Wszyscy mieliśmy w życiu taki moment, gdy zebrawszy cięgi w danej grze, doszliśmy do wniosku, że twórcy nie potrafili odróżnić wyzwania od zwyczajnej frustracji. Wyprowadzone ataki ledwo drasnęły przeciwnika, a ten zadał naszej postaci jakieś niebotyczne obrażenia, pokazując nam ekran śmierci po raz enty, choć pewnie nie raz obarczając twórców o nie zbalansowanie rozgrywki po prostu ratowaliśmy swą zranioną dumę gracza. Zanim więc przejdę do recenzowania, przekażę Wam złą wiadomość: istnieje spora szansa, że grając w Divinity: Grzech Pierworodny, prędzej czy później zwalicie winę za zostanie zmasakrowanym na deweloperów. I w małym stopniu nawet będziecie mieli rację! Mimo to wyświadczcie sobie przysługę: jeśli macie skłonności do tzw. nerd rage’u i odinstalowywania zbyt wymagających gier, nie kupujcie Grzechu Pierworodnego [koniec; teraz można bezpiecznie zamknąć kartę tej recenzji]. Pozostałych zapraszam do lektury.
Początkowy szał na punkcie crowdfundingu nieco ostatnimi czasy opadł. Porażka konsoli Ouya, liczne oszustwa i nie do końca zadowalający poziom niektórych gier sprawiły, że ludzie w końcu zrozumieli, że kupują kota w worku i wcale nie musi się okazać, że kot ten faktycznie będzie tak cudownym i milusim stworzeniem jak mogliby chcieć. Czasem jednak to nie nabywcy, a organizatorzy kampanii crowdfundingowej wpadają w poważne tarapaty przez swoje pomysły. Sukces nie do końca przemyślanej kampanii reklamowej potrafi zamienić ich życie w prawdziwy koszmar.
Pierwszoosobowe shootery to gatunek mocno eksploatowany , acz rewolucyjnych mechanik czy rozwiązań na szeroką skalę nie doświadczamy. Wszelcy wielcy twórcy stawiają na sprawdzony styl, w szczególnym przypadku implementując jedną czy dwie nowe opcje w rozgrywkę. To zrozumiałe i nie należy rościć pretensji. Niemniej SUPERHOT udowodniło, że to w produkcjach niezależnych tkwi siła innowacji. A teraz potrzebuje wsparcia.
Temat chyba najbardziej uniwersalny z tych, jakie można sobie wyobrazić – gra idealna. W końcu każdy z nas, grających, niezależnie od stopnia zaangażowania, zdążył przebrnąć przez tytuły, które miały w sobie ten unikalny pierwiastek sprawiający, że gra, choć mogła być oparta na utartych schematach, była w danym aspekcie wyjątkowa. W pewnym momencie też każdy z nas z pewnością wyobraził sobie grę będącą uosobieniem tego, co nazwać można grą idealną, a która zawierałaby w sobie wszystkie te cechy, które w innych grach przypadły nam do gustu. Wygląda na to, że coś podobnego zbliża się do mnie z pomocą Kickstartera.
Witam w nowym roku po raz drugi! Z racji, że podsumowania 2013 dokonałem, pora na przedstawienie produkcji na jakie czekam w 2014. Gdybym miał zmieścić wszystkie te tytuły w jednym artykule, to prawdopodobnie lista zajęłaby mi tak dużo miejsca, że nikomu nie chciałoby się nawet na to patrzeć. Postanowiłem rozłożyć je na poszczególne miesiące, jak to stale robię od niedawna na swoim blogu. W końcu w ciągu roku zawsze może mi wyskoczyć jakaś niespodzianka, a nie wspomnienie o niej mogłoby być dla mnie grzechem. W przyszłości będę tu również przedstawiał choćby filmy czy płyty na jakie czekam, stąd też mała zmiana tytułu. To tak słowem wstępu. A raczej formalność, którą musiałem wypowiedzieć, żeby czuć się wobec Was fair.
Jak zapewne już się zorientowaliście, jestem fanem projektów publikowanych na Kickstarterze, i nawet niektóre z nich wspieram finansowo. Kickstarter stał się już powszechnie znaną metodą finansowania niezależnych projektów, i mam nadzieję że z każdym rokiem ilość pieniędzy która przepływa przez ten serwis, będzie rosła.
Kickstarter opublikował informację ze statystykami dotyczącymi fundowanych projektów. Wynika z niej, że projekty z kategorii "Gry" otrzymały najwięcej ze wszystkich projektów, bo ponad 200 mln dolarów. Na drugim miejscu są projekty z kategorii "Film i wideo" z kwotą 186 mln dolarów. Biorąc pod uwagę, że projektów związanych z grami było około 7900, a związanych z filmami prawie 32 000 - można zauważyć że przeciętnie projekt "growy" na Kickstarterze otrzymywał więcej pieniędzy.
Niemal dokładnie rok temu napisałem na GamePlay tekst w których wymieniłem kilka godnych uwagi gier z KickStarter. Postanowiłem po roku przyjrzeć się statusowi tych gier. Które z tych projektów przetrwały, które się ukazały, a które upadły? Na pewno wynik będzie symptomatyczny dla kondycji projektów z Kickstartera.
Peter Molyneux, jedna z najbardziej rozpoznawalnych osób spośród twórców gier, słynący kiedyś ze swojego wizjonerstwa i charyzmy, dziś kojarzony częściej z kontrowersjami i nieudanymi projektami, znów został mocno skrytykowany przez graczy. Tym razem zawiedzeni zostali prawdopodobnie jego najwierniejsi fani.
Ouya, twórcy konsoli o tej samej nazwie, chce zachęcić developerów do tworzenia gier na tą platformę. W tym celu stworzyli specjalny fundusz #FreeTheGames, polegający na tym: umieść swoją grę na Kickstarterze, jeśli uzbierasz swój cel, dodamy drugie tyle od siebie, w zamian za półroczną ekskluzywność tytułu na Ouyę. Pomysł całkiem dobry, jednak, jak się zdaje, niektórzy postanowili go nadużyć.
Phoenix jest jednym z najnowszych growych projektów opublikowanych na Kickstarterze. W chwili pisania tego tekstu wyznaczony próg $100,000 został przekroczony o ponad $350,000. Już pierwszego dnia znalazło się 2412 sponsorów (2908 dnia drugiego), wierzących w sukces planowanego jRPG, którego największym atutem jest kadra pracująca wcześniej przy znanych grach AAA. Zamiast przyglądania się nazwiskom, proponuję jednak, żebyśmy spojrzeli na to, co do tej pory wiadomo o samej grze. Poza czytaniem informacji na stronie Kickstartera, możemy cały czas zadawać twórcom pytania drogą mailową lub pisząc na forum. Postanowiłem więc zebrać najważniejsze do tej pory wiadomości: skrótowe informacje z głównej strony uzupełniłem danymi wyczytanymi w pozostałych źródłach, dla osób, którym szkoda czasu na czytanie np. dwóch i pół tysiąca komentarzy.
