Richman 11 to casualowa gra z gatunku Monopoly, stanowiąca jedenastą odsłonę tej popularnej serii. Czy ta wersja dostarcza wystarczająco dużo rozrywki i czy warto w nią zagrać? 

Ostatnio narzekałem, że brakuje mi trochę gier w stylu WarioWare. Po ograniu najnowszej przygody „złego Mario” miałem ochotę na więcej zakręconych minigierek. Nagle w oko wpadło mi Ultra Mega Xtra Party Challenge, które po screenach i na filmikach wyglądało jak jakiś kuzyn WarioWare . Czy warto zainteresować się tą produkcją?

Z Good Game Expo można było, jak się uprzeć, wyjść niezadowolonym. Wystarczyło źle się nastawić przed przekroczeniem progu gigantycznej hali wystawowej, by po kilku godzinach zwiedzania poczuć się zawiedzionym. Bo to nie są typowe targi gier, na które przyjeżdża się, by ograć najnowsze produkcje, obejrzeć projekcje dopiero zapowiedzianych tytułów i zapoznać się z technologicznymi nowinkami. Good Game Expo to coś bardziej w stylu święta graczy, w trakcie którego mogą oni przyjemnie spędzić wolny czas.

Pyrkon to impreza, która już od kilkunastu lat jest ważnym punktem na mapie miłośników literatury fantastycznej, komiksu, mangi i anime, "papierowych" RPG, planszówek itp., ale jeszcze do niedawna była obca ludziom, których pasje ograniczają się do gier wideo. Zaczęło się to zmieniać, gdy formułę tego poznańskiego konwentu zwrócono w stronę masowych targów, z halami wystawowymi, które otworzyły Pyrkon na niedostępne wcześniej atrakcje. W tym roku notujemy wyjątkowo głęboki ukłon pod adresem miłośników gier wideo, wynikający z wydzielenia Strefy Indie, w której niezależni deweloperzy mogli prezentować (a nawet tworzyć w ramach P-Jamu) swoje dzieła. Gdy doliczyć do tego pozostałe growe atrakcje, nagle okazuje się, że poznański festiwal fantastyki może być równie ciekawym punktem w kalendarzu imprez gracza, co Poznań Game Arena czy Intel Extreme Masters. Trzeba tylko wziąć poprawkę na to, że mamy tu do czynienia z wydarzeniem o zupełnie innym profilu.

Nie tylko gry, seriale i filmy są potrzebne do zdrowego popkulturowego życia. Nie może zabraknąć muzyki, najlepiej w wydaniu "na żywo". Polska już dawno temu przestała być białą plamą na koncertowej mapie Europy, czego doskonałym przykładem są pozostałe miesiące 2016 roku. Imprez większego i mniejszego kalibru jest na tyle dużo, że postanowiłem przygotować małą ściągawkę dla zainteresowanych. Oto chronologicznie ułożone, ujawnione do tej pory koncerty i festiwale, na których pojawią się zagraniczne gwiazdy dużego formatu. Z góry uprzedzam - selekcji nie było. Justiny Biebery zderzają się z Mastodonami. Niech muzyka gra, mili państwo.

Tak było w Jarocinie w 2015. Tegoroczna edycja oczywiście widnieje na liście poniżej.

Dzisiaj w Warszawie kończy się Orange Warsaw Festival, a od niego zacznie się poniższa wyliczanka. Jeśli czegoś zabraknie albo coś pojawi się na rozkładówce później, możecie śmiało krzyczeć w komentarzach, postaram się zestawienie uzupełnić.

W piątek zakończył się poznański Transatlantyk Festival. Piąta (i być może ostatnia w "grodzie pyry", ale to temat do rozwinięcia gdzie indziej i kiedy indziej) edycja, czyli poniekąd jubileuszowa, to konkurs na oficjalny plakat imprezy, to 4 kina w mieście zajęte przez festiwalowiczów, to ponad 100 filmów w programie, to 8 dni kulturowej/kulturalnej uczty i nadmiernego pocenia się. Niżej podpisany ja przez wszystkie dni festiwalu był na miejscu i uczestniczył, a teraz trochę napisze o samej imprezie i o obejrzanych filmach. Zapraszam!

