Gdy tajemniczy superbohater "Black Beetle" udaje się na zgromadzenie mafijnych rodzin niemal ginie w trakcie wielkiego wybuchu. Kto i dlaczego wydał gangsterom wojnę? To sprawka innego bohatera czy kogoś, kto miał w tym interes?

Gdy tylko dowiedziałem się, że "Potworna Kolekcja" ma zostać u nas wydana po prostu zachorowałem na ten komiks. Straciłem apetyt, nie mogłem spać, ani myśleć o niczym innym. W dodatku za sprawą samych ilustracji, bo nie wiedziałem jeszcze czego spodziewać się po fabule...

Otaczająca rzeczywistość daje nam wystarczająco wiele inspiracji, by na jej podstawie tworzyć zapierające dech w piersiach, grające na emocjach i zostające z czytelnikiem na długo historie. Przeszłość jest bogata w niezwykłe przypadki heroizmu, ale i makabryczne zbrodnie i niewyjaśnione po dziś dzień zagadki. To doskonały materiał dla pisarza. Niektórzy z nich, jak James Ellroy, decydują się jednak nie tyle bazować na faktach, co kreatywnie je wykorzystać, mieszając fikcję z prawdą. Na tym opiera się styl autora, metahistoryczny, który dumnie reprezentuje Czarna Dalia. Tytuł, o którym prawdopodobnie mieliście już okazję usłyszeć.

Opowiadanie, które może się spodobać miłośnikom czarnych kryminałów i nietuzinkowych historii sci-fi. Dzieło rodzimego autora, które może stać się zalążkiem czegoś większego, mającego spory potencjał.

Gdy Tyler Cross wstaje z martwych potrzebuje gotówki. Jego siedemdziesiąt tysięcy zielonych ulokowano w intratnej inwestycji. Szybka transakcja, wielki zysk, co może się nie udać? Wszystko. Życie uczy, że łatwe pieniądze nie istnieją. Tyler wie o tym dość dobrze, by wziąć sprawy w swoje ręce.

Są lata czterdzieste. Całe miasto zostało podbite przez Kapłana Zombie... Całe? Nie! Jeden, jedyny mafioso Labrazio rękami nieugiętego Zbira wciąż stawia opór najeźdźcy i uprzykrza życie hordom nieumarłych…

Do L.A. Noire podchodziłem jak pies do jeża. Niby uwielbiam lata '40, klimat noir i wszystko to, co w jakikolwiek sposób kojarzy mi się z moją prywatną grą wszech czasów - Mafią, tudzież z genialnym "Ojcem Chrzestnym" i "Chłopcami z ferajny", niby wieść o planach wydania L.A. Noire na PC przyjąłem z ogromnym entuzjazmem, a jednak - grę kupiłem po kilku miesiącach od premiery, rozwiązałem kilka spraw, ale z braku czasu na kilka ładnych miesięcy porzuciłem kryminalną stronę Los Angeles i Cole'a Phelpsa. Gdy jednak wreszcie do niej wróciłem, wprost nie mogłem się oderwać od monitora i w ciągu kilku dni zamknąłem tą historię. I wiecie co? O ile Mafia to dla mnie absolutne 10/10, L.A. Noire bardzo się do tego ideału zbliżyło.

BRUCE to tworzona przez Polaków platformówka w klimatach noir, która ma zabijać klimatem. Nie tylko dlatego, że znajdzie się w niej system strzelanin, kojarzący się z takimi grami akcji jak Max Payne, czy Uncharted. Chodzi o to, że katowickie studio Tabasco Interactive chce oddać klimat rodem z Blade Runnera, Akiry oraz Dark City. Plany są ambitne, a na razie nie widać obrazków ani zwiastunów prezentujących rozgrywkę. Warto więc wypatrywać BRUCE’a, czy nie?

Zdecydowanie warto. Jako dowód mam dla Was wywiad z Patrykiem Hamerlakiem, jednym z producentów ze studia Tabasco Interactive, który naświetlił kilka aspektów BRUCE’a. Obgadaliśmy to jak będzie wyglądała rozgrywka oraz system walki, wzbogacony o brutalne finiszery i inne atrakcje. Rozmawiamy nie tylko o grze, ale też odbiorze rodzimych produkcji w Polsce i warunkach panujących na naszym rynku. W środku znajdziecie też garść soczystych grafik.

"Paskudna Pogoda" pomyślałem, trzymając moją ukochaną whisky, leżakującą 600 lat w stodołach wujka z Alabamy. "Chociaż tyle z niego pożytku" przeszło mi przez głowę, kiedy machinalnie przeglądałem zgromadzone dane na temat niejakiego Klocucha12. Nigdy nie przyjąłbym tego zlecenia, jednak ta długonoga piękność nie dawała mi spokoju. Jej spojrzenie, oczy pełne szlachetnego blasku... i rozpacz w jej głosie. "Jestem tylko słabą kobietą, która błaga Ciebie o pomoc w ujęciu największego trolla internetu". Spoglądając w dogasający ogień  kominka, starałem się stworzyć ze strzępków informacji które posiadam, portret psychologiczny tego zwyrodnialca. "Być może to zwykły videobloger, kpiący z nas wszystkich, grający na moim detektywistycznym nosie"  paradoksalnie, drapałem się po nosie. Jedyne co mi pozostało, to po raz kolejny przejrzeć zgromadzony materiał o tej szumowinie, licząc na oświecenie... w końcu pozostała mi jeszcze tajemnicza butelka od wuja Pszemka z Chicago. "Ten wieczór będzie długi". Pall Mall wylądował w moich ustach, kiedy przyglądałem się po raz setny zdjęciu tego psychopaty.

Wybaczcie mało kreatywny tytuł wpisu, ale tłumacze nie zostawili mi wiele miejsca do popisu.  Zacznę od tego, że przymierzając się do oglądania najnowszego dzieła Andrew Dominika powinniśmy mieć na uwadze, że to owszem kino gangsterskie, ale w żadnej mierze sensacyjne. Z trailera było to widać jak na dłoni, lecz jeśli ktoś go nie widział, to może się rozczarować. Podczas seansu słychać było narzekania osób, które nie wiedziały, po co tam przyszły. Tymczasem Killing Them Softly to film całkiem dobry, który byłby nawet lepszy, gdyby reżyser nie próbował złapać dwóch srok za ogon.