Jakiś czas temu zachciało mi się ponadrabiać zaległości literackie: przeczytać trochę pominiętych klasycznych pozycji, trochę może niekoniecznie klasycznych, ale takich, które kiedyś obiły mi się o uszy, a których z jakiegoś powodu nie przeczytałam. W niektórych przypadkach od momentu „obicia się o uszy” minęło paręnaście lat i już nie pamiętam, dlaczego daną książkę pominęłam. Czasami po prostu ginęła wśród innych ciekawych pozycji, czasami nie mieściła się w budżecie, czasami nie miałam na nią nastroju, a czasami instynkt podpowiadał mi, że z tą książką jest coś nie tak.

Tradycyjnie mam nadzieję, że ten tom Thorgala będzie lepszy niż poprzedni, bo tę serię czytam już bardziej z sentymentu do młodzieńczych fascynacji, niż z prawdziwego zainteresowania. Thorgal od dawna zjeżdża po równi pochyłej i w końcu wypadałoby zatrzymać tę tendencję. Zobaczmy, czy „Statek miecz” ma do zaoferowania coś ciekawego.