Na tegorocznym Transatlantyku udało mi się obejrzeć 14 filmów i galerię plakatów nadesłanych na konkurs. 13 "moich" projekcji odbyło się w Multikinie 51, zaś jedna w kinie Muza. Ogólne wrażenie - jestem usatysfakcjonowany, a kinowych wrażeń mam zapewnionych aż nadto.

żródło https://www.facebook.com/Pyrkon

W ubiegły weekend na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich odbył się piętnasty już festiwal fantastyki - Pyrkon. Osiem ogromnych hal, dziesiątki tysięcy gości i uczestników, niezliczona ilość atrakcji od piątku do niedzieli, długie ale sprawnie przesuwające się kolejki, by w ogóle wejść na teren targów - wszystko to sprawia, że z trudem można uwierzyć, że kiedyś Pyrkon odbywał się w jednej ze szkół podstawowych na poznańskim Dębcu. Dziś nie jest to już tylko konwent dla największych fanów klimatów fantasy, a ogromny, ogólnopolski festiwal fantastyki i ogólnie pojętej popkultury, gdzie ludziom z branży wypada „być”, a coś dla siebie znajdą fani RPG, komiksów, seriali, filmów, gier video, kreskówek itp. Imprezę śmiało można nazwać polskim odpowiednikiem Comic Con ze Stanów Zjednoczonych, a jej niezapomniany klimat i atmosferę warto sprawdzić osobiście, choć raz odwiedzając Pyrkon.

No... trochę mnie na gameplayu nie było, ale jak się okazało nic nie jest w stanie zatrzymać na dobre moich grafomańskich zapędów i wróciłem! Dziś mam dla was kolejną, trzecią już, relację z Pyrkonu. Tym razem imprezie towarzyszyło zawodzenie wojujących feministek straszących bojkotem festiwalu i marudzenie domorosłych artystów, którzy już przed festiwalem wiedzieli, że wszystko okaże się totalną klapą, organizatorzy Pyrkonu się sprzedali, a tłumy niewyżytych nerdów będą się zasadzać na honor cnotliwych cosplayerek, których swoją drogą było jeszcze więcej niż ostatnio. Wszystko przez wypełniony pornografią i odwołujący się do najniższych instynktów drzemiących w mężczyźnie spot reklamowy, który możecie obejrzeć tutaj. Straszny, prawda? Najlepsza reklama na świecie to może nie jest, ale mogło być gorzej...

Na szczęście apokaliptyczne wizje ludzi używających zwrotów pokroju „męska końcówka” się nie sprawdziły i na tegoroczny Pyrkon przybyły prawdziwe tłumy (grubo ponad 20 tysięcy!) głodnych wrażeń ludzi, którzy najwyraźniej nie przestraszyli się obscenicznych reklam. Jeśli na kimś liczba ta nie robi wrażenia to wypadałoby mu uprzytomnić, że to dwa razy więcej ludzi niż w zeszłym roku i nawet pięciokrotnie więcej niż na innych tego typu imprezach w naszym kraju.

Weekend w Austrii. Sierpień 2013.

Dzień 1 – koncert - Tenacious D

Dzień 2 – koncert - System of a Down

Dzień 3 – koncert - Nick Cave & The Bad Seeds

Brzmi świetnie, prawda? Więcej – brzmi zajebi*cie, szczególnie jeżeli weźmie się poprawkę na to, że wszystkie trzy koncerty odbyły się w jednym miejscu, a w każdym dniu towarzyszyły im koncerty innych ,od Franz Ferdinand, przez Bad Religion, po Archive. Wszystko w cenie jednego biletu, wraz z niezapomnianym weekendem w oparach alkoholu, wśród 100 tys. ludzi spragnionych świetnej muzyki. Lub po prostu – Frequency Festival.

Od filmów „młodzieżowych”, w których grupa przyjaciół mierzy się z konsekwencjami alkoholowej libacji, nie powinno wymagać się za wiele. Po Kac Vegas takich produkcji powstało sporo, ale niestety wygląda na to, że z każdą kolejną premierą ich poziom jest niższy. Po przeciętnym Projekcie X i słabym Wieczorze panieńskim znalazłem się na seansie Nieletni/pełnoletni. I musicie mi wierzyć, że było to efektem zbiegu różnych okoliczności, a nie od początku do końca zaplanowanym posunięciem. Inna sprawa, że do wyboru miałem też Spring Breakers, które niedawno zrecenzował FSM.