Floydzi po rozpadzie nie byli zespołem tym samym - i trudno było tego nawet oczekiwać. Nikt jednak nie spodziewał się, że ta legendarna formacja, wraz ze swoimi obecnymi i byłymi członkami, będzie w tak złej formie. Z jednej strony Gilmour i spółka odpływali w narkotycznych wizjach, z drugiej zaś strony Waters miotał się i szarpał, próbując zmierzyć się z brakiem sensownego pomysłu na płytę. Jednak jak śpiewał, chudy jeszcze w latach 90., Axel Rose, "Nothing last forever, even the November rain". Bo i w latach 90. słońce zaświeciło na floydowym niebie i zostało tam już chyba na stałe. Zapraszam na ósmą, i ostatnią już, część z serii Historia Pink Floyd!

Kolejne muzyczne newsy. Tamten tydzień został całkowicie zdominowany przez rozdanie nagród Grammy, w tym tygodniu muzyczny świat powrócił do równowagi. Mamy więc sporo zapowiedzi płytowych, premierę krążka od polskiego Behemotha i wiele więcej. Zapraszam

29.01.2014 – 04.02.2014

Z serią Halo jest trochę jak z futbolem amerykańskim. Prawie na całym świecie cieszy się znikomym zainteresowaniem, ale w Ameryce szał na to jest nieziemski. Szał z okazji Super Bowl ogarnia USA co roku, szał z okazji Halo rzadziej i nieregularnie, ale za każdym razem jest to wielkie święto fanów gier. Pod koniec 2012 roku ukazała się kolejna odsłona serii, Halo 4, a jej wydaniu towarzyszył soundtrack. Choć zdaję sobie sprawę, że płyta ta nie jest najświeższa, to właśnie niedawno wpadła w moje (wirtualne) ręce w edycji Deluxe, a ja postanowiłem się jej przyjrzeć i zrecenzować ją – w końcu nie było u mnie jeszcze recenzji OST z gry, a gameplay.pl jest serwisem skupionym w głównej mierze na grach. Nadrabiam więc tę zaległość i zapraszam na recenzję Halo 4 (Original Soundtrack) w edycji Deluxe, która została wzbogacona o dodatkowe remixy kilku utworów.

Dawno temu w zamierzchłych czasach, gdy dopiero kształtowałem powoli swój gust muzyczny, a Internet był luksusem tylko dla wybranych wizyty u mojego sąsiada były bardzo inspirujące. Trzeba było przyznać, że miał w sobie pewien rodzaj charyzmy, który związany był z muzyką. Nie imały się go popularne w telewizji i radiu hity. Zamykał się w pokoju i katował utwory, które trudno mi było przypasować do jakiegokolwiek mi znanego nurtu. Dziś przypominam sobie bardzo niewiele z tych dźwięków. Na pewno Jean Michel Jarre, parę kawałków Knopflera, Vangelis... I Mike Oldfield.

Nigdy nie lubiłem Nirvany. Po prostu. Powodów do tego miałem i mam wiele, a każdy zachwyt nad tą formacją budził we mnie chęć wdania się w dysputę/rozmowę/kłótnię na ten temat. I choć studyjnych dokonań Nirvany nadal nie uważam za dobre, to coś się zmieniło. Można by rzec, że w pewnym sensie się nawróciłem. Wszystko po odsłuchaniu ich znanego koncertu MTV Unplugged in New York, który w końcu wpadł w moje ręce. Bo, mówię to wszystkim – zarówno fanom, jak i wrogom Nirvany – że to jest po prostu kawał zajeb***ej muzyki! I dziś właśnie o tym będzie – o tej odsłonie Nirvany, w której się zakochałem.

Muzyka klasyczna(a de facto muzyka poważna) bez wątpienia jest królową muzyki. Prędzej czy później, słuchając dużo dobrej muzyki, kończy się właśnie na klasyce, to o niej powstały niezliczone publikacje, debaty, rozmowy. Choć od wydania niektórych klasycznych dzieł minęło już kilkaset lat, to nadal są one bardzo dobrze znane i powszechnie rozpoznawalne, a takie nazwiska jak Mozart, Bach czy Beethoven rozpoznaje absolutnie każdy. Prawie tak samo dużą sławą cieszą się wielcy dyrygenci i wykonawcy muzyki poważnej – wystarczy przytoczyć Herberta von Karajana czy Jordiego Savalla, by udowodnić tę tezę. Tak wspaniała i ważna muzyka zasługuje na odpowiednie wydania, kolekcjonerskie pudła i duże winyle. Czy tak się właśnie wydaje tę muzykę? Zapraszam na kolejny odcinek unboxingu, gdzie przyglądam się muzyce klasycznej!

Retoryczne pytanie na dziś: kto nie lubi muzyki? No właśnie.  Każdy ją uwielbia. Ja się fascynuję cięższymi brzmieniami, więc instrumenty pokroju gitary elektrycznej są dla mnie świętością. Sam posiadam w domu kilka gitar, na których od czasu do czasu lubię pobrzdąkać. Ale niestety mam dosyć “nieciekawy” wzmacniacz, który jest po prostu bardzo ubogi i słaby. Tuż po zakupie Rocksmitha 2014 naszła mnie myśl, aby za pomocą dołączonego kabla podpiąć elektryka pod laptopa i używać go jako pieca. Jak pomyślałem, tak zrobiłem. Teraz pokażę Wam jak sukcesywnie podłączyć gitarę do FL Studio.

Zapraszam na ósmy odcinek Ob-La-Di, Ob-La-Da – serii, w której poświęcam czas bzdetnej stronie muzyki. Tym razem coś prosto z Los Angeles i gali rozdania nagród Grammy. Przywitajmy pół-nagą Beyonce ocierającą się o Jay’a Z!

Ten tydzień został kompletnie zdominowany przez galę, na której rozdano prestiżowe nagrody Grammy. Na samej gali działo się wiele i wiele rzeczy warto opisać. Pomijając samą galę działo się relatywnie niewiele, choć były to rzeczy godne uwagi. Zapraszam na kolejne muzyczne newsy!

22.01.2014 – 28.01.2014

Dawniej było prościej. Nie mówię, że lepiej. Ale na pewno łatwiej. Ludzie przez lata dążyli do tego, by mieć wybór, by nie być zmuszonym do „wybrania” jedynej dostępnej opcji. Obecnie wszystko, o czym pomyślimy ma jakąś alternatywę (i żeby tylko jedną) – tak samo jest z kupowaniem muzyki. Mamy dziś tysiące sklepów, aukcji i miejsc, gdzie możemy nabyć interesujący nas album. A gdzie, tak naprawdę, najlepiej kupować? Gdzie jest najtaniej, a gdzie najlepiej? Których miejsc lepiej unikać, a które odwiedzać najczęściej jak się da? Zapraszam na artykuł, gdzie spojrzę bliżej na możliwości zakupu płyty mieszkając w dużym polskim mieście.