W pierwszej części recenzji gry FIFA 14 wraz z Brucevsky’m ocenialiśmy gameplay. Pora zająć się trybem kariery, którego twarz poddana została solidnej kuracji odmładzającej. Czy nowa FIFA jest tym samym, co stara?

Od premiery dwóch liczących się na rynku gier sportowych minęło już trochę czasu. FIFA 14 i Pro Evolution Soccer 2014 miały już okazję rozgościć się na naszych komputerach i konsolach. Przycichła wojna wszelkiego fanbojstwa każdej z gier, bowiem wszyscy zasiedli do wspólnego stołu jaki bez wątpienia można nazwać krąg interesantów piłką nożną zarówno w wirtualnej, jak i realnej formie. Przychodzi więc czas na pierwsze podsumowania. Mam zamiar skupić się na grze FIFA 14, bowiem to seria od EA Games jest mi zdecydowanie bliższa, aczkolwiek nie twierdzę, że jest to jedyna licząca się na scenie gra. Niemniej jednak to na nią czekałem bardziej i to w nią przegrałem mnóstwo czasu od momentu, gdy trafiła na sklepowe półki. W krótkim cyklu, podzielonym na trzy części, mam zamiar, z niewielkim udziałem także blogującego na łamach tego serwisu Brucevskiego, omówić najważniejsze aspekty, zestawić je z wcześniejszymi odsłonami i wydać ostateczny werdykt. Dziś zajmę się samą mechaniką rozgrywania meczu. W następnej części chcę omówić tryb kariery, który przeszedł solidny lifting, a na koniec podsumować grę jako całość, co w rezultacie powinno utworzyć solidną recenzję. Przejdźmy do omówienia pierwszego zagadnienia.

Wszyscy kibice czekali na ten moment. W końcu po wielu tygodniach zawieszenia w próżni, gdzie zespół trenować musiał pod okiem drugiego trenera, wybrano nowego szkoleniowca. Był nim Polak, aczkolwiek mówiła o tym tylko rubryka w jego dokumentach oraz język, jakim się posługiwał, bowiem nazwisko miał co najmniej dziwne. DeQualltin nie był nikomu znany. Wziął się znikąd. Zarząd jednak zdecydował się właśnie jemu powierzyć pieczę nad zespołem. Razem z początkiem miesiąca miał się pojawić na pierwszy treningu…

Dobrych gier jest niewiele. Nie wiem, czy wina leży po stronie producentów, gdyż tworzą tytuły coraz to mniej ambitne (a przynajmniej to można zarzucać większym zespołom developerskim), czy jednak jest to mój niepasujący do żadnego innego zespół upodobań, które ciężko wypełnić w stu procentach. Niemniej jednak gdy już do dobrego tytułu się dobiorę, mam w zwyczaju przechodzić go dwa razy. Krótko, ale przy tym dość sensownie, przedstawię swój punkt widzenia w tej kwestii.

Sukces Grand Theft Auto V jest niepowtarzalny. Na kolana powala wręcz fakt, że w ciągu pierwszej doby sprzedaży zysk wyniósł ponad dwukrotność zainwestowanych środków. Każdy kolejny dzień to po prostu wypełnianie wielkiego worka z pieniędzmi z charakterystycznym wytłoczeniem litery „R”. Coś jednak za tym sukcesem stoi. Są to i sprawy oczywiste, jak i pewne nowości, do których Rockstar musiał nas przyzwyczaić. Spójrzmy na to. Wrażliwych natomiast uczulam, że nie skupiam się na unikaniu zdradzania drobnych elementów historii, także ów spojler alert proszę potraktować w miarę poważnie. Niewrażliwych natomiast zapraszam do lektury.

Dotychczas grając we wcześniejsze części serii Grand Theft Auto nie myślałem o tym, do jakiego samochodu przyszło mi w danej chwili wsiąść. Być może wynikało to z faktu, że w momencie premiery np. San Andreas nie byłem nawet pełnoletni i, co za tym idzie, interesantem motoryzacji „pełną gębą” być nie mogłem, a być może pojazdy te nie były aż tak bardzo dokładnie odwzorowane względem ich potencjalnych wzorców jeżdżących wówczas po ulicach. Być może też nasze polskie realia nie pozwoliły nam przyswoić choćby wyglądu danych pierwowzorów w takim stopniu, aby móc zareagować na dany pojazd w grze: „O! To jest X”. W GTA V sprawa ma się zupełnie inaczej i warto zwrócić na ten fakt uwagę.

Można by jednym słowem rzec – sztampa. Można by nawet zarzucić totalny brak kreatywności czy oryginalności. Można by nawet pokusić się o stwierdzenie, że to tylko skok na kasę wykorzystujący falę zainteresowania tematem. Można, ale zawsze jest też druga strona medalu. Tym wpisem po krótce chciałbym przedstawić produkcję dumnie poszerzającą swe grono graczy pod tajemniczą nazwą 7 Days to Die.

Na wstępie stwierdzenia czysto oczywiste. DayZ ma ogromną rzeszę fanów. Niewielę ponad 1.700.000 graczy - to robi niezłe wrażenie. Bardziej negatywne kreuje natomiast cała sytuacja związana z produktem nazywanym od początku tak samo: DayZ Standalone. Przekładanie premier, początkowo zdawkowe informacje, niezanikająca niepewność. Skupmy się trochę na tym produkcie.

Wynik sprzedaży gry The Binding of Isaac może zadziwić. 2 miliony sprzedanych kopii to zdecydowanie bardzo dobry wynik jak na grę, która nie należy do wybitnie rozbudowanych oraz zaopatrzonych w nie wiadomo jak piękną oprawę graficzną. A jednak jest coś, co przyciągnęło ludzi do tego tytułu. Spróbujmy dotrzeć do sedna całej sprawy.

Nie tak dawno pisałem na temat remake do gry Knights & Merchants. Wspomniany wpis znaleźć możecie tutaj. Teraz, jak pokazują pierwsze informacje na stronie twórców modyfikacji i pierwsze testy, szykuje nam się mała rewolucja, która znacznie poprawi komfort grania w znany wszystkim RTS.