Finalnie jest całkiem nieźle jednak jako gracz multiplayerowy liczyłem na cały szereg zmian, których nie dostałem, a parę rzeczy nawet się pogorszyło. Żeby było wiadome; gra (kampania) mi się nawet podoba ale muszę trochę ponarzekać na multi.
"Game of Thrones" od Telltales jest dostępne już od jakiegoś czasu. W związku z tym postanowiłem napisać o tym parę słów. Z recenzji, którą zamieściłem na blogu (strataczasu.org) możecie się dowiedzieć, że gra mi się podobała, natomiast tutaj chciałbym rozwinąć kwestie jej niedociągnięć (niekoniecznie technicznych). Możliwe, że będę musiał się wesprzeć jakimś przykładem i choć postaram się unikać zdradzania fabuły to miejcie na uwadze, że w tekście mogą się pojawić nieoznakowane spolery.
Nie oglądam polskich filmów - zwłaszcza nowych. Jak głosi klasyk: "nuda... Nic się nie dzieje, proszę pana...". Zauważyłem jednak pewien tytuł, który został obsypany całą stertą nagród i nawet znajomi się całkiem pozytywnie o nim wypowiadali. Wszystko wskazywało na to, że "Chce się żyć" jest wart obejrzenia. Niestety, nic bardziej mylnego.
Film opowiada prawdziwą historię Mateusza Rosińskiego, cierpiącego na porażenie mózgowe. Wszysy myślą, że jest niekumatą roślinką ale po 26 latach okazuje się, że jednak kontaktuje. Generalnie to cała historia, tylko że rozwleczona do niemal dwóch godzin.
To wątpliwie wybitne dzieło wywołało u mnie całą gamę emocji - nudę, senność, zniesmaczenie. O tych dwóch pierwszych nie zamierzam się rozpisywać bo nie ma tu nic do powiedzenia - po prostu dłużyzna. Chciałbym jednak rozwinąć to zniesmaczenie bo albo z przesłaniem coś jest nie tak lub ja po prostu czegoś nie załapałem. Po kolei.
Jest gość z porażeniem i wszyscy myślą, że nie myśli. My jednak jako widzowie mamy dostęp do jego monologów. Szkoda tylko, że nie ma w nich nic ciekawego. Myśli tego człowieka ograniczają się do podstawowych spostrzeżeń i cycków. Od czasu do czasu wspomni jeszcze, że jest mu źle. W końcu dochodzi do przełomu - otoczenie orientuje się, że ten oto człowiek coś rozumie! I nic się nie zmienia. Nasz bohater pozostaje równie prymitywny jak był. Co w tym motywującego? Zrozumiałbym gdyby zaczął się jakoś rozwijać intelektualnie, korzystając z możliwości komunikacji. Pomyślałem sobie - może w filmie tego nie pokazali. Poszukiwania w internecie nie wykazały jednak nic takiego.
Jest taki film - "Cyrk motyli". Warto oglądnąć bo ma bardzo ważne przesłanie. Są tam dwa cyrki. Jeden szary, a drugi kolorowy. Główny bohater, pozbawiony rąk i nóg, jest na początku w tym szarym gdzie ludzie gapią się na jego braki. Traktują go jak jakiś wyjątkowo dziwny okaz wynaturzenia. Gdy trafia do kolorowego cyrku, jego braki schodzą na drugi plan, a ważne staje się to co potrafi.
"Chce się żyć" to taki szary cyrk. Można popatrzeć na prymitywnego, sparaliżowanego faceta. Przez dwie godziny. Ciśnienie mi się podnosi gdy widzę jak ktoś próbuje porównywać to coś do tak dobrego filmu jak "Nietykalni". Tam główny bohater się rozwija, reprezentuje sobą coś więcej niż inwalidę. W "Chce się żyć" jest tylko inwalida i jego otoczenie. Może ze względu na to otoczenie należy jakiś ukłon ale niezbyt głeboki.
Moja krytyka nie dotyczy nawet filmu, a przesłania jakie próbuje się mu wcisnąć - bo takiego przesłania tam nie ma. Film, gdyby go skrócić o połowę, mógłbym uznać za co najwyżej dobry bo pokazuje jakąś ludzką stronę sparaliżowanego człowiek - w tym przypadku niezbyt inspirującą. Pokazuje także najbliższych, którzy muszą się nim zajmować, ich trudy oraz poświęcenie - ta edukacyjna funkcja to chyba jedyny aspekt filmu jaki potrafię docenić.
Odkąd Disney przejął markę Star Wars, fani podzielili się na zadowolonych (bo w końcu coś się zacznie dziać), oraz tych którzy dostali zawału/skoczyli z mostu/zaczęli wygrażać co zrobią jeśli imperium myszki miki w jakikolwiek sposób sprofanuje świat lorda Vadera. Jeśli chodzi o pierwszą grupę to powstała nadzieja nie tylko na dobry film ale i porządne gry.
Zdaje mi się czasem, że nowe gry nie są już tak otwarte na mody jak stare produkcje. Szkoda. Jednak nawet wśród najnowszych pozycji znajdą się takie, które są dziecinnie łatwe do zmodowania.
Warto się nimi zaintersować. Nie dlatego, że jest do nich sporo modów tylko dlatego, że łatwo je zrobić. Osobiście chciałbym wskazać na Gratuitous Space Battles i Faster Then Light. Te dwie produkcje to chyba dwie najłatwiejsze do modowania gry wszechczasów. Nie potrzeba żadnych zaawansowanych umiejętności ani narzędzi. Wystarczy odrobina chęci, paint oraz notatnik (do FTL są nawet narzędzia jeszcze bardziej upraszczające sprawę).
Bardzo lubię oglądać filmy. Do kina chodzę co środę, bo wtedy mam tańsze bilety. Jestem konsumentem, który pochłania każdy możliwy gatunek, lecz komedie są w czołówce ulubionych gatunków. Poczucie humoru, które sobie cenię, niekoniecznie pokrywa się z normą. Lubię absurd, żarty inteligentne, a nawet te idiotyczne pod warunkiem, że mają w sobie to coś. Oto i lista komedii, które zdecydowanie to coś posiadają.
Będąc na imprezie organizowanej przez gry-online, miałem okazję pograć co nieco w nadchodzącą odsłonę Assasin's Creed IV. Zdaje się, że zobaczyłem fragment z początku gry bo jednym z zadań było skombinowanie załogi, o czym zresztą będzie mowa. W tej trwającej prawie godzinę przygodzie, skoncentrowałem się na samej mechanice, nie przywiązując dużej wagi do fabuły bo i tak to zobaczę gdy tylko wyjdzie wersja PC. Przerywników filmowych jednak nie dało się pominąć więc chcąc nie chcąc coś tam obejrzałem.
Bieganie po mieście nie różni się niczym od poprzednich części, z tym że w przeciwieństwie do trójki jest po czym skakać. Infrastruktura jest odpowiednio zaprojektowana do skakania naszym głównym bohaterem, ulice tętnią życiem, a strona wizualna nie pozostawia żadnych zastrzeżeń (choć to jeszcze stara generacja). Jako, że drugi raz w życiu miałem w ręce pada do Xboxa 360 to nim zdążyłem ogarnąć sterowanie, wpakowałem się w jakiś oddział. Pomimo, że przez pierwsze dwie minuty klawiszologia była dla mnie czarną magią to i tak nikomu nie udało się mnie zabić co jest smutne tym bardziej, iż przeciwników było pięciu, a ja szukałem przycisku do robienia kontry.
