Każde większe wydarzenie oddziałuje na otaczający świat w którym zaistniało, nie inaczej jest w przypadku Newtown. Masakra w szkole odbiła się głośnym echem na całym świecie, teraz uderza ona w branże gier.
Football Manager od lat króluje na rynku menadżerów piłkarskich i nie widać nikogo, kto byłby godny wyrwać mu królewskie berło, czy zedrzeć żółtą koszulkę lidera. Sports Interactive w tym roku postanowiło zamknąć buzie krytykom, którzy zarzucali serii brak istotnych zmian. Czy im się udało? Sam nie wiem.
Niewiara jest straszną przypadłością, w czasach zamierzchłych ludzi małej wiary karano w przeróżny sposób, skazywano ich na spalenie żywcem, ćwiartowanie, czy też łamaniem kołem. Zasłużyłem, na wszystkie te kary zasłużyłem , gdyż nie wierzyłem w debiutanckie dzieło francuskiego studia Amplitude, co gorsza spodziewałem się gry najzwyczajniej średniej, niewartej uwagi, nie wnoszącej nic do gatunku strategii. Po publicznej spowiedzi gotowy jestem przyjąć Waszą pokute i zadośćuczynić Twórcom. Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina.
Jako, że ostatnio różnych rankingów na gameplay'u jest sporo, tak więc i ja oryginalnie zaprezentuje swój. Przed Wami lista najbardziej niedocenionych gier przez konsumentów. Żeby było ciekawiej postanowiłem ukazać gry z zeszłej generacji (z jednym małym wyjątkiem), które chyba już nie mają szans na powrót (obym się mylił!).
Miejsce 5
Fahrenheit
Wynik sprzedaży - 260 tysięcy egzemplarzy
Jako, że ostatnio różnych rankingów na gameplay'u jest sporo, tak więc i ja oryginalnie zaprezentuje swój. Przed Wami lista najbardziej niedocenionych gier przez konsumentów. Żeby było ciekawiej postanowiłem ukazać gry z zeszłej generacji (z jednym małym wyjątkiem), które chyba już nie mają szans na powrót (obym się mylił!).
Miejsce 10.
Alice: Madness Returns
Wynik sprzedaży - 800 tysięcy egzemplarzy.
Powrót Alicji po 11 latach wypadł poprawnie, gra choć nie porywała grafiką, miała dosyć toporny gameplay, technicznie odstawała od tuzów branży to jednak niosła za sobą niebywały klimat i wnosiła całkiem przyjemny powiew świeżości ( i psychodelii) do growego światka. Szkoda, że ta gra nie znalazła więcej zwolenników, jednak w tych czasach jak coś nie powala trylionem "poligonów", a przynajmniej szumną kampanią reklamową to się nie sprzeda.
TEKST ZAWIERA SPOJLERY.
Jestem jedną z tych osób, która ma dostęp do tak dużej ilości gier, że nie jest w stanie ich ograć w "odpowiednim" czasie, więc na tym blogu bedą się pojawiać takie "kwiatki" jak ten wpis. I tak 4 lata po premierze wpadła w moje łapska czwarta odsłona Grand Theft Auto. Pisanie recenzji czy odczuć dotyczących gameplay'u byłoby śmieszne, więc chociaż parę słów o scenariuszu i o kreacji głównego bohatera.
Minęło już sporo czasu od momentu, kiedy Sony i Microsoft postanowiły zaprezentować swoją odpowiedź na Wii. Premierze obu kontrolerów towarzyszył niesamowity szum medialny, gracze na całym świecie snuli wizję pełnej immersji naszych ciał z wirtualnymi bohaterami. Co bardziej rozentuzjazmowani redaktorzy otrąbili już koniec ery padów, a przynajmniej początek ich końca. Apetyty dużej części graczy były niezmiernie pobudzone, a w powietrzu czuć było zapach nadciagającej rewolucji, która miała wprowadzić „nowy ład”.
Myślałem, że ignorancja polskich mediów dotycząca naszego hobby mnie już nie zaskoczy, a jednak, człowiek małej wiary po raz kolejny natyka się na własną ignorancje nie pozwalającą mu objąć i przewidzieć ignorancji innych. Przyzwyczaiłem się do tego, że gry są przedstawiane stereotypowo w brukowcach czy innych multimedialnych potworkach, tym większe było moje zdziwienie przeglądać lipcowy numer Polityki, a dokładniej rzecz ujmując, czytając tekst Adama Krzesińskiego "Zabij Ojca". Jak łatwo się domyślić tekst ten przedstawia naszą branżę w dość nieprzychylny sposób. Zdarzało się to "Polityce" już nie raz, jednakże wcześniej gry były ukazywane jedynie jako rozrywka dla dzieci (ogólnie teksty niezbyt miłe, jednakże nie było o co kruszyć kopii). To jednak tym razem poczułem się jakbym był zanurzony w lekturze przedruku z "Faktu".